Het onbegrip na mijn miskraam deed pijn

Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen

Mijn eerste zwangerschap eindigde al vroeg

Er zijn maar weinig mensen die het weten. Maar voor ik zwanger raakte van mijn tweeling ben ik een keer eerder zwanger geweest. Alleen eindigde mijn eerste zwangerschap helaas in een miskraam. Ik was nog maar heel pril zwanger. Zes en een halve week als het goed is. Mijn man ik hadden het al wel eens over gezinsuitbreiding. Maar we waren er nog niet actief mee bezig. Toen ik zwanger bleek, voelde het daarom echt als een cadeautje. Ons geluk was echter van korte duur.

Ik had lichte krampen en bloedverlies

Het was maandagochtend. Ongeveer een week na de positieve test. Ik werd wakker met lichte krampen, maar dacht nog: “Dit hoort er vast bij”. Ik maakte me daarom niet direct zorgen. Ik sprong onder de douche, en daar zakte al snel de moed mij in de schoenen. Ik zag bloed. Helderrood bloed. Huilend liep ik de douche uit. Godzijdank was mijn man nog thuis. Samen belde we de verloskundige op. Ze vertelde ons dat bloedverlies best vaak voorkomt in de zwangerschap. In 50% van de gevallen gaat de zwangerschap gewoon door, in alle andere gevallen wordt de zwangerschap afgebroken. Ik moest het een dag aankijken. Als het bloedverlies vanzelf zou stoppen, was er misschien nog hoop. Maar als het bloedverlies en de intensiteit van de krampen zouden toenemen, dan was het hoogstwaarschijnlijk mis.

Ik had nog hoop

De rest van de dag had ik een brok in mijn keel. Mijn concentratie was zo goed als nul. Om de haverklap liep ik naar het toilet om te kijken of het bloeden gestopt was. Gelukkig werkte ik die dag thuis. Het bloedverlies was niet gestopt, maar ook niet heel veel meer geworden. Ook waren de krampen nog goed te doen. Ik was de hoop nog niet verloren. 

Mijn baarmoeder was al schoon

De werkdag zat er bijna op en ik kon niet wachten tot Roushan weer thuis was. Zo tegen 16.30 uur kreeg ik ineens heftige buikkrampen. Ik rende meteen naar het toilet. Daar zag ik dat het bloedverlies flink was toegenomen. Ook verloor ik intussen stukjes weefsel. En toen wist ik het zeker: ik heb een miskraam. Twee dagen later kreeg ik een echo. Mijn baarmoeder was al schoon. Mijn lichaam had het restweefsel zelf opgeruimd en de verloskundige bevestigde mijn miskraam. Ik was er kapot van.

Ik vertelde het aan niemand uit schaamte

Ik koos ervoor om het aan niemand te vertellen. Waarom niet? Ik denk in eerste instantie omdat ik me schaamde. Ik ben immers een vrouw en vrouwen horen toch kindjes te kunnen dragen? Waarom kon mijn lichaam dat dan niet? Nog een reden waarom ik besloot het voor me te houden was omdat ik het idee had dat ik de enige was in mijn omgeving. Nooit eerder had ik er iemand over gehoord, dus ging ik ervanuit dat ze me toch niet zouden begrijpen. En mijn gevoel bleek juist toen ik na een tijdje besloot om een paar mensen alsnog in te lichten. “Oh, je was echt nog maar héél kort zwanger. Dan was het toch nog niet echt een baby’tje” en “Mijn collega heeft haar kindje laat in de zwangerschap verloren. Dat is pas zielig!” Als ik eraan terugdenk word ik weer boos. Alsof ik niet mocht voelen wat ik toen voelde. Gelukkig kreeg ik ook een paar hele lieve reacties.

Twee gezonde regenboogkindjes

Het lastigste aan niemand vertellen over mijn miskraam vond ik dat alles gewoon doorging. Ook vond ik het zo’n mindfuck. Het ene moment ben je blij dat je een kindje krijgt. En het ander moment wordt het je weer afgenomen. Ik geloof erin dat alles met een reden gebeurt. Alleen dit snapte ik niet. Nog steeds niet eigenlijk. Ik heb het geluk dat ik na mijn miskraam in één klap twee gezonde regenboogkindjes heb mogen krijgen. Nu is de kans op een tweeling 1 op 80, maar dat is niet het punt. Het punt is dat een miskraam niet hoeft te betekenen dat jouw lichaam geen zwangerschap kan voldragen. Na mijn miskraam wilde ik zo snel mogelijk opnieuw zwanger worden. Uiteindelijk heeft dit zeven maanden geduurd. Achteraf gezien niet héél lang, maar destijds leek het voor mij wel een eeuwigheid te duren.

Always remember that good things take time. Verlies de hoop niet, je leven kan er over een jaar heel anders uitzien.

SHERANA

Insta: mamavanjayenliya

Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen