Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen.
Abonneer je op deze reeks via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een berichtje zodra er een nieuw deel wordt geplaatst!
Lees eerst de vorige delen:
Deel 1: De oogjes van baby Nova stonden raar
Deel 3: De chemo bij kleine Nova moet stoppen, ze is te ziek
Deel 5: Nova is op 2-jarige leeftijd overleden aan een hersentumor
Deel 6: “Nooit meer een kindje”, was onze gedachte na het verlies van Nova
Het mooie nieuws wordt gedeeld
We besluiten het babynieuws al snel aan familie en vrienden te vertellen. Vlak na de zwangerschapstest. Vooral na de intense jaren die we hebben gehad, we hebben zoveel lief en leed gedeeld met elkaar. We hadden ons ook open uitgesproken over een kinderwens en wat er ook zou gebeuren mocht het goed gaan of niet, we wilden dit mooie nieuws graag delen.
We mogen gebruik maken van extra echo’s
Week 5 en 6. We hebben de eerste echo, ik voel spanning vooraf. We hebben eerst een gesprek met de verloskundige over de geschiedenis van Nova. En hoe we nu in de zwangerschap staan. De verloskundige is heel meelevend en toont veel begrip. Als het onze wens is mogen we wat extra echo’s plannen en dat vinden we fijn en maken daar ook gebruik van. Als de echo start bevestigd ze al snel dat er een kloppend hartje is. Bij Ruben is de opluchting duidelijk aan zijn gezicht af te lezen. Ik ben blij maar nog voorzichtig blij.
Alles ziet er goed uit, maar ik kan nog niet echt genieten
Rond week 8/9 hebben we een extra echo. Het hartje klopt mooi en voor zover het te zien is ziet alles er goed uit. We waren allebei weer zenuwachtig en konden niet wachten om jou te zien. Toch merk ik dat ik nog erg gereserveerd ben, het is het eerste trimster en we moeten het allemaal nog maar eens zien hoe het loopt. Ik laat de vreugde nog niet helemaal toe, ik denk uit zelfbescherming.
Een grote mijlpaal in de zwangerschap
De afgelopen weken heb ik me beroerd en misselijk gevoeld, waardoor ik vooral in mezelf gekeerd was. Dit had ik nodig om de dagen door te komen. De 13 weken echo is aangebroken. Ik slaap erg slecht de nacht ervoor en dat komt omdat dit ook een medische echo is en voor mij een grote mijlpaal in de zwangerschap. Alles ziet er goed uit en bij mij komen voor het eerst bij de echo de tranen. Niet zozeer omdat ik nu overtuigd ben dat alles goed zal zijn met de baby, want bij Nova was de tumor ook niet te zien op een echo, maar meer omdat het eerste timester voorbij is. De baby in mijn buik wordt steeds echter. Ik betrapte mezelf de afgelopen weken er ook op dat ik vaak bij het naar de wc gaan gelijk controleer op bloedverlies. Na deze echo is dat eigenlijk vanzelf over gegaan, er ontstaat steeds meer vertrouwen.
We durven weer de toekomst in te kijken
Na de 13 weken echo praten we voor het eerst echt over de toekomst. We wisselen ideeën uit over hoe we het kinderkamertje zouden willen en samen lopen we een rondje door een babywinkel. Voor ons beide een grote stap. We zien alleen zoveel wat ons aan Nova doet denken. We kopen niks voor de baby, alleen wat zwangerschapskleding voor mij want mijn buik begint al te groeien. Nadat we de winkel uitgaan kijken we elkaar opgelucht aan, dit voelt als een grote stap maar wel een mooie stap. Het voelt goed.
Een confronterend moment
Een week later loop ik weer in een babywinkel en mijn handen jeuken, ik wil graag een geboortepakje kopen. Na drie keer langs hetzelfde rek te lopen besluit ik om het pakje te kopen. Tegelijkertijd komt een vriendin met een ander pakje aanlopen. Dat was precies hetzelfde pakje wat Nova ook had, slik! Confronterend! Vreugde en verdriet ligt dicht bij elkaar. Bij het afrekenen vraagt de kassière of het een cadeautje is en ik antwoord met een glimlach: “Jazeker ,het is een cadeautje voor mezelf.” Eenmaal buiten heb ik een lach van blijdschap en een traan van verdriet, want mijn lieve Nova is er niet.
Ik geef me over aan mijn emoties
Inmiddels is het week 17, een emotionele week. Ik kijk een filmpje van Nova waarop ze mama zegt en ik breek. Ik barst in tranen uit en ik kan niet meer stoppen. Ik word overspoeld door een golf van emoties, verdriet, intens gemis en leegte, wat zo’n pijn doet. Het komt keihard binnen. Het gevoel laat ik er zijn en ik geef me eraan over, ik kan ook niet anders. Meestal na een nachtje slapen gaat het de volgende dag wel weer wat beter, maar dat is nu niet het geval. Ik blijf verdrietig en heb huilbuien.
Vreugde en verdriet ligt zo dicht bij elkaar
Er is steun, begrip en een luisterend oor van vriendinnen en familie en dat is zo fijn daar ben ik dankbaar voor. Ruben is mijn steun en toeverlaat. We delen echt ons verdriet en we vangen elkaar op als we dat nodig hebben. Het zijn voor mij zware en emotionele dagen. Het maakt me erg moe, maar het helpt om erover te praten en me niet te verzetten tegen het verdriet. Deze week voel ik ook de baby voor het eerst schoppen, een magisch moment. Vreugde en verdriet ligt wederom zo dicht bij elkaar. Het is er allebei.
De baby schopt al krachtig
Vanaf week 18 voel ik regelmatig schopjes en ze worden steeds krachtiger. Ik besef steeds meer dat er een mensje in mijn buik groeit, het is echt. Ik zoek momenten om contact te maken en ik geniet ervan. Ook heb ik een zwanger boekje besteld om mijn zwangerschap bij te houden en ik durf erin te schrijven. Alles stap voor stap. Ruben heeft ook deze week de baby gevoeld, zo ontzettend trots en blij dat hij was.
Ik kan mijn angst steeds beter loslaten
Ik voel me ontspannen, ik kan enorm genieten van het kleine wondertje in mijn buik en elk schopje is een feestje. De gedachte dat er iets mis kan zijn of kan gaan, kan ik nu goed loslaten. Ik heb vertrouwen in wat komen gaat. Voor nu geniet ik van dat gevoel, ik weet namelijk niet of ik dit kan vasthouden.
WORDT VERVOLGD
DANA
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Abonneer je op deze reeks via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een berichtje zodra er een nieuw deel wordt geplaatst!
Zo herkenbaar, de vreugde van een mooi babytje wat komen gaat en tegelijkertijd het verdriet van je overleden kindje. Je weet soms niet hoe je je moet voelen, maar alles is oké en alles mag er zijn ❤️