We kregen een telefoontje van de Kinderbescherming: er was een zoontje voor ons!

Stel je gezin even voor

Wij zijn Leo (6), Michel (Papa Michel, 40) en Michiel (Papa Giel, 40). We wonen in Gorinchem. Sinds 1999 hebben wij een relatie en in 2010 zijn we getrouwd. Leo is in maart 2012 als baby van drie maanden bij ons komen wonen.

Momenteel zit Leo in groep 3 van de Jenaplanschool. Michel werkt als vrijwilligerscoördinator en activiteitenbegeleider in een verpleeghuis en Michiel is communicatieadviseur bij een hogeschool. Leo houdt van buitenspelen, lego en vermaakt zich elke zaterdagochtend bij de scouting. Michel en Michiel spelen beiden toneel bij het Theaterhuis Gorinchem. Michel doet daar aan improvisatie theater. Beiden repeteren voor een familievoorstelling. Een theatersprookje waarin we onder andere twee zusjes (prinsessen) spelen. Michiel is actief in het bestuur van Leo’s basisschool. Onze gezamenlijke hobby is het maken van foto’s, liefst met een twist.

Wanneer besloten jullie een kindje te adopteren?

In de zomer van 2006 hebben we de knoop doorgehakt om aan een adoptieprocedure te beginnen. Wij kozen voor een Amerikaans traject, met daarnaast ook een binnenlands traject.

Hoe is de adoptie gegaan?

Ons Amerikaanse traject heeft eerst behoorlijk wat vertraging opgelopen door veranderingen in de regelgeving in Amerika. Toen wij eenmaal ingeschreven waren bij een Amerikaans bureau veranderde de werkwijze ook nog, omdat nog niet alles was afgestemd op de nieuwe wetgeving. De uiteindelijk manier van werken paste voor ons gevoel niet meer bij ons en we hebben toen de beslissing genomen om te stoppen met de adoptieprocedure. Dit was echt een heel moeilijke beslissing, die ook gepaard is gegaan met een soort rouwproces, omdat we dachten dat het niet meer zou lukken met adoptie.

Wij zijn ons toen gaan oriënteren op pleegzorg

De Nederlandse procedure liep echter ook nog. Die had van begin af aan eigenlijk wel onze voorkeur, maar de kans op een binnenlandse adoptie is echt niet groot. Maar op het moment dat wij ons hadden aangemeld voor pleegzorg, kwam een telefoontje van de Kinderbescherming: er was een zoontje voor ons! We hebben toen binnen twee weken werkelijk alles moeten regelen waar je normaal gesproken maanden de tijd voor hebt! Kinderkamer, kinderwagen, verlof, kraamzorg en dergelijke. Leo was op het moment dat wij gebeld werden twee maanden oud en zat in pleegzorg bij een fantastische pleegmoeder, die hem echt geweldig verzorgd heeft. Bij haar hebben we Leo voor het eerst gezien. Daarna heeft zij hem nog twee keer voor een paar uurtjes wennen bij ons gebracht. De vierde keer dat we hem zagen hebben we hem mee naar ons huis mogen nemen.

Is adopteren in Nederland moeilijk?

In Nederland komen niet heel veel kinderen voor adoptie in aanmerking. Dit komt doordat er veel kinderen bij familie en in pleegzorg worden opgevangen. Ook worden er hier, zeker in vergelijking met de Verenigde Staten, meer abortussen gepleegd. Adoptie verloopt via de Kinderbescherming en die werkt regionaal. Kinderen worden dus in hun eigen regio geplaatst. Aan het begin van onze interlandelijke adoptieprocedure konden we aangeven of we ook voor een Nederlands kindje in aanmerking wilden komen. Voor ons was dat de beste optie. Veel andere aspirant adoptie-ouders kiezen hier bewust niet voor, bijvoorbeeld omdat de biologische ouders dan ‘in de buurt’ wonen. Wij vonden dat juist wel wat moois hebben. Zodra hij eraan toe is om informatie te zoeken, is dat dichtbij te vinden voor hem.

Is dat anders denk je voor heteroseksuelen en homoseksuelen?

In de Nederlandse procedure zit gelukkig geen verschil voor hetero- en homostellen. Als het gaat om andere landen zijn er wel degelijk verschillen. Toen wij in 2006 begonnen met het adoptieproces hadden wij geen keuzemogelijkheid; adoptie door homostellen was alleen mogelijk vanuit sommige staten in de Verenigde Staten en natuurlijk Nederland.

Hoe zijn de reacties uit jullie omgeving?

De reacties op het adopteren van Leo waren overwegend positief. De meeste mensen waren oprecht blij voor ons dat onze kinderwens werd vervuld en blij voor Leo dat hij in een liefdevol gezin kan opgroeien. Om met Juf Ank van de Luizenmoeder te spreken; voor een aantal mensen is het niet raar, maar nog wel heel bijzonder.

Beschrijf jullie adoptiekindje eens

Leo is een heel energiek, sociaal, leergierig jongetje, met een sterke eigen wil. Hij heeft een goed gevoel voor humor, wil heel graag helpen (bijvoorbeeld met koken), en is vrij fysiek in zijn spel. Hij houdt van stoeien, vindt de gym op school erg leuk en speelt graag met zijn voetbal en basketbal. We moeten duidelijke regels stellen en deze consequent handhaven. Hij zoekt regelmatig naar de grens van wat mag en niet mag.

Is er contact met de biologische ouders / familie en mag jullie kindje contact met ze zoeken?

Er is geen contact met zijn biologische ouders. Zijn moeder heeft voor de bevalling al aangegeven dit niet te willen. We weten niet zeker wie de biologische vader is. Leo heeft een drie jaar ouder broertje. Die woont in een liefdevol pleeggezin in Den Haag. De jongens hebben gelukkig regelmatig contact. Zowel zijn pleegouders als wij vinden dat heel erg belangrijk voor de jongens.