Na twee zwangerschappen ben ik tot de conclusie gekomen dat zwanger zijn niet voor mij is weggelegd. Zwanger zijn staat voor mij gelijk aan “een 9 maanden emotionele rollercoaster”.
Ik word overgenomen door zware gevoelens
Het is 2021 en we zitten middenin de Corona pandemie. Mik is onwijs gewenst en gepland, maar tóch overvalt deze zwangerschap me. Er volgt opnieuw een emotionele rollercoaster. Ik voel me emotioneel instabiel, op momenten zelfs labiel. Want opnieuw word ik deze zwangerschap overgenomen door sombere en angstig gevoelens en gedachten. Ik voel me kwetsbaar en onzeker. Zó ken ik mezelf helemaal niet. Die roze wolk waar iedereen het over heeft, die wolk is bij mij eerder grijs. Soms donker grijs. Het voelt eenzaam, ik heb het idee dat alleen mij dit overkomt. Afleiding van deze gevoelens en gedachtes is er nauwelijks te vinden, het land zit namelijk op slot. Er is zelfs een avondklok. Toch wist ik na mijn vorige zwangerschap; dit gaat voorbij en er komen weer fijnere tijden aan.
Onze zoon ligt niet goed
Mik maakt het me deze zwangerschap mentaal nog eens extra lastig. Mik ligt letterlijk tot aan de bevalling dwars. Zelfs na Moxa therapie waarbij Michiel twee weken lang iedere avond twee grote sigaren onder mijn twee kleine tenen brand, Spinningbabies oefeningen waarbij ik letterlijk avonden onderste boven hang en twee uitwendige versies in het ziekenhuis, blijft Mik terugdraaien in stuit en later dwars in mijn buik.
Er wordt een plan van aanpak voor de bevalling gemaakt
Omdat Mik bij de laatste controle nog steeds dwars ligt, wordt er uiteindelijk een keizersnede gepland voor over week. Mochten mijn weeën eerder op gang komen, moet ik direct naar het ziekenhuis komen en zal er een spoedkeizersnede worden geregeld. Ik kijk enorm tegen de keizersnede op, mijn wens, na mijn eerdere ziekenhuis bevalling, is zo groot om thuis te bevallen. Ik kijk er zo naar uit om zo snel mogelijk mezelf (én mijn lijf) terug te vinden.
Het lijkt te beginnen
Op zondagochtend word ik wakker met lichte krampen, echt regelmaat zit er nog niet in. Ik merk op dat de weeën wel steeds krachtiger worden. Morgen ben ik 39 weken zwanger. Het voelt fijn om onze oudste zoon direct door mijn broer en schoonzus op te laten halen. Omdat Mik bij de laatste controle nog steeds overdwars ligt, vertrekken we hierna direct naar het ziekenhuis. Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen wordt er vrij snel door de arts bevestigd dat mijn bevalling begonnen is en er een OK gereed gemaakt zal gaan worden. Little did he know…
We kiezen ervoor naar huis te gaan
Op verzoek van Michiel wordt er nog even snel een echo gemaakt. Er wordt aangegeven dat draaien bij deze termijn (39 weken) onmogelijk is. Toch staat Michiel er op en wordt er godzijdank wel een echo gemaakt. En wat blijkt: Mik is gedraaid. We zijn flabbergasted. Vrij direct na deze constatering zijn we samen naar huis gegaan om toch voor die natuurlijke thuisbevalling te gaan. Velen verklaren ons voor gek. Eenmaal thuis stoppen de weeën, want wéér word ik onzeker en overgenomen door sombere en angstig gevoelens en gedachten. Toch lukt het me uiteindelijk om samen met Michiel die bubbel thuis in te gaan. Michiel is zo onwijs liefdevol en vol vertrouwen. We gaan op tijd naar bed.
Ik kom langzaam in mijn bubbel
Om half 1 ‘s nachts breken mijn vliezen spontaan. Ik ben direct klaarwakker en tril als een rietje. Het gaat beginnen, denk ik. Toch gebeurt er vrij weinig, dus ik kruip bibberend weer onder de dekens. Mijn lijf is aan het ontladen. Een uur later komen de weeën rustig op gang. Helemaal ontladen en vol vertrouwen stap ik direct onder de douche en het lukt me om naar binnen te keren. Ik stuur twee kwebbelende kraamverzorgsters die zich komen voorstellen uit mijn ruimte weg. Ze verstoren mijn bubbel.
Ik raak even in paniek
Ik vang uren mijn weeën onder de warme douche op. Mijn ontsluiting vordert maar gestaag. Én dan word ik bang. Het duurt voor mijn gevoel allemaal zo lang, de angst dat Mik opnieuw gaat draaien neemt toe. Uiteindelijk lukt het me om dit uit te spreken. Michiel moedigt me aan en is mijn rots. Een pep talk van onze (achterwacht) verloskundige geeft me uiteindelijk het vertrouwen terug. Ik ben haar hier eeuwig dankbaar voor.
Het einde van de bevalling nadert
Eenmaal vol vertrouwen terug onder de warme douche, ga ik in een intense sneltreinvaart van 5cm naar volledige ontsluiting. Ik voel dat het einde van deze 9 maanden lange reis nadert. Hier heb ik zo lang naar uitgekeken. Ik ben vol vertrouwen, Mik komt er aan. Na enkele minuten persen, ben ik om 8 uur ‘s ochtends, thuis, in mijn eigen vertrouwde omgeving bevallen. Zittend, in de armen van Michiel, pak ik Mik zelf aan. Ik voel direct heel veel liefde. Ik ben zo trots. Ik voel dat zijn geboorte alles verandert. Dit is life changing. Mik is zo welkom en ik ben zo blij dat hij er is.
Deze bevalling heeft mij geïnspireerd
Ons gouden uur volgt. Wat was dit de perfecte landing én afsluiting van die 9 onzekere maanden. 2 Maart, jouw geboortedag, lieve Mik. Een bijzondere dag die ik nooit meer zal vergeten. De geboorte van Mik heeft mij geïnspireerd om mijn eigen praktijk te starten Om vrouwen te coachen met hulpvragen rondom zwangerschap, bevalling en het moederschap.
MANON
