Stel je jezelf even voor
Mijn naam is Jonathan en ik ben 31 jaar oud. Sinds juni 2018 getrouwd met mijn lieve en knappe vrouw, genaamd Cornelie. Ik werk bij de overheid en in mijn vrije tijd doe ik het liefst veel aan sport. Volleyballen doe ik ongeveer twee keer in de week. Daarnaast is snowboarden en wakeboarden mijn grote passie. Als ik tijd over heb vind ik fotograferen ook leuk om te doen.
Hoe reageerde jij toen je hoorde dat je papa werd?
Ik kan mij nog goed herinneren toen wij ontdekten dat Cornelie zwanger was. Wij kwamen op 1 april 2019 allebei uit ons werk en Cornelie had het vermoeden al dat zij zwanger zou zijn. Zij was namelijk al een paar dagen overtijd. Ze vroeg aan mij: “Zal ik een zwangerschapstest halen?” Ik zei nog: “morgen word je vast wel ongesteld”. Maar Cornelie volgde haar gevoel en ging nog snel voor sluitingstijd een test halen bij de drogisterij. Twee streepjes verschenen al snel op de test. Het eerste wat wij samen dachten was: Waaaaaah! Ik was ontzettend blij maar ik besefte ook wel dat mijn spontane leventje anders zou worden. Ik hou er namelijk van om dingen spontaan te doen. “Dat wordt veel plannen waar ik niet zo heel goed in ben”, dacht ik. Dankbaar was ik dat Cornelie zo snel zwanger mocht worden. Kinderen neem je niet, maar krijg je. Ik begrijp heel goed dat dit niet altijd vanzelfsprekend is. Nadat wij erachter waren gekomen, ben ik met een big smile naar volleybaltraining gegaan.
Hoe ervaarde jij de zwangerschap van jouw vrouw?
De zwangerschap van Cornelie is erg goed gegaan. In het eerste trimester had zij wel last van de “normale” zwangerschapskwaaltjes, zoals vermoeidheid en misselijkheid. Ik ben op één echo na bij alle controles geweest. De uitgerekende datum was 5 december 2019. Oh help, toch hopelijk geen Sinterklaaskindje. De verloskundige stelde ons gerust want maar 4 procent bevalt op de uitgerekende datum. Heel mooi en bijzonder vond ik het om het hartje te zien en horen kloppen! Cornelie had veel meer met de echo’s en controles. Ik was erg betrokken maar het gevoelde leefde nog niet heel erg. Heel eerlijk, het echte besef kwam later. Het kan ook zijn dat ik wat voorzichtig was, omdat mijn broer en schoonzus hun zoontje hebben verloren die maar 5 weken oud mocht worden. In het tweede trimester zijn wij nog voor een laatste keer lekker samen op vakantie gegaan naar Ibiza. Heerlijk was dat! In het derde trimester hebben wij de babykamer afgemaakt met jungle thema. Ik merkte op bij mijzelf dat ik ook een beetje nesteldrang had, want ik wilde alles in orde hebben voordat de baby geboren zou worden. Dit was overigens veel later dan Cornelie, want die kreeg al nesteldrang bij de 20 weken.
Kan je over de bevalling vertellen?
Zaterdag 23 november 2019. Ik had een ochtenddienst gedaan en was daarna gelijk een belangrijke volleybalwedstrijd gaan spelen. Het was echt zo’n drukke dag waarbij je alleen maar op de klok aan het kijken was. De wedstrijd liep niet lekker en ik had na de wedstrijd ook nog een bardienst.Na de bardienst bleef ik nog even hangen in de kantine van de sporthal. Toen ik eindelijk om een uur of 20:00 uur thuis kwam, vertelde Cornelie dat zij het gevoel had dat de kleine wel eens zou kunnen komen. Ze had al een paar dagen last van harde buiken en volgens haar zouden dit wel eens voorween kunnen zijn. Een paar dagen ervoor hadden wij een afspraak gehad met de verloskundige. Die vertelde ons dat wij ook niet gelijk moesten denken als Cornelie wat voelde, dat dan de kleine er direct aan zou komen. Dit zou volgens haar nog een lange tijd kunnen duren en het zou dan zonde zijn als je te weinig slaap heb gehad en de bevalling echt begint. Ik
vertelde nadat ik was thuis gekomen dat ik afgedraaid was en dat ik wilde gaan slapen. Cornelie bleef maar zeggen dat zij het gevoel had dat de kleine er aan kon komen. Zij stond erop dat ik eerst ging douchen omdat ik naar de frituur stonk van de bardienst. Nadat ik had gedoucht ben ik in bed gaan liggen. Ik vertelde aan haar dat zij maar beter ook kon gaan slapen en dat zij zich nog geen zorgen hoefde te maken. Ik kan mij haast niet meer herinneren dat ik dat had gezegd en kort hierna was ik vertrokken naar de sterren.
Ik sliep en Cornelie maakte mij rond 00:30 uur wakker. De weeën had zij getimed en om de vier minuten kwamen ze. Ik was zelfs een beetje chagrijnig wakker geworden, want ik was echt vreselijk moe. Cornelie wilde de verloskundige bellen om de situatie voor te leggen. Ze belde vanuit bed en de veeloskundige vroeg inderdaad of zij de weeën had getimed. Dit had zij een uurtje gedaan. De verloskundige vertelde dat dit eigenlijk twee uurtjes moesten zijn, maar zij zou wel even langskomen. Dan zouden we ook gelijk weten hoe wij de nacht in zouden gaan. Na ongeveer een kwartier stond de verloskundige op de stoep bij ons. Ze ging voelen of Cornelie al mogelijk ontsluiting had. Ik zal nooit die twee gezichten vergeten toen de verloskundige riep: “Meid, je zit al op 9 centimeter ontsluiting! Wij gaan nu naar het ziekenhuis of het wordt een thuisbevalling. Voordat het licht is zijn jullie ouders.” Ik hoorde die woorden nog een paar keer door mijn hoofd heengaan terwijl ik onze nieuwe auto, die wij een dag ervoor op hadden gehaald, inlaadde met de bevallingstas en Maxi-Cosi. Het was de tweede keer dat Cornelie in onze nieuwe auto zat. In de auto onderweg naar het ziekenhuis kreeg Cornelie het wel moeilijker. Cornelie wilde graag in bad bevallen, maar helaas het ziekenhuis dat wij voor ogen hadden, was op dat moment niet beschikbaar. Wij moesten uitwijken naar een ander ziekenhuis waar wij gelukkig ook al eerder hadden gekeken. Alles ging vanaf het moment in de auto snel.
Aangekomen op de verloskamers van het ziekenhuis zat Cornelie al snel op 10 centimeter ontsluiting. Haar vliezen werden gebroken en zij mocht beginnen met persen. Cornelie heeft ongeveer anderhalf uur moeten persen in verschillende houdingen. Ik vond Cornelie zo sterk en het goed doen. Het enige wat ik kon doen was dit tegen haar vertellen en haar hand vast houden. Ontzettend trots was ik op haar! Het laatste gedeelte van de bevalling stagneerde een beetje en de verloskundige wilde er een arts bij halen om de situatie te beoordelen. Toen Cornelie dit hoorde kreeg zij nog meer kracht en zette zij alles op alles.
Op zondag 24 november om 04:24 uur, werd onze zoon Manoah Liam geboren. Roepnaam: Manoah. Ik zal het nooit meer vergeten toen hij net geboren was, spreidde hij in een reflex een beetje schokkend zijn armen. Zo’n gevoel van: pak mij! Dat was zo’n leuk en bijzonder gezicht. Vanaf dat moment was ik verliefd op mijn zoon! De vermoeidheid was weg en omgezet in adrenaline. Zo blij en opgelucht dat alles zo goed was gegaan. Om 08:00 uur mochten wij als trots gezinnetje weer naar huis.
December was voor ons niet heel gemakkelijk, eigenlijk best wel drama. Nadat wij de kraamhulp één week na de geboorte van Manoah hadden uitgezwaaid belande Cornelie, mijn vrouw, met hoge koorts in het
ziekenhuis. Zij had last van hevige steken in haar buik. Veel onderzoeken volgden. Cornelie was echt ziek en dat was ook duidelijk zichtbaar. Alle zorg kwam toen op mijn schouders terecht. Het was echt aanpoten. Pijnlijk en frustrerend was het voor haar dat zij niet voor Manoah kon zorgen. Na vijf dagen mocht zij naar huis. De antibiotica mocht ze thuis verder afmaken. Tijdens de antibiotica kuur kreeg Cornelie weer ondraaglijke pijn in haar buik en wilde het ziekenhuis haar weer zien. Een nacht met onderzoeken volgde weer. We mochten in de ochtend weer naar huis. Een paar dagen nadat de antibiotica was uitgewerkt kreeg Cornelie weer koorts. Een ziekenhuis opname van vijf dagen volgde weer. Het was echt een
rollercoaster. Tot overmaat van ramp kreeg ik spontaan een acute gezichtsverlamming, waarschijnlijk door oververmoeidheid. Ik was ook deels uitgeschakeld, maar wij moesten door. Wij stonden in de overlevingsmodus. Manoah heeft het al die tijd goed gedaan, terwijl zijn papa en mama helemaal in de kreukels lagen. Wij hebben veel hulp gehad van onze dierbaren, waar wij ontzettend dankbaar voor zijn. Nu gaat het stukken beter en genieten wij van ons gezinnetje.
Hoe zijn jullie op de namen gekomen van jullie kindje?
De naam Manoah betekent: rust en vrede. Manoah is een Hebreeuwse naam voor jongens en meisjes. De naam Manoah wordt vrijwel alleen aan jongens gegeven. Noah vonden wij al een hele mooie naam, maar die hoor je best wel vaak. Vervolgens na wat research kwamen wij de naam Manoah tegen en vonden wij deze allebei erg mooi. Liam komt eigenlijk van Cornelie, want zij wordt vaak Lie genoemd.
Wat vind je het mooiste aan het vaderschap en wat het zwaarste?
Het vaderschap vind ik zo bijzonder. Het klinkt ook allemaal zo cliche, maar zo’n kleine is echt zo leuk en geeft mij enorm veel energie. Natuurlijk de gebroken nachten zijn zwaar, maar wanneer je het slaapkamerlicht aan doet en dat kleine gezichtje ziet, ben je het zo weer vergeten.
Wat wil je jouw kinderen meegeven? Wat vind jij belangrijk?
Mijn streven is om Manoah goede normen en waarden mee te geven. Hem een fijn, veilig en liefdevol thuis bieden. Dat hij er altijd mag zijn zoals hij is. Ik zal hem altijd proberen te stimuleren om te doen wat hij leuk vindt en waar hij goed in is. Ik zal hem ook leren om zelfstandig te zijn. Daar zal hij later veel aan hebben.
Wat heb je voor tips aan andere vaders-to-be?
Mijn advies voor daddys-to-be. Weeg even de adviezen af die je van iedereen krijgt. Iedereen bedoelt het heel erg goed, maar vertrouw op je eigen kunnen. Blijf gewoon lekker jezelf en probeer de dingen te blijven doen die je voordat je de kleine kreeg ook deed. Blijf investeren in je relatie, want een baby krijgen is niet niets.
Voor punten op het gebied van betrokkenheid: download even een zwangerschapsapp. Zo weet je bijvoorbeeld precies wat zij wel en niet mag eten tijdens de zwangerschap.
Groetjes,
JONATHAN
