De maand juli zal voor ons altijd de maand zijn waarin onze dochter is overleden en onze zoon is geboren

Jannetje schrijft een reeks op Kids en Kurken. Lees hieronder de vorige delen.

Deel 1: Ik was direct na mijn miskraam weer zwanger

Deel 2: “Mevrouw baby’s kunnen veel hebben. Ze zit veilig in je buik.”, glimlachte de verpleegster. Wat zou ik deze mevrouw achteraf door elkaar willen schudden

Deel 3: Mijn kindje was langzaamaan in mijn buik overleden en ik had het gewoon gevoeld, maar niemand wilde luisteren en deed iets

Deel 4: De arts vertelde ons waaraan baby Frederika* in mijn buik is overleden

Frederika liet weten dat ze er nog was

Het verlangen naar een levend kindje was zo sterk. Alles voelde zo leeg en zo stil. Dit kon toch niet het einde zijn. Onze wens was niet minder geworden doordat onze dochter stil werd geboren. Juist groter, omdat een einde zo verdrietig, geen einde kon zijn. Ik voelde mij hier zo schuldig over naar Frederika, maar kon er niks aan doen. Elke vezel in mijn lijf wilde een levend kindje vasthouden. Met kleine stapjes vlogen er weken voorbij. Er was veel verdriet in huis, maar ook zoveel liefde. Het voelde alsof Frederika met kleine signalen wilde laten weten dat ze er nog was. Dan reed er een grote vrachtwagen met een zwaan door ons kleine straatje of vloog er een wit veertje langs onze slaapkamer raam (drie hoog). Ik voelde haar overal.

Zo snel weer ongesteld

Na precies zes weken was ik weer ongesteld en dat vond ik bijzonder, want bij mijn andere kids ging daar maanden overheen na de bevalling. Mijn lichaam was weer klaar om zwanger te worden. Ik leefde ik zo toe naar de datum dat ik uitgerekend was van haar. 1 oktober was haar datum en ik wilde dan een klein ritueel doen om haar te herdenken. Er waren veel bloemen en ik en mijn man en moeder hadden een brief naar haar geschreven. ‘s Avonds gingen we uit eten en vierden we het leven.

Er stond iets belangrijks te gebeuren

Elke dag stond ik op met een zwaar gevoel, alsof ik aan het wachten was op iets belangrijks. Dit was een vreselijk gevoel, alsof je bij de dokter in de wachtkamer zit en het duurt maar en duurt maar. Op maandag ging ik naar yoga en aan het einde van de les doen we altijd savasana. Dan lig je stil en probeer je te ontspannen. Terwijl ik daar lag, kreeg ik allemaal gedachten en opeens voelde ik zo sterk dat ik toch mama zou worden van een kindje. Een kindje wat ook in juli geboren zou worden. Dit zou dan drie verjaardagen in de maand juli zijn, maar ik voelde het zó sterk. Ons kindje zou in juli geboren worden. Maar dan moest ik nu zwanger zijn. Dan was ik dus al zwanger tijdens Frederika haar uitgerekende datum. Gelijk deed ik een test om het zeker te weten, maar deze test gaf aan: “ niet zwanger”. Ik zat weer in zak en as. Hoe kon ik dan zo sterk voelen dat ons kindje in juli geboren zou worden? Die avond deed ik voor het slapen gaan een meditatie en weer kreeg ik het sterke gevoel dat ik gewoon moest afwachten en dat er echt een kindje geboren zou worden.

Was ik nou toch zwanger?!

Het verlangen was zo sterk, maar ik was ook zo bang om weer teleurgesteld te worden. Ik denk dat de hoop naar een kindje mij op de been heeft gehouden na Frederika. Op woensdag had ik nog een laatste zwangerschapstest liggen en besloot om toch nog een laatste keer te kijken of mijn gevoel mij nou echt in de maling nam. Nadat de kinderen naar school waren, ging ik rustig naar de wc en deed de test. Ik legde de test weg en liep naar de woonkamer, omdat de honden druk bezig waren.  Na een paar minuten liep ik terug en keek op het stickje. “Zwanger 1-2 weken”. Ik brak. Weer zwanger na het verlies wat we hadden meegemaakt was zo’n intens gevoel. Ik was bang, verdrietig, blij en voelde mij schuldig naar haar. Maar los van dit alles, was ik gewoon weer zwanger en wederom was ik in juli uitgerekend. Ik heb er een paar uur over gedaan om alles te laten landen. Toen stuurde ik een berichtje naar mijn man. Niks voelde als het juiste en het blijde gevoel na een positieve test is zo anders na verlies. Ik stuurde hem een plaatje van internet waar op stond “Ik heb niet echt de woorden, maar wel zoveel zin om jou te zien”. Hij belde mij gelijk op en vroeg of ik zwanger was. Hij brak in huilen uit. Zoveel emotie.

Mijlpaal na mijlpaal

De stappen hierna waren weer hetzelfde. We belden de verloskundige. Ze kon het gewoon niet geloven. Alweer zwanger na amper drie maanden. We hoopten allemaal dat mijn lichaam het zou aankunnen, maar ook dat ik het in mijn hoofd kon bolwerken. Het voelde voor mij alsof ik gewoon het zwanger zijn weer oppikte. Mijn lichaam voelde gelijk weer zwanger en al na tien weken had ik een dikke buik. Elke stap was spannend. Maar elk mijlpaal was er eentje. Eerst bloedprikken of mijn HCG aan het stijgen was, Daarna de echo met het hartje, wat al met zeven weken sterk aan het kloppen was. De tien weken die ik de eerste keer niet haalde ging ik voorbij. Toen kwam de 13-wekenecho. Voor alles werd uitgebreid en extra tijd genomen. Het ziekenhuis gaf aan dat ze alles zouden doen om mij een goed gevoel te geven deze zwangerschap.

Het kamertje voor de regenboogbaby

Het geslacht wilde ik niet weten en dat kwam vooral voort uit het feit dat ik in alles probeerde goed te maken wat er bij Frederika fout is gegaan. Mijn verlangen naar dat meisje was zo sterk, maar ik wist ook dat de kans op een jongen 50% zou zijn. Stiekem was ik er van overtuigd dat er weer een meisje in mijn buik zat. Na de 20-wekenecho werd het heel echt allemaal en kwam er wat hoop dat ik toch een levend kindje in mijn armen zou houden. Het kamertje wat al helemaal af was voor de komst van Frederika, zou nu het kamertje worden van haar broertje of zusje. Wat was dit een emotioneel proces. De zwaantjes van de muur en Camiel die de roze muur moest oververven met een neutrale kleur. Bij alles wat we deden, had ik een gat in mijn hart, omdat ik Frederika moest loslaten. Tegelijkertijd bracht het mij dichterbij het kindje dat in mijn buik zat.

Vertrouwen

Ik voelde mij redelijk zeker van deze zwangerschap, want ik had immers al drie gezonde kinderen laten groeien in mijn buik. “Zolang ik maar geen Corona krijg”, dacht ik de hele tijd. Tot een bericht van de school van Martin en Elisabeth. Er waren weer heel veel besmettingen en ook in de klas van de kinderen. Het stressniveau thuis ging naar stand 100 en ja hoor Elisabeth werd ziek. Na een besmetting thuis moest je broertjes en zusjes van school halen en toen we dat deden rende Martin huilend in onze armen. Zoveel spannend hing er rond het corona onderwerp. Maar we hadden goede hoop zolang mijn test maar negatief bleef. Ik ben naar mijn ouders gegaan om besmetting te voorkomen, maar na een paar dagen had ik toch een positieve zelftest in handen. “Here we go”, dacht ik, maar de koorts bleef weg, ik voelde mij goed en de baby deed het geweldig. Vertrouwen, vertrouwen, vertrouwen is wat ik overal om mij heen voelde.

Ik was zo bang om ook dit kindje te verliezen

Ondertussen was ik bijna 30 weken en dat betekende dat ik langer zwanger was dan toen met Frederika. Mijn lijf was al bijna twee jaar zwanger en vooral in mijn hoofd ging dat zijn tol eisen. Ik wilde zo graag het kindje in mijn buik een goede kans geven en niet alleen maar een mama zijn die aan het rouwen was. Maar ik was zo bang om ook dit kindje te verliezen. Mijn week draaide alleen maar om de ziekenhuisbezoeken heen. Met 32 weken wilde ik dat het kindje gehaald zou worden. Ik had mij heel goed voorbereid. Ik moest en zou die helende bevalling hebben met als einddoel dat kindje op mijn buik. Ik had een doula om ervoor te zorgen dat de bevalling goed zou verlopen en zij hielp ook om vertrouwen te hebben in mijzelf en het hele geboorteproces. Dat heeft ervoor gezorgd dat ik de laatste weken heb kunnen doorstaan. In het ziekenhuis vroegen ze ook wat ik nodig had om het tot 39 weken te halen en dat was vooral de bevestiging dat het hartje klopte. Daarom kreeg ik elke ochtend een CTG die ik thuis zelf kon afnemen. Wat was dit intens, maar de band met het kindje in mijn buik groeide en groeide. Uiteindelijk voelde ik mij zeker genoeg om te wachten met inleiden tot 39 weken en deed ik ondertussen alle trucjes die ik kende om de bevalling zelf te laten beginnen.

Een staande bevalling

Precies met 39 weken kreeg ik gedurende de dag krampen en voelde ik dat er van alles bezig was. Toen ik om 1 uur ‘s nachts de verloskundige belde, had ik al 4 cm ontsluiting. Het was mijn wens om thuis te bevallen, maar ik had een sterk gevoel om toch naar het ziekenhuis te gaan. Het ging geweldig tot 10 cm en ik volledige ontsluiting had. Ik kreeg het niet voor elkaar om de baby geboren te laten worden. Mijn hele lichaam voelde gespannen en ik had geen persdrang. Ik was inmiddels zo moe van uren weeën opvangen en persen. Tussendoor hoorde ik een verpleegkundige nog zeggen dat ik waarschijnlijk een trauma had van vorig jaar, daarom stagneerde mijn persweeën. Mijn verloskundige wist niet waarom het niet ging en de spanning liep op. Ik werd overgedragen naar het ziekenhuis en toen zagen ze al snel dat ons kindje als sterrenkijker lag. Het was een optie om naar de OK te gaan, maar de arts zag liever dat ik een natuurlijke bevalling had, dus met mijn laatste kracht moest ik naast het bed gaan staan en squats maken bij elke wee die er kwam. Door deze beweging was er een kans dat de baby zou draaien en geboren kon worden. Na twee weeën voelde ik zoveel druk en ben ik staand bevallen van ons kindje.

We hadden een zoon

Zoveel emotie en zoveel liefde toen ik het kindje vastpakte. Gelijk zag ik dat we een zoon hadden. Het was geen meisje, maar een groot mannetje. Totaal anders als ons kleine meisje wat precies een jaar eerder was geboren. Ze schelen twee weken en ik voel in alles dat Frederika er bij was. Daarom was onze zoon als sterrenkijker gedraaid omdat hij nog even een onderonsje had met zijn zusje. De maand juli zal voor ons altijd de maand zijn waarin onze dochter is overleden en onze zoon is geboren. Ons leven na Frederika is zo ontzettend veranderd. Ze heeft ons ouders gemaakt van een kindje wat niet hier is. Maar ze hoort er zo ontzettend bij en is bij alles wat we doen. Ze is het zusje van Martin, Elisabeth en kleine Milo. Ze is onze dochter en ik mis haar elke dag, maar ben haar zo dankbaar dat ze een heerlijk mannetje onze kant op heeft gestuurd, nadat ze zelf niet kon blijven.

JANNETJE