Marieke schrijft een reeks over de uithuisplaatsing van haar kinderen. Lees eerst het vorige deel.
Mijn ex dreigde de kinderen bij me weg te halen
Een tijdje later kwam ik erachter dat mijn man vreemd ging. Het was voor mij duidelijk: ik was er klaar mee en heb de scheiding aangevraagd. Ik heb een brief klaar gelegd op de eettafel en alles daarin uitgelegd, zodat hij wist dat er geen kans meer was op verzoening. Ik wilde op dat moment geen confrontatie aangaan, omdat ik wist dat hij flink uit zijn vel zou springen. Dat voelde ik goed aan, want hij is helemaal uit zijn dak gegaan en dreigde daarna de kinderen van me af te nemen als ik dit door zou zetten. En dat terwijl ik wilde dat alles soepel zou verlopen en een ouderschapsplan op wilde zetten met een advocaat. Het werd steeds duidelijker dat hij dit niet wilde. Alles liep uit de hand. De kinderen voelden de spanningen aan. Ze begonnen steeds slechter te luisteren. Mijn ex sloeg en schopte onze zoon. Dat kwam ter oren bij de hele buurt en hulpverlening…
Ik zocht mogelijkheden
Er werd vervolgens een conferentie ingezet, tot twee keer toe. Er werd met mensen uit ons netwerk besproken hoe de situatie kon verbeteren. Uiteindelijk kwamen de hulpverleners samen met het CJG en de kinderbescherming tot de conclusie dat de situatie waar we destijds in zaten niet meer veilig was voor de kinderen. Ik heb toen nog nagedacht over vluchten met de kinderen, maar als ik geen huis had of plek waar ik tijdelijk kon wonen, dan werden ze sowieso bij me weggehaald. Ik had geen opties, hoe hard ik dit ook wilde. En toen kwam het besluit van de kinderbescherming dat ze uit huis werden geplaatst.
Bron: pexels
Het gesprek met de kinderbescherming
Wij hadden voor etenstijd een gesprek gehad bij het CJG met een paar mensen, ook van de kinderbescherming. Ze stelden ons wat vragen en in de tussentijd was ik doodsbang voor wat er ging gebeuren. Mijn ex beschuldigde mij ervan dat ik de kinderen, met name mijn zoon, blauw had geknepen aan zijn armen en ik ze vaak sloeg. Ik heb daar wel wat van gezegd. Hij deed dat juist. Hij moest naar zichzelf kijken in plaats van mij beschuldigen. Ik heb geprobeerd de kinderen te beschermen tegen alles en iedereen die ze kwaad wilden doen. We werden naar huis gestuurd en ondanks dat ik geen hap door mijn keel kreeg heb ik toch wat eten klaargemaakt. Na het eten heb ik ze naar bed gedaan. De kinderen voelden alle spanning bij mij. Dochterlief was vervelend en aan het huilen, omdat ze niet wilde slapen. Helemaal uit haar doen. Uiteindelijk sliepen ze. Ik wachtte op mijn begeleider bij de afspraak met de kinderbescherming. Een vriendin, mijn moeder en schoonvader kwamen binnen samen met de begeleider van de thuisbegeleiding en twee mensen van de kinderbescherming.
Ik was in shock
Ik zat erg nerveus op de bank te wachten op de verlossende woorden. Mijn ex flipte en zei dat hij niet meer de veiligheid van de kinderen kon verzekeren. En dat terwijl de vrouw van de kinderbescherming nog niet eens uitgesproken was. Ze had blijkbaar echt een slecht gevoel over onze situatie. De kinderen zouden per direct weggehaald worden. UIT HUIS, echt uit huis, dat dit mij moest overkomen. Wij kregen de keuze om beiden ergens anders te gaan slapen. Deden we dit niet, dan zo werden de kinderen wakker gemaakt en meegenomen door mijn zus en zwager, waar ze zouden gaan wonen. Ik was in shock en verbaasd over de beslissing die er genomen werd. Ik had het gevoel dat ik totaal niet gehoord werd door iedereen en dat ik werd vergeten. Ik heb met veel moeite en verdriet wat spulletjes meegenomen naar mijn ouders, met hulp en ondersteuning van mijn moeder en vriendin.
Verslagen, kapot en machteloos
Daar aangekomen ben ik op de bank gaan zitten en ik heb daar de hele avond gehuild. Ik was kapot. Alles wat me lief was werd me afgenomen. Mijn zus sliep die avond in ons huis. De volgende dag nam ze de kinderen en wat spullen mee. Ik was verslagen van verdriet en heb die avond een oxazepam in moeten nemen om te kunnen slapen. De volgende dag kreeg ik allemaal belletjes en appjes over hoe het met me ging. Verslagen, kapot en machteloos voelde ik me. Ik wilde niks en niemand zien of spreken. Het liefste was ik onzichtbaar en schreeuwde alles eruit.
Drie weken geen contact
Het was nog maar tien dagen voor de zomervakantie. Mijn zus en zwager gingen met zijn allen op reis wat betekende dat ik mijn kinderen drie lange weken niet zou zien of knuffelen. Gelukkig mocht ik ze zien en afscheid nemen voordat ze vertrokken. Verdere contact met mijn zus of zwager mocht niet. Dat kwam rauw op mijn dak. Nu ik dit zo schrijf, komt alles weer naar boven en word ik weer emotioneel. Ik neem even een pauze en ga hier een andere keer mee verder…
Lees HIER het vervolg.
MARIEKE
Voor de kids ben ik blij te lezen dat er is ingegrepen. Blauw geknepen armen, e.d… Deze moeder zat er echt te ver doorheen om helder te kunnen denken in die fase, zoals veel ouders in die fase. Van alles verwijten aan de aanpak van Jeugdzorg is dan makkelijk. Feit blijft dat de kids gevaar liepen en het gezin dit niet meer zelf kan oplossen. Ik hoop dat zij nu achteraf wel kan inzien uit welke situatie zij allen zijn gered. Sterkte met verwerken en met bouwen aan een betere toekomst
je kan niet zomaar een conclusie hier uit trekken als je niet het hele verhaal weet.ik heb voor onze bescherming niet alles verteld omdat het gewoonweg teveel oprakelen.en wat betreft die blauwe plekken..die komen niet bij mij vandaan en ik zou ze nooit met 1 vinger aanraken!
Ja ok maar moet de jeugdzorg dan de kinderen verder geknepen en geslagen laten worden terwijl ze nog niet weten welke van jullie twee de waarheid spreekt, terwijl ze ook gewoon veilig bij oom en tante kunnen zijn?
vader is een narcist en manipuleert iedereen zich heen over de rug van zn eigen kids.feit blijft dat tie alleen maar aan zichzelf denkt en niet aan wat het beste is voor hun.tot op de dag van vandaag hebben ze er nog steeds last van!erg vervelend allemaal dus je kan mij niet van dingen gaan beschuldigen als je niet het hele verhaal weet..