Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids & Kurken op Instagram te volgen.
Dat vreselijke telefoontje van de juf
Ik ben een alleenstaande mama van een vijfjarig jongetje. Wij hebben veel ziekenhuisbezoekjes en opnames gehad. Waardoor mijn kindje medisch is. Mijn zoontje heeft dus best wat meegemaakt, ik weet niet of dat er iets mee te maken heeft. Ik kreeg op mijn werk tijdens een bespreking een telefoontje van school. Ze waren mijn kind kwijt na het buiten spelen. Zojuist was zijn hele klas op het schoolplein. Er is een soort bos op het plein. Bij het naar binnen gaan, ontbrak hij. Ik schrok me wild. Ik zei uit paniek en woede: “Hoe hebben jullie dit kunnen laten gebeuren!?” Ik ben gelijk opgestapt van mijn werk om mijn kind te zoeken. De school heeft er voor gezorgd dat er ook een paar juffen mee zochten. Ze waren echt heel bang en geschrokken, dat zag ik duidelijk. Zij hebben mij gelukkig direct gebeld. Dat kon ik waarderen. Nu zochten we gezamenlijk de buurt af.
Eenmaal thuis na de zoektocht, zat mijn zoon tegenover mij op de bank te lachen
Hij had zich verstopt in het bosje op het schoolplein. Daar kon hij zich goed verstoppen. Hij wachtte tot de hele groep naar binnen liep. Daarna klom hij over het hek, pakte hij zijn fiets en is naar huis gereden. Ik was ontzettend opgelucht dat hij terecht was, en dat hij thuis was in plaats van ergens anders. Ik ben me kapot geschrokken. Ik heb daar nog steeds last van. Ik ging echter ook nadenken. Dat hij thuis was betekende dat hij een drukke weg over is gegaan, waarvan aan beide (!) kanten water. Helemaal alleen.
Ik heb heb mijn zoon, samen met de juffen die mee zochten, direct terug naar school gebracht
Hier volgde een gesprek. Mijn zoontje was erg geschrokken en schaamde zich. Na het gesprek met de directrice nam een juf hem bij de arm naar het schoolplein. Zo kon hij kon laten zien waar hij zich had verstopt en waar hij over heen is gegaan. Hij vertelde dat hij moe was, en dus stiekem naar huis wilde gaan. Na dit gesprek reed ik weer naar huis. Driekwartier later was de schooldag voorbij en haalde ik mijn zoon weer op van school. Op school ging ik nog even in gesprek. Ik weet eigenlijk niet meer hoe dat gesprek precies liep.
Ik twijfelde aan mezelf en gaf aan dat mijn zoontje soms een vaderfiguur mist
Hij kent zijn vader niet. Mijn zoon trekt vaak naar mannelijke vrienden van mij. Sinds hij op de basisschool zit, krijg ik steeds vaker de vraag: “Heb ik ook een papa? Waar is mijn papa?”. School gaf toen aan dat het een kindje van 5 is. “Die doen soms van zulke dingen”, zei de directrice. Maar toch blijf ik van mening dat een kind niet zomaar weg loopt. Natuurlijk wil je als moeder overal een antwoord op hebben. Het maakt me onzeker. Ik denk er veel over na. Maandag gaat hij weer naar school. Ik wil dat hij met buiten spelen zijn horloge om doet, voor het geval hij weer wegloopt, en ik kan zien waar hij is.
Ik beseft soms ineens: mijn zoontje is van school weg gelopen….
Ik schaam me als moeder heel erg. “Doe ik iets verkeerd in de opvoeding? Of is dit gewoon een kwestie van een jongensstreek?”, vraag ik me af. Wij zijn heel hecht en vormen samen één team. Het liefst is hij de hele dag bij mij. Dit is natuurlijk iets heel moois, maar het heeft blijkbaar ook een keerzijde. Ik vraag mij af hoe jullie hier over denken. Hoe heeft dit in godsnaam kunnen gebeuren? Wie is verantwoordelijk? Waar ligt de fout? Ik schaam me, maar ik weet niet of dit terecht is?
Hoe moet ik ooit het vertrouwen in school weer krijgen? Hoe zouden jullie dit aanpakken? En hoe zouden jullie je voelen na zo’n gebeurtenis? Ik hoor graag jullie mening!
ANONIEM
Een gesprek met een op voed coach heeft mij ooit geleerd over alles wat kinderen ondernemen op jonge leeftijd: daar kun je afspraken over maken en oefenen. Maar daarbij moet je tekening houden met dat ze je altijd een stap voor zijn. (Bij mij ging het over een krap driejarige die langs een heel drukke verkeersweg heel hard wegfietste, niet meer reageerde op mijn roepen en vlak voor een enorm drukke rotonde tot staan werd gebracht door omstanders). Het weglopen van school had je zelf niet verzonnen en school ook niet. Dus daar kun je pas nu een plan op gaan maken. En waarschijnlijk is je kind daar ook best ontvankelijk voor. En iedereen is zich te pletter geschrokken. Maar dat betekent niet dat het vanaf nu elke week hoeft te gebeuren, want nu weet iedereen, inclusief kind, wat deze situatie inhoudt. Dus zoek het vertrouwen in hoe er op deze onverwachte situatie gereageerd werd door jezelf, je zoon, en school en maak een plan met elkaar. Maar reken niet af op iets wat ze redelijkerwijs niet hadden kunnen voorzien. Kinderen kunnen soms gekke sprongen maken, dat is doodeng, maar maakt ze ook die leuke persoon die ze zijn. Het hoort allemaal bij opvoeden en opgroeien.