Leuk om even te beginnen met mezelf voor te stellen. Mijn naam is Anouk, 27 jaar, vrouw van Justin en moeder van een prachtig meisje genaamd Abigail (2,5 jaar oud).
8 september’ Op een doodgewone zaterdagochtend maakte ik me ready voor een dagje werken. Ik werk voor mooi kinderkledingmerk in het centrum van Utrecht. Halverwege de dag werd ik niet goed, extreem oververmoeid en iets wat leek op koorts. Ziek zijn is niet iets waar ik gauw aan toegeef en daardoor voelde dit aan als iets wat ik serieus moest nemen.
Zondag voelde ik een dof en slapend gevoel in mijn handen alsof er duizenden mieren over mijn handen kropen. Mijn bovenbeenspieren deden zo zeer, net of ik een overkill aan deadlifts gedaan had. In eerst instantie dacht ik dat het de koorts was. Toen was daar Google, wie Googelt er nou niet zijn lichamelijke issues voor we een dokter bellen? (Guilty! Haha). Ik belde de huisartsenpost op voor doktersadvies en niet eens met de bedoeling langs te gaan. De dokter vertrouwde het net zo min als ik en ik mocht diezelfde avond nog langskomen voor controle. Er werd naar mijn ademhaling geluisterd en gevraagd of ik weleens last had van hyperventilatie. Het schijnt dus zo te zijn dat men dit kan hebben zonder het te weten. Mijn wetende had ik hier nooit last van en dat was dan ook mijn antwoord. Wel maakte ik me meer zorgen dan gebruikelijk, omdat er de komende tijd een hoop stond te gebeuren. Mijn broer zou vrijdag 14 september emigreren naar Amerika. De 18e van oktober zou ik als verassing naar hem toe vliegen om bij zijn bruiloft te kunnen zijn. Eind november zou de oplevering zijn van onze nieuwbouw woning en alles wat daarbij komt kijken. Zo kon ik nog wel eventjes doorgaan. “Je hebt last van een burn-out”, zei de dokter. Stomverbaasd namen we dit aan en gingen we naar huis. “Een burn-out dus… Lullig zat als mensen zich zo voelen met een burn-out”, zei ik nog. Hoe ga ik dit nu regelen met mijn werk? Wie valt er voor mij in? Thuis? Zit ik er dan echt zo doorheen? Ik had zo veel vragen hierover.
De dag erna besloot ik nog even langs mijn eigen dokter te gaan om er toch zeker van te zijn. Helaas was mijn eigen dokter met vakantie en had ik een inval dokter. Een hele aardige vrouw met veel begrip voor de situatie waarvan we dachten in te zitten. Alleen waardoor komt de pijn dan? Niemand had daar een antwoord op. Hier kreeg ik ibuprofen voor… Bij thuiskomst hadden we een psycholoog gebeld om mij te helpen bij dit proces. “Rusthouden”. werd mij verteld en gek genoeg klonk dat als muziek in mijn oren want moe, dat was ik!
Justin kon niet voor mij thuisblijven, want het werken gaat gewoon door. Nadat de hele bups gehaast de deur achter zich dicht trok, wilde ik een douche nemen. Staan op mijn benen werd me écht te zwaar en ik ging er bij zitten. Normaal zat dat best prima alleen nu deed het me zeer. Ik wilde na wat minuten zo gezeten te hebben, op staan en dat lukte me niet. Na een hoop krachtinspanning en geschreeuw is het me gelukt mezelf op twee benen te krijgen. Gek genoeg ging er nog steeds geen belletje bij me rinkelen. Tja, het is een Burn-out toch? Komt wel weer goed. Nadat ik Justin verteld had wat er gebeurd was, was hij thuis komen werken. Zo kon hij inspringen waar nodig was. Tot op de dag van vandaag ben ik hem zo dankbaar. Er gebeurde namelijk het volgende… Ik werd wakker en wilde naar het toilet lopen en precies voor de deur van het toilet zakte ik door mijn benen en viel op grond. Het ging zo snel dat ik niet eens door had wat er gebeurde. Wat ik wel wist, was dat ik niet mezelf omhoog kreeg. Gelukkig wonen we nog gelijkvloers en was Justin er snel bij! Vanaf dat moment liepen we wanneer nodig samen schuifelend door het huis.
Het ging berg afwaarts. ’s Nachts moest ik Justin wakker maken om te vragen of hij mij kon verleggen in bed, dit lukte mij niet meer zelf. Mijn moeder kwam woensdag bij ons langs om voor mij te zorgen. Zelf de douche uitkomen was geen optie meer. Mijn armspieren stopten ermee en ik kon alleen nog maar mijn armen bewegen als een T-rex. Ook eten en drinken werd een probleem, omdat ik niet goed kon slikken. Justin ging de dokter opnieuw bellen voor een afspraak, want dit kon niet zo langer, dit is geen Burn-out. Hij heeft het écht moeten doordrukken bij de assistent om een afspraak geregeld te krijgen. We mochten komen bloedprikken om 8 uur. We waren woest! We wilden ook een afspraak bij de dokter! Na heel wat uitleg en aandringen is het gelukt en half 12 kregen we een spoedplek (?).
Donderdagochtend gehaast als altijd. Mijn dochter kwam naast me liggen en vroeg: “Mama moe?, mama slapen?”. Na het broodje, bekertje melk, aankleden en muis kijken (Mickey Mouse) en een hele lieve dikke kus en knuffel kreeg ik “Doei mama!”. Ze werd opgehaald door mijn schoonzus om naar de kindjes te gaan. Met een nuchtere maag en niet gedoucht om mijn energie te besparen wilde we weg gaan om bloed te gaan prikken. Wij wonen één hoog en er is geen lift in het gebouw. Mijn broer tilde me op naar beneden de auto in. Bij de polikliniek werd ik in een rolstoel gezet (lees; absoluut niet comfortabel!). Dat moment dat ik naar binnen werd gereden waren alle ogen op mij gericht. Het was voor mijn gevoel net of ik gedachtes kon lezen: “Zo jong in een rolstoel? Wat zou ze hebben?”. Ik voelde me klein en onzeker. Na het prikken werd ik op dezelfde manier weer thuis gebracht. Wachten tot het tijd was om naar de dokter te gaan. Nog steeds met een nuchtere maag gingen we naar de (inval)dokter. Ze schrok zich levenloos, van tintelende vingers naar half verlamd in een rolstoel. Mijn reflexen werden getest en deze waren niet positief. Direct werd ik naar de spoedeisende hulp gestuurd!
Liefs,
ANOUK
