Mijn zoon komt in een levensgevaarlijke situatie: Hij heeft een batterij ingeslikt

Het is donderdagochtend  en we maken ons klaar voor de dag

Onze oudste zoon gaat vandaag naar de peuterspeelzaal en voor de jongste komt mijn tante een dagje oppassen. Mijn man brengt die dag de oudste naar de peuterspeelzaal en ik wacht op mijn tante. Als mijn tante en ik kort even wat hebben gekletst, stap ik in de auto om naar het werk te rijden. Ik ben bijna op mijn werk als mijn tante belt. “Ze kan vast iets niet vinden of wil nog iets vragen”, denk ik. Maar als ik de telefoon op neem hoor ik Mats op de achtergrond heel hard huilen. Dit zijn we niet van hem gewend. Mijn tante zegt: “Ik denk dat je weer naar huis moet komen lieverd. Volgens mij heeft Mats een knoopcelbatterij ingeslikt”. Ik zeg mijn tante dat ik er direct aan kom. Ik bel meteen het werk om te melden dat ik niet kom en bel vervolgens in de auto naar de huisarts. Gelukkig wist mijn tante dat dit een hele gevaarlijk is en ook ik weet dat ik direct moet handelen.

Ik ben zelf kinderverpleegkundige en ik weet hoeveel schade de batterij kan aanrichten

Vanuit de auto bel ik met de huisarts voor een doorverwijzing naar de spoed eisende hulp. Nadat ik mijn verhaal heb uitgelegd word ik in de wacht gezegd en onderbreken de assistenten het spreekuur om te overleggen. Ik word teruggebeld door mijn eigen huisarts en ze verteld me dat we door kunnen rijden naar de spoed eisende hulp. Ze zijn daar ik de hoogte en ze wenst me veel sterkte met Mats.

Als ik thuis aankom, hoor ik Mats huilen

Papa is inmiddels al bij hem, hij werkt om de hoek. Mats zit onder het slijm. Hij blijft steeds kokhalzen, maar de batterij komt er niet uit. Mijn tante vertelt snel wat er is gebeurd. Ze stond in de keuken een broodje te smeren voor Mats, toen ze hem plots hoorde kokhalzen. Ze liep naar hem toe en zag de kleine afstandsbediening van onze verlichting er naast liggen, zonder klepje en zonder batterij. Ze heeft wat spullen en ook de afstandsbediening in een tas gedaan. We zetten Mats in de autostoel en rijden direct naar het ziekenhuis. 

Bij aankomst in het ziekenhuis mogen we direct doorlopen

Er is ook al een röntgenfoto aangevraagd. Op de foto is in één oogopslag duidelijk dat de batterij vast zit. De kinderarts komt binnen en vertelt me wat ik eigenlijk al wist. Er is een ambulance gebeld. We moeten direct naar het UMC Groningen. Mats krijgt een paar theelepels honing om de schade te beperken. Enkele minuten later is de ambulance al gearriveerd en gaan we met grote zwaailichten en sirene die kant op. Als we aankomen in het UMCG staat ook daar al een team op ons te wachten.

Mats wordt aan de monitor gelegd en de KNO- en MDL-arts komen langs

Ze vertellen dat er een operatiekamer wordt klaargemaakt en dat Mats met een kapje onder narcose gaat. Ze gaan dan met een camera naar binnen en zullen de batterij verwijderen. Dit zal heel kort duren. “Jullie worden na afloop direct gebeld”, zegt de arts. Dan mogen we weer naar hem toe op de uitslaapkamer. We mogen ook mee als hij onder narcose wordt gebracht. Het is 10:45 uur als we de operatiekamer oplopen, twee uur nadat hij de batterij om 8:45 uur had ingeslikt. De arts zegt nog: “Fijn dat we er zo snel bij zijn. Sneller dan dit kan bijna niet.” 

Mats is inmiddels heel moe en valt op mijn schoot in slaap, al voor het kapje

Hierdoor verloopt het heel rustig en valt hij rustig in slaap. Ik geef hem nog een kus en loop met de verpleegkundige terug naar papa om daar samen te wachten. Het wachten duurt lang, Veel langer dan gedacht. Na 2,5 uur worden we gebeld. De batterij is succesvol verwijderd, maar er is veel schade aangericht, meer dan verwacht. Mats heeft op de operatiekamer een sonde gekregen die erg moeizaam geplaatst kon worden door de zwelling in de slokdarm. Hij zal 48 uur niet mogen eten of drinken. Hij is nog niet wakker. We mogen naar de uitslaapkamer komen. Op de uitslaapkamer ligt ons kleine mannetje nog rustig te slapen

Op zijn bed ligt een doorzichtig bekertje met daarin de batterij, pikzwart is het

Ik schrok daar best wel van. In zo’n korte tijd, zoveel schade. Een gedeelte van zijn slokdarm ziet er hetzelfde uit als de batterij. Als we terugkomen op de afdeling is Mats gelukkig al snel weer het vrolijke mannetje die wij kennen en gaat zelfs lekker spelen op de afdeling. De eerste 48 uur zijn lastig. Mats slaapt normaal met zijn flesje, maar hij mag nu niks hebben. We kopen een speentje, we stoppen gaasjes in z’n fles en proberen op deze manier dat hij rustig kan slapen. Op zaterdagochtend komt de arts lang. We mogen hem 4x per dag 30 ml water laten drinken.

Vrijdag zal er opnieuw een scopie worden gedaan om te kijken hoe het gaat

“Fijn”, denk ik, “dan kan hij eindelijk weer drinken”. Ik verwacht dat de fles direct wordt leeggedronken en dat Mats daarna gefrustreerd zou zijn, omdat de fles leeg is. Wij kennen Mats als een kleine vreetzak. De flessen zijn altijd direct leeg. Maar helaas, het drinken gaat erg moeizaam. Over die 30 ml doet hij een uur. Hij kwijlt veel en lijkt moeite te hebben met slikken. 

De volgende dag vertelt de arts ons dat we toch nog moeten blijven

Mats moet weer aan de monitor slapen. Gelukkig is er op de monitor niet veel te zien en blijft alles binnen de grenzen. “Jullie mogen waarschijnlijk maandag naar huis”, zegt de arts. Maar op maandag is de situatie nog onveranderd. De schade is waarschijnlijk groter dan gedacht. De scopie van vrijdag kan niet doorgaan. Ze kunnen dan toch nog niets voor Mats doen. Omdat het slikken zo moeizaam gaat, zal hij voorlopig sondevoeding moeten houden. Omdat ik zelf kinderverpleegkundige ben, weet ik hier gelukkig wel mee om te gaan. Na een week in het ziekenhuis mogen we naar huis met sondevoeding. Mocht de sonde er uit gaan, dan moeten we direct terug naar het UMCG en zal Mats onder narcose met een scopie een nieuwe moeten krijgen. Gelukkig accepteert Mats de sonde en komt hij er niet aan. 

Na een maand hebben we een scopie

Ze vermoeden dat de slokdarm erg vernauwd is en mogelijk ook verhard. De scopie zal dit moeten uitwijzen. Als dit inderdaad het geval is, zullen ze de slokdarm moeten oprekken. Hiermee zullen ze dan starten tijdens de scopie. Afhankelijk van wat zie zien, wordt er ook een plan gemaakt over eventuele verdere behandeling. 

Jaarlijks overlijden wereldwijd 2000 kinderen aan de gevolgen van het inslikken van een batterij. Daarom vind ik het belangrijk om ons verhaal te delen. Ik heb gemerkt dat veel mensen hier niet van op de hoogte zijn en daarom is aandacht voor dit onderwerp erg belangrijk. Het kan levens redden! Mocht het gebeuren dat jou kindje een knoopcelbatterij inslikt, is het belangrijk dat er direct wordt gehandeld. Bel in dit geval 112 en geeft je kind een eetlepel honing. De honing kan bescherming bieden en de schade beperken. 

WORDT VERVOLGD

MADELON