‘Ik ben overbeschermend naar mijn dochtertje, omdat ik vroeger misbruikt ben’

Over het algemeen schrijf ik alles in mijn leven op. Leuke en minder leuke dingen, lijk ik pas te kunnen verwerken wanneer ik het op schrijf. Maar het volgende onderwerp, dat ik continu met me mee draag heb ik eigenlijk nog nooit op papier kunnen zetten. Ik ben als jonge tiener seksueel misbruikt. Ik hoop door dit te schrijven, andere slachtoffers een stem te geven. De kracht te vinden hierover te praten, laten we stoppen met ons schamen of zelfs schuldig te voelen. 

Voordat ik moeder werd, kon ik er redelijk goed mee om gaan. Het was er wel, altijd. Maar het was iets van mij alleen. Toen ik voor het eerst zwanger raakte, leefde ik de eerste weken in een angst om het geslacht van mijn ongeboren kindje. ‘Laat het alsjeblieft geen meisje zijn.’
Mijn wens destijds bleek uit te komen, ik kreeg een prachtig jochie. Na de bevalling ben ik beland in een postnatale depressie, ik houd zielsveel van mijn jongetje maar door de bevalling was er meer opgerakeld dan ik had kunnen verwachten. Ik voelde me al snel na de bevalling machteloos en doodsbang, mijn drang om de perfecte moeder te zijn en om hem ten alle tijden te beschermen namen de overhand. Na ongeveer twee jaar voelde ik me beter, sterker en klaar voor de volgende stap. Mini me 2.0.

Ik raakte opnieuw zwanger, en de angst om een dochter te krijgen was er nog steeds, maar het verlangen naar een lief, klein meisje, met twee staartjes was deze keer groter dan mijn angst. Mijn wens kwam opnieuw uit, ik was zwanger van een meisje. In mijn zwangerschap heb ik mijn angsten verdrongen, niet stil gestaan bij haar toekomst en ik leefde in een roes waarin ik haar in gedachten elke seconde van haar hele leven zou kunnen gaan beschermen. 3.5 jaar na de geboorte van onze eerste kleine liefde, werd ons meisje geboren. Even perfect als haar grote broer, maar direct na het verlaten van mijn veilige buik voelde ze voor mij kwetsbaarder dan haar broer. Vreemd misschien voor sommigen, maar voor mij een logisch gevoel.

Ik kreeg angst- en paniekaanvallen, had moeite met iedereen die haar aan wilde raken. Zelfs bij mijn man die haar een schone luier gaf voelde ik me de eerste weken misselijk. Op het consultatiebureau en andere plekken wil ik alleen dat ze gezien wordt door vrouwelijke artsen of verpleegkundigen. En een kinderdagverblijf of gastouder is simpelweg niet bespreekbaar, ze blijft bij mij. Waar ik de oudste met 8 weken oud, prima naar mijn ouders kon brengen om een nachtje door te kunnen slapen, is ons meisje nu na 7 maanden nog geen enkele nacht verder dan een meter bij mij vandaan geweest. En in die maanden is ze een aantal keer een paar uurtjes bij mijn ouders of zus geweest. Daar blijft het ook bij, de komende tijd.

Nachtmerries over de gebeurtenis heb ik altijd gehad, maar inmiddels heb ik in mijn nachtmerries plaats gemaakt voor mijn dochter. Ik zie hoe haar overkomt wat mij is overkomen, en de angst dat haar dit overkomt lijkt iedere dag groter te worden. 

Mijn persoonlijke trauma, met mijn eigen angsten deel ik nu met een constante angst en bezorgdheid om haar. Mijn alertheid op de omgang van andere met haar is helaas geen garantie dat haar nooit iets zal overkomen, en hoe ouder zij wordt, hoe meer ik daarin mee zal groeien. Het is een uitdaging die ik door haar, ondanks alles niet zou willen missen. We zullen samen (op)groeien. 

De impact die zo’n gebeurtenis op iemand heeft, lijken sommige mensen niet te beseffen. Soms kwijn ik even weg in zelfmedelijden, waarom moest mij dit overkomen en waarom moet ik er zo vaak en zo lang bij stil staan dat het is gebeurd. Maar hoe zeer mijn kinderen mijn angsten ook versterkt hebben, zijn zij ook degene die me overal doorheen slepen. De gevolgen van mijn trauma vallen in het niet bij mijn beschermingsdrang en de liefde die ik geef aan, en ontvang van mijn twee heldjes. Het is mijn missie om hen te beschermen, lief te hebben en ze voldoende veiligheid te bieden om alles bespreekbaar te houden, en dat houdt me sterk. 

WHITLY