Iedere werkdag om half 7 gaat standaard de wekker. De ochtenden verlopen altijd vrij rustig, er wordt tv gekeken zodat ik broodjes kan smeren, de jongens kleden zichzelf aan en als al het eten op is poetsen wij de tanden. Als eerst gaat papa naar zijn werk, waarna ik Brendt naar school toe breng. En dit 5x op repeat. Natuurlijk is hier helemaal niets mis mee, sterker nog hier droomde ik vroeger ontzettend van. Wat keek ik vroeger uit naar het “burgerlijke” huisje, boompje, kindje leven. Dat ik jong moeder zou gaan worden kwam dan ook voor niemand als een verassing. Dat ik mijn draai als moeder van een jong gezin niet kon vinden, was minder goed te plaatsen.
Samen met de liefde van mijn leven mocht ik drie gezonde en lieve jongens op deze wereld zetten. Wij hadden lieve vrienden en familie om ons heen, een fijn huis en hadden echt niets te klagen. Toch droeg ik iedere dag een soort verlangen met mij mee wat ik niet goed kon plaatsen. Als jonge moeder merkte ik dat het leven erg veranderde na de komst van de kinderen. Je had het drukker, was sneller moe en was opeens veel minder flexibel. Deze veranderingen waren niet de reden waarom ik zo onrustig was. Maar de gevolgen van deze veranderingen maakte dat ik mij soms zo verward kon voelen. Zodra je kinderen krijgt lijkt het opeens of iedereen een mening over jou mag of zelfs moet hebben. Ik merkte dat ik helemaal niet zo stevig in mijn schoenen stond als dat ik zelf dacht. Als een spons trok ik dan ook alle meningen volledig in mij op. Ik vergat helemaal te kijken naar wie ik nou was, en naar hoe ik samen met mijn man onze kinderen wilde opvoeden. Ik was dankbaar voor alles wat wij om ons heen hadden, maar ik wilde meer, of juist eigenlijk veel minder.
Op sommige momenten voelde ik dat de druk mij gewoon te veel werd van het alles maar moeten. De lat heb ik in de loop der jaren voor mijzelf, en daarbij ook voor het gezin, veel te hoog gelegd. Het huis moest netjes, de jongens moesten ook thuis aangekleed met hun haren netjes rondlopen, er mocht niet teveel tv gekeken worden, de tablet was sowieso not done en er moest het liefst heel de dag educatieve entertainment zijn. Met het avondeten moest er rekening gehouden worden met de schijf van vijf en aten wij een keer patatjes, dan voelde ik mij daar onwijs schuldig over. Voor mijn gevoel lukte het maar niet om een “goede” moeder te zijn. Wat zo’n goede moeder dan precies in hield, wist ik eigenlijk zelf ook niet. Daarbij vonden de kinderen het ook maar lastig te begrijpen waarom papa nou vijf hele dagen moest werken. Alle drie de jongens zijn zo gek op hun vader, wat ik dan ook heel goed snap, hij is ook gewoon de liefste voor ons. De momenten dat wij als gezin compleet zijn, zijn dan ook mijn favoriete momenten van de dag. Kortom, het zijn allemaal luxe “problemen” als ik dat zo al mag noemen, maar wij wilden toch een ander pad in ons leven in gaan slaan. Wij waren op zoek naar een manier van leven waarin wij konden toegeven aan de behoeften van iedereen uit ons gezin.
Al sinds dat wij de sleutel van ons nieuwbouw huis hadden gekregen kon ik niet aarden in ons huis, in de wijk en in de plaats waar wij woonden. Ook mijn man die geboren is in Brabant voelde zich niet thuis in het noorden van Nederland. Toen wij de knoop hadden doorgehakt en hadden besloten om niet meer op zoek te gaan naar een nieuw huis, waar wij al maanden lang hele avonden mee bezig waren, kregen wij een onverwachtste rust over ons heen. Geen enkel huis kon ons een thuis gevoel geven, dat kwam omdat wij voor nu niet hier horen. Wij zijn op zoek naar vrijheid, tijd voor elkaar, naar wie wij zelf zijn en wat onze rol is op deze mooie wereld. Een lang gekoesterde droom, waarvan ik nooit meer durfde dromen, gaan wij uit laten komen.
Het leven heeft ons zoveel meer te bieden dan de wekker die ons vijf dagen in de week laat horen dat de dag moet gaan beginnen. Nu wij ons gezin met onze drie zoons compleet kunnen noemen, is er wat ons betreft geen betere timing om op wereldreis te gaan. Wij willen tijdens onze reis niet alleen de wereld ontdekken, maar juist ook wie wij zelf zijn. Wij willen aan onze jongens meegeven dat iedere droom een droom is die uit kan komen, zolang jij er maar zelf in blijft geloven. Niet ieder klaslokaal hoeft vier muren te hebben. Juist de basis van het leven is niet uit een schoolboek te leren, vinden wij. Hoe je op een respectvolle manier met alles wat leeft, bloeit en groeit moet omgaan is iets wat wij de jongens willen laten ervaren. Wij willen tastbaar maken wat voor prachtige verschillen de wereld in cultuur en in natuur heeft.
De kinderen kunnen zich ondertussen erg goed vinden in de nieuwe toekomst die hun te wachten staat. Brendt is ontzettend geïnteresseerd in welke landen wij allemaal zullen gaan bezoeken. Hij vindt het ontzettend leuk om Engels te leren en Riley helpt als de allerbeste mee om al onze spullen in te pakken. Wij hebben de kinderen gevraagd om een keuze te maken in het speelgoed wat zij willen bewaren, of wat naar andere kinderen toe mag. Kinderen die niet met hun papa en mama op wereldreis gaan en die misschien amper speelgoed hebben. Tot onze verbazing zijn de speelgoedbakken die naar andere kinderen mogen voller dan de bakken die zij zelf willen bewaren. Dat maakt mij als moeder erg trots. Dat is ook hoe ik in het leven wil staan. Ik wil niet een overvloed aan spullen hebben. Dat gene wat echt nodig is, is al meer dan genoeg. Wij hebben niet alleen ons huis verkocht, maar doen ook veel van onze spullen weg. Ik hoop op reis nog meer als gezin te kunnen leren om met minder tevreden te zijn.
JACQUELINE
