Om 05.00 uur gaat de wekker van mijn vriend Jeroen gaat en ik word ook even wakker. In tegenstelling tot de normale ochtenden, dan kus ik hem gedag en draai mij weer om. Maar, gisteravond voelde het anders. Ik ben 39.5 weken zwanger en het ‘zal dit het zijn’ gevoel overheerst. Ik ging de avond ervoor naar bed met een ander gevoel, geen pijn maar een band die zich om mijn buik en onderrug vormde. Ik sta ook even op, voor de zekerheid, want misschien voel ik wel wat en is het duidelijk dat hij beter thuis kan blijven. Maar nee, een gewoon ochtendplasje en verder niets. Dus ik kruip terug in bed en hij gaat naar zijn werk. Om 06.55 uur word ik weer wakker en voel mij toch anders. Ik heb een gevoel van kramp en nu lijkt er ritme in te zitten. Zal het dan toch? Ik besluit de krampen te timen en kom na zes keer tot de conclusie dat er een nette regelmaat van ongeveer om de 6 minuten in zit. Ik besluit Jeroen te bellen en hem te vragen toch naar huis te komen. De tijd daarna zit ik uit op mijn ‘skippybal’ aan het voeteind van het bed. Ik loop wat rond, vlecht mijn haar en app wat. Het is de verjaardag van mijn moeder en mijn vriendinnen feliciteren haar en gissen naar een bijzonder cadeau in de groepsapp. Ik pak mijn kans en typ: “Meiden, wat een paniek toch. Geen bijzonder cadeau hoor. Alles rustig!”. En zo stelt niemand die dag nog vragen.
Wordt het toch een thuisbevalling?!
Jeroen komt thuis. Het is nu 08.30 uur. Hij doucht snel en dan bellen we de verloskundige. Zij arriveert om even over negen. Ik kruip op het bed voor de eerste controle. Spannend! Verloskundige Margriet geeft aan dat ik op 3 centimeter zit. Wauw, okay dat klinkt goed. “Dat kan ik aan”, denk ik. Margriet raadt mij aan te ontspannen onder de douche en zal over zo’n 2 uur terugkomen. Zo gezegd, zo gedaan. Mijn vader heeft de vorige dag aangegeven te willen gourmetten voor de verjaardag van mijn moeder, maar dat hij de boodschappen in de middag doet. Wij appen hem dat de boodschappen niet nodig zijn, met een hele dikke knipoog erachter. Ik ga douchen en na zo’n 35 minuten onder de douche wordt het gevoel ineens veel sterker. Het trekt in mijn benen en ik heb het ‘poep-gevoel’ zoals benoemd in de zwanger en fitlessen, maar dit durf ik niet hardop te zeggen. Niet uit schaamte, maar omdat dat toch nog niet kan…. Ik voelde pas 3,5 uur geleden mijn eerste wee. Mijn intuïtie neemt het over en ik vraag Jeroen om toch de verloskundige te bellen. Ik wil dat ze terugkomt. Ik verlaat de douche, want bevallen op de badkamervloer dat had ik niet beschreven in mijn bevalplan. Ik schuifel in een onderbroek terug naar de slaapkamer en daar sta ik dan met wat ik vermoed heftigere weeën. Maar ik ervaar geen echte pijn. Wanneer er een wee komt, trekt deze in mijn benen, verstijf ik even, haal dan diep adem en puf het weg. Margriet is terug. Zij komt de slaapkamer binnen, kijkt naar mij middenin een wee en zegt: “Dit lijken wel persweeën!”. Wat? Wat zegt ze nou? De wee is voorbij en ik klim deze keer toch iets minder soepel weer op het bed. Margriet doet de controle en ik hoor haar zeggen: “Wij gaan nergens meer naartoe. Er komt nu een baby!”. Nogmaals wat? Wat zegt ze nou? Ik heb dus 10 centimeter ontsluiting en het is zover. Jeroen gaat de tas van Margriet halen en onze eigen vluchtkoffer, want die staat al in de auto. De kraamhulp wordt verzocht naar ons huis te komen in plaats van het ziekenhuis en de gehele slaapkamer wordt omgebouwd tot kraamkamer, terwijl ik in de hoek van de slaapkamer sta. Ik ben verbazingwekkend kalm, heb acuut de knop om gezet, dit ga ik gewoon doen!
Binnen 17 minuten geboren
Het bed is gereed en voor een laatste keer klim ik erop. Margriet geeft aan dat ik er echt nog niet ben. Het persen kan zomaar een uur duren. Ik besluit te focussen op haar stem. Zolang ik doe wat zij zegt, komt het goed. Daar is perswee 1 en de kraamhulp! Ze rent naar binnen en stelt zich voor. Het komt niet bij mij binnen. Margriet grijpt mijn rechterbeen. Jeroen zit naast mij en trekt het linkerbeen op. En dan na slechts enkele keren persen hoor ik een stem, uiteraard die van Margriet, zeggen: “Pak haar maar aan!”. En ik denk echt nog: “Serieus? Wat moet ik aanpakken dan?!” Daar is ze na 17 minuten om 12.05 uur, het grootste cadeau voor ons en voor oma. Zij delen nu altijd de geboortedatum 19-05, zo bijzonder! Ons prachtige ieniemienie meisje Viviën Renay met 2660 gram en met 34.3 graden, een beetje koud. Maar ze is er en thuis geboren, dus die middag buidelen we met haar op ons eigen bed onder hele dikke dekens en op het moment dat de keuze moet worden gemaakt of we naar het ziekenhuis moeten vanwege haar temperatuur, gaat alles alweer goed. Dit kleine meisje moest ook even bijkomen van deze flitsbevalling. De rust keert terug en we plegen de eerste telefoontjes. Niemand die ons nu al verwacht dat mag duidelijk zijn. Nog geen 6 uur na de eerste wee vertellen we eerst mijn ouders en dan de vader van Jeroen dat ze grootouders zijn geworden. Mijn moeder, sowieso in shock, zegt nog: “Het lijkt wel of je op je eigen bed zit”. Ik stuur de meiden een app met foto en die gaan los! “Onmogelijk! Hoe dan? Dit is een grap!” “Nee, nee, echt niet, ik heb jullie gewoon allemaal even om de tuin geleid vanmorgen, maar toen kon ik toch ook niet weten dat mijn eerste bevalling zo zou verlopen: In 5 uur van wee naar baby!”
CHANTAL
