Afgelopen maart ben ik, vlak voor de intelligente lockdown, bevallen van mijn tweede kindje. Bij deze bevalling was ik enorm gefocust op het natuurlijke verloop van het hele proces van bevallen. Geen onnodige acties en dan vooral geen synthetische oxytocine. Mijn oudste is geboren middels een inleiding. Ik werd met 37+5 voor controle naar het ziekenhuis gestuurd vanwege een bloeddruk die ruim twee weken te hoog was en tussendoor ook niet zakte. Geen eiwitten in de urine, dus ik dacht: “We zien je volgende week wel weer”. Dat ging dus niet door. De gynaecoloog zag in de hoge bloeddruk reden genoeg om mij in te leiden. “Om erger te voorkomen”, waren zijn woorden. Er werd uitgegaan van een beginnende zwangerschapsvergiftiging. Daar ging mijn plan van geen rommel toegediend krijgen. Ook toen wilde ik zo graag gewoon mijn lichaam de kans geven alles zelf te doen en wilde ik mijn kindje vrij houden van schadelijke invloeden van buitenaf. Ik heb dit overlegd met de arts die in de avond de ballon zou inbrengen. Ik hoefde me geen zorgen te maken, want het hormoon wat ik toegediend zou krijgen was lichaamseigen en had geen bijwerkingen voor mij en de baby. Helemaal veilig. Het was mijn eerste bevalling. Een arts vertelde me dat het goed was, dus ging ik hierin mee.
De opgewekte bevalling
De bevalling ging heel vlot. De ballon werd geplaatst en de volgende ochtend had deze zijn werk goed gedaan. De vliezen werden gebroken en er werd direct ook een infuus met oxytocine gestart. Tussendoor werd dat infuus steeds opgehoogd, terwijl mijn lijf voor mijn gevoel al zo hard aan het werken was. De bedoeling was 4 weeën in 10 minuten tijd (en snel graag). Na een bevalling van nog geen 5 uur was mijn zoontje er. Ik was op slag verliefd en dolgelukkig en dat bleef zo tot na de kraamweek. Natuurlijk had ik de kraamtranen al mogen verwelkomen, maar die week stond in het teken van het vieren van nieuw leven. Ik had hele dagen de kraamzorg, veel bezoek en controle voor mij en mijn zoontje. Eigenlijk werd ik een beetje geleefd die week. Toen de rust terugkeerde bleven de tranen maar komen. Als iemand me belde en vroeg hoe het ging, kon ik al niet meer uit mijn woorden komen. Huilen was het enige wat ik kon. Mijn zoontje ook. Hysterisch, zo klein als hij was liet hij al zien hoeveel kracht er in een babylijfje kan zitten. De borst was het enige wat hielp. Continu aan de borst willen of in beweging zijn. Hij bleek reflux te hebben en kreeg medicatie, maar dat veranderde weinig aan zijn pittige buien. Hij was ontzettend snel overprikkeld en hyperalert, kon geen moment zelf zoet zijn en sliep overdag alleen in de wandelwagen. Uren heb ik buiten gelopen.
Volgens mij kwamen de klachten door kunstmatige oxytocine
Ik voelde me zo ellendig, moe en onzeker. Ik snapte mijn eigen kind niet. Wat had hij nou nodig dat ik hem blijkbaar niet kon geven? Het enige wat ik aan het doen was, was troosten en uitvinden waarom hij nu toch zo huilde. Was dit dan het moederschap? Ik vond het loodzwaar en alles behalve prachtig, zoals ik zoveel had gelezen en gehoord. Om me heen zag ik zoveel gezinnen met baby’s gewoon lekker een dagje weg gaan of een terrasje pakken. Ik kon dat met mijn kind niet, want dat liep standaard uit op een krijspartij. Op elk feestje of familieaangelegenheid was ik degene die als eerste wegging vanwege mijn zoontje. Overal hoorde en las ik dat dit normaal was. Baby’s huilen nu eenmaal en nieuwbakken moeders hebben het gewoon zwaar. In mijn geval misschien een beetje extra zwaar, omdat ik BAM (bewust alleenstaande moeder) ben. Dus praatte ik er niet over. Dit was mijn keuze. Niet aanstellen, maar doorgaan. Pas na een jaar begon ik mezelf een beetje terug te vinden en raakten mijn zoontje en ik steeds meer op elkaar ingespeeld. Natuurlijk heb ik in dat jaar ook wel genoten. Het was echt niet alleen maar ellende, maar de roze wolk, zoals vaak wordt beschreven, heb ik niet gehad. Ik kwam in contact met iemand die me vertelde over oxytocineschade. Ik had er nog nooit van gehoord, maar toen ik het artikel las wat ze mij stuurde, vielen alle puzzelstukjes op zijn plaats. Ik kon letterlijk alles afvinken. De hyperalertheid, het huilen en overstrekken, alleen aan de borst of in de wagen kunnen slapen, slaapproblemen en extreme darmkrampjes. De lijst lijkt te passen bij normaal babygedrag en dat maakt het zo lastig te herkennen als je niet van het bestaan van deze gevolgen van oxytocine weet. De klachten van de moeder worden vaak gezien als postnatale depressie, maar zijn in dit geval puur het gevolg van de oxytocine. Het zijn lang aanhoudende gevolgen en gaan niet vanzelf weg. Zo merk ik nu nog dat ik niet terug ben naar wie ik was voordat ik moeder werd. Logisch ook, maar er zijn momenten dat ik er echt moeite mee heb. Ook mijn zoontje is nog steeds heel alert. Werkelijk alles valt hem op en hij is vaak extreem druk en snel afgeleid. Het maakt me verdrietig en boos. Verdrietig, omdat ik misschien meer had kunnen genieten als ik dit had geweten. Omdat mijn zoontje het zo moeilijk heeft gehad en met de juiste ondersteuning een veel makkelijker eerste jaar had kunnen hebben. En boos omdat artsen hier blijkbaar veel te weinig of zelfs niets van weten. Laat het duidelijk zijn dat het goed is dat er zoiets bestaat als een inleiding. In noodgevallen wil je zo snel mogelijk moeder en kind veilig stellen en daar is dit dan voor nodig. En dat dit nu ons verhaal is wil niet zeggen dat dit voor alle moeders en baby’s het verhaal zal worden na het toegediend krijgen van oxytocine. Alleen vind ik dat je recht hebt op voorlichting en op inspraak in de mate waarin hormonen worden toegepast. Bij elke ingreep krijg je uitleg over de risico’s, waarom hier dan niet? Bij pijnbestrijding krijg je zelf de ruimte de afweging te maken of de gevolgen opwegen tegen het beoogde doel. Ik heb mezelf redelijk overeind kunnen houden dat eerste jaar, maar het is een ontzettend groot deel van die tijd ook een kwestie van overleven geweest. Ik heb me ontzettend onbegrepen gevoeld, want ik was de moeilijke moeder die haar baby moeilijk maakte. Als ik maar relaxt was, dan zou mijn zoontje daarin volgen. Ik denk dat zelfs de mensen die dicht bij me staan nu nog niet weten hoeveel impact dit op ons heeft gehad.
Mijn tweede bevalling was totaal anders
Na de bevalling van mijn dochter in maart, heb ik direct ervaren hoe anders het kon voelen na een bevalling. Ik kon alles veel beter aan. Ik voelde lucht, ruimte, opluchting. Haar huilen kon ik hebben, de gebroken nachten waren pittig, maar ik kon ze aan. Ik kon oprecht genieten en intens verliefd zijn op mijn lieve kinderen. Mijn dochter is een heel tevreden baby. Er zit ook wel pit in, maar ze is zo anders dan haar broer. Geen baby is hetzelfde, maar het is mij duidelijk dat dit verschil voor het grootste deel komt doordat er nu geen synthetische oxytocine is toegediend. Ik hoop heel erg dat er meer onderzoek gedaan gaat worden en dat er meer kennis en voorlichting gaat komen over de gevolgen van oxytocineschade. Dat men veel terughoudender gaat zijn in het toedienen van deze synthetische vorm van hormonen. En ik hoop dat vrouwen die dit lezen, kritischer gaan zijn in wat zij en hun baby’s toegediend krijgen. De artsen kunnen je adviseren, maar uiteindelijk ben jij degene die de regie kan en mag nemen. Misschien herken je je in mijn verhaal en vraag je je af hoe je van deze gevolgen af kunt komen. Ik heb er zelf geen ervaring mee, omdat ik te laat hierover leerde en zelfs nu nog een drempel voel er wat mee te doen, maar een homeopaat kan zowel jou als je baby helpen. Zoek een goede homeopaat, leg je verhaal voor en dan hoop ik dat jullie heel snel die roze wolk op kunnen klimmen!
De natuurlijke vorm van oxytocine
We noemen oxytocine ook wel het knuffelhormoon. Het is belangrijk bij de bevalling, want dit hormoon zorgt voor weeën. Als je bevalling niet op gang komt, kan je kunstmatige oxytocine via een infuus krijgen. Ook als je baby aan de borst gaat, komt er oxytocine vrij. Dit zorgt ervoor dat de melkkanalen en melkkliertjes in je borst samentrekken. Daarbij zorgt oxytocine voor een goede band en hechting met je baby. Ook zorgt oxytocine voor naweeën. Je baarmoeder trekt dan samen en krijgt hierdoor weer zijn oorspronkelijke grootte.
SUZANNE
Zo herkenbaar je verhaal! Ik ben ook ingeleid en herken het “gedrag” van je kindje in die van mij. Ook de klachten die jij als moeder ervaarde , had ik ook. Helaas ook niet kunnen genieten van het eerste jaar. Ik hoop dat hier in de toekomst een veiliger methode voor komt, zodat andere baby’s en moeders dit niet zo hoeven te ervaren
Ik heb precies dezelfde klachten gehad en mijn dochter in haar eerste jaar ook! Ik schrok hier echt van, want niemand informeert je hierover! Het was bij mij niet eens nodig om het toe te dienen, want ik had al 4 cm ontsluiting.. ik hoop dat het straks bij mijn tweede kindje niet nodig is
Echt heel erg herkenbaar wat je verteld. Ook het schuldgevoel naar het kind, het had anders kunnen zijn, zijn start is moeizaam geweest maar ook nu hij 2 is vraag ik mij dagelijks af of het extreem druk zijn-snel overprikkeld zijn-moeilijk kunnen slapen enz bij hem horen of de synthetische oxytocine is geweest waardoor hij zo is. De wereld die niet begrijpt waar je doorheen bent gegaan, wat voor impact het heeft en zal blijven geven en met moeite gelooft in de schade die synthetische oxytocine kan geven. Het enorme schuldgevoel omdat je bepaalde verbintenis met je kind mist. Het jezelf kwijt zijn en ga zo maar door. En dan nog niet begonnen zijn over dat ze er steeds meer achter komen dat de geboorte reflexen niet goed kunnen integreren met een breed scala aan langdurige klachten die het kan geven.
Ik ben zelf bang dat dit middel over enkele jaren niet meer gegeven mag worden, nadat ze genoeg onderzoek hebben kunnen doen.
Ik zou graag willen weten wat u heeft gedaan om de schade te herstellen? Er staat in het artikel dat u nogsteeds niet helemaal uzelf voelt en dat het niet vanzelf beter word. Mocht u willen, ik geef mijn email adres door. En als andere mensen dit lezen, ik wil heel graag mee doen aan eventuele onderzoeken of manieren om dit beter bekend te maken.
Is het met ieder zijn kindje inmiddels goed gekomen? Wij ervaren precies hetzelfde met ons zoontje van 13 maanden. Nooit heeft hij rust gehad, altijd gespannen en alert. Ik ben benieuwd hoe het met de andere kindjes en mama’s is afgelopen
De arts kan wel zeggen “het is lichaamseigen”. Dat is bullsh*t. Het LIJKT op het lichaamseigen hormoon maar het is gemaakt in een laboratorium. Niks natuurlijks aan. Bovendien krijg je bij een inleiding in 1x een hoge lading van die zooi toegediend wat natuurlijke oxytocine nooit op deze manier doet. Vandaar dat je weeënstormen krijgt. Ik herken je verhaal heel erg en heb ook oxytocine gehad. Daarna heb ik nog twee bevallingen op natuurlijke wijze gedaan en die waren totaal anders en geen weeënstormen gehad. Oxytocine is troep.
Wat een herkenbaar verhaal! 2x ben ik ingeleid ivm beginnende zwangerschapsvergiftiging. Bij mijn eerste kindje niks gemerkt (bij mijzelf helaas wel) maar mijn tweede kindje was precies zoals je omschrijft in je verhaal. Nooit rust, kon geen seconde alleen in de box liggen zelf. Omdat hij zo anders was dan ons eerste kindje, zat ik met 4-5 weken al bij de osteopaat. 2 behandelingen en we hadden een ander kind! De osteopaat omschreef het dat ze dan in een soort spiraal zitten van hyper alert/oververmoeid waar ze maar moeilijk (zelf) uitkomen.
ik geloof hier niet in. Ik herken dit helemaal bij mijn eerste 2 kids en de tijd erna , terwijl ik toen geen oxytocine toegediend heb gekregen. m’n derde baby was een stuk relaxter en makkelijker en ikzelf kon het ook een stuk beter aan . bij mijn derde bevalling heb ik voor de tijd ontzettend veel oxytocine toegediend gekregen om de bevalling op gang te krijgen, maar zelfs ook nog 24 uur na de bevalling door een infuus om mijn baarmoeder te laten stoppen met bloeden.
Heel herkenbaar. Het is fijn vergelijkbare verhalen te lezen over een onderwerp waar helaas nog te weinig over bekend is. De eerste 3 maanden na de bevalling heb ik als heel traumatisch ervaren. Een gitzwarte wolk waarin ik niks voelde, mijn kindje mega gespannen was, niet sliep en boos en chagrijnig overkwam.
Nachtenlang heb ik gegoogled voor ik over oxytocineschade te weten kwam. Er zijn wetenschappelijke studies die bewijzen dat vrouwen na toedienen van weeënopwekkers vaker in een ‘depressie’ belanden. Bij mij bleek mijn eigen oxytocine niet meer te werken. Na een kuur bij de homeopaat voelde ik me een ander mens en is mijn kindje de liefste baby ooit.
Ik ben vaak nog verdrietig dat ik hier niet eerder over ingelicht ben, want mijn verlof was verschrikkelijk en toen het beter ging moest ik weer aan het werk. Helaas worden in de reguliere zorg worden de gevolgen van weeenopwekkers nog steeds niet erkend. Hopelijk komt hier snel verandering in.
Het ontstoren van oxytocine schijnt overigens altijd nog zin te hebben. Mocht je nog steeds last hebben van de gevolgen, ga op zoek naar een homeopaat. Je bent niet alleen!
hoi,
kan je meer vertellen over de kuur die jij en je kindje hebben gekregen?
ik herken heel veel in jouw verhaal en nu na 13 maanden ben ik nog steeds mezelf niet.
ik zou het fijn vinden als ik met je in contact kan komen om ervaringen uit te wisselen.
Hi Cathryn,
Voor meer info zou ik zeker een homeopaat raadplegen. Zij focussen er met name op jouw lichaam weer in balans te krijgen. Zoals ik het begreep kreeg ik o.a. oxytocine in verdunde vorm om de boel weer op gang te krijgen. Je kunt me contacten via: [email protected], dan kan ik je er evt meer over vertellen