Boodschappen doen is tegenwoordig een uitje, toch?!
Het is vrijdagochtend, mijn man is aan het werk en ik besluit met mijn twee dochters Jackie en Pippa (4 en 2 jaar oud) even naar de supermarkt te gaan voor de wekelijkse boodschappen. Nou ja ‘even’. Iedereen met kinderen weet dat je, als je met kids naar de supermarkt gaat, daar minimaal een half dagdeel voor moet uittrekken. Pre-Corona vonden we dat vervelend en zagen we de supermarkt als een verplichting (het is natuurlijk ook niet voor niets dat zoveel mensen hun boodschappen laten bezorgen), maar in tijden van lockdown is de supermarkt één van de weinige dingen die nog wel door kunnen gaan en zien velen het als een uitje. Zo ook ik vandaag.
We stappen in de auto en we zijn nog geen halve minuut onderweg als Jackie roept dat ze vergeten is thuis voor vertrek te plassen. Oeps, mijn fout en zoals zojuist beschreven zullen we ook niet ‘zo terug zijn’, dus ik kies eieren voor mijn geld en ik keer om.
Nadat de blaas van mijn oudste is geleegd, gaan we voor de tweede keer op pad en onderweg zie ik al een billboard van de desbetreffende supermarkt met daarop vierkante jungle dieren die ons toelachen. Daar ga ik dit keer dus niet aan meedoen, besluit ik dapper, ze hebben al genoeg knuffels en ik wil bovendien niet nog meer rotzooi in huis.
Zegeltjes wil ik niet
We draaien de parkeerplaats op en ik heb net de meiden uit hun autostoelen weten te sjorren als er een oude dame op ons af komt gestapt. Helaas heb ik te laat door wat het wapperende velletje is dat ze vast houdt. “Hier heb ik zegeltjes voor jullie”, zegt ze trots. “Dat is echt heel vriendelijk van u”, antwoord ik, “maar wij sparen ze niet”. “Dus u wilt ze echt niet?”, vraagt ze bijna beledigd, terwijl ze mijn kinderen vol medelijden aan kijkt. Tssss, ik had wel strijd verwacht, maar niet al voordat we überhaupt één stap in de supermarkt zouden hebben gezet en ook niet dat het met een bejaarde dame zou zijn. “Nee echt niet”, antwoord ik weer en ze druipt af, waarschijnlijk op zoek naar iemand die haar zegeltjes wel kan waarderen.
Jackie begint te huilen en aangezien de jongste alles van haar oudere zus kopieert, Pippa ook. “Mama waarom zeg jij altijd nee?”, snikt de oudste luid terwijl we de supermarkt inlopen. Een man naast ons schiet spontaan in de lach. “Ja mama, waarom zeg jij altijd nee?”, vraagt hij me met een knipoog. Gelukkig verwacht hij geen antwoord van mij, want hij loopt door en ondertussen ben ik druk in de weer om ons winkelwagentje te ontsmetten. Ik hoor Jackie, die alweer is gestopt met huilen (dus Pippa ook), wijs tegen haar zusje zeggen dat ze maar beter haar ogen even kan dichtdoen, want ‘de vorige keer had mama in haar ogen gesprayd’. Godzijdank hoort de oude dame van de zegeltjes dit niet meer, want dan had ze me waarschijnlijk meteen geprobeerd uit mijn ouderlijke macht te zetten.
Likken en vallen
Ik zet Pippa in het volledig gedesinfecteerde winkelwagentje, Jackie loopt ernaast en zo vervolgen we onze rit. Zoals bij, volgens mij, elke supermarkt starten we bij het fruit. Terwijl ik een bakje frambozen grondig inspecteer op eventuele schimmel, komt Jackie enthousiast met een zak appels aangesneld. “De appels waren op toch hè mamsie?” En in haar enthousiasme struikelt ze over haar eigen voeten en met zak en al valt ze op de grond. Gelukkig laat ze zich niet kennen en krabbelt ze snel weer op om vervolgens de, voor haar veel te zware, zak in het winkelwagentje te kiepen. Juist, dat wordt thuis even een recept voor appelmoes Googelen. Maar lang de tijd om daar over na te denken heb ik niet, want ik zie dat Pippa inmiddels het slotje van de winkelwagen in haar mond heeft gestoken. “Nee Pip, dat mag niet!” En ondertussen maken mijn hersenen overuren: “Had ik dat slotje nou eigenlijk ook ontsmet?” “En wat dan nog, wat is eigenlijk erger? Dat het kind desinfectie binnenkrijgt of Corona?” Goed, we gaan snel verder, want ja – wat doe ik mezelf aan- hierna gaan we naar nog een andere supermarkt.
Nee, ik koop géén knuffels
Gelukkig verloopt de rest van de boodschappen redelijk voorspoedig. Totdat we bij de kassa komen alwaar er natuurlijk een enorme bak vol met die vierkante knuffelbeesten ligt. Jackie vliegt er op af en terwijl ik de boodschappen op de band laadt, komt Pippa erachter dat slaan op zo’n plexiglas scherm verrassend leuke geluidseffecten geeft en roept Jackie naar me of ze alsjeblieft zo’n roze flamingoknuffel mag. De vrouw voor me in de rij, draait zich om en zegt me ‘dat ik dan zo haar zegeltjes wel krijg’. Gelukkig staat Jackie te ver weg en is Pip te druk met haar muziekkunsten, dus ze hebben beiden niets gehoord. “Nee dankjewel hoor”, antwoord ik fluisterend. En voordat ik eventueel weer een teleurgesteld gezicht te zien krijg, draai ik me gauw om naar Jackie en zeg dat ze de knuffel maar voor haar verjaardag moet vragen. Over driekwart jaar is ze die flamingo vast wel vergeten. Toch? En om Pip te laten ophouden met slaan, zeg ik haar dat ze mij mag helpen met spullen op de band leggen, maar al gauw heb ik spijt van deze belofte, want er blijkt weinig bij te zitten wat niet kapot kan, te zwaar is of open kan gaan.
Ik zie Jackie nog wat tussen de knuffels wroeten, maar als ik aan de beurt ben om te betalen, komt ze er gelukkig net aan. Wanneer we hebben afgerekend en naar buiten willen lopen, zie ik weer iemand met een velletje zegels naar ons toe lopen. Serieus? Waarom wordt het me zo moeilijk gemaakt om nee te zeggen? Bijna ga ik overstag, maar ik houd voet bij stuk en voordat ons ook maar iets kan worden aangeboden, schud ik al mijn hoofd.
Terwijl we op weg zijn naar supermarkt nummer 2, zie ik nóg een billboard van de knuffels. Godallemachtig, hadden ze marketing budget te veel ofzo? Hopelijk zien de meisjes het nie…. “Mama, daar zijn die knuffels die wij zo graag willen, maar niet mogen van jou” Loedermoeder ben ik toch.
Bij de tweede supermarkt begint het niet veel beter, dit keer beledigen we geen vrouw met zegeltjes, maar als we de supermarkt binnenlopen, staat er een man te wachten bij de service balie. En terwijl we langs lopen, roept Jackie: “Die meneer ziet er wel een beetje gek uit met dat kale hoofd hè mama?”
Deze medewerkster is een bitch zeg
Enfin, ondanks deze valse start verloopt het verder goed: Jackie is druk in de weer met een schermpje waarop ze spelletjes kan doen en Pippa krijgt een chocolaatje aangeboden van een promotiedame, dus beide meisjes zijn in hun nopjes. Bovendien weten ze allebei wat er nog komen gaat, ze mogen hier zo zelf de boodschappen scannen! Als ik alles heb, roep ik Jackie mee naar de zelfscankassa en geloof het of niet, maar ook daar staat een stellage vol met knuffeldieren. Waarschijnlijk voelde deze supermarkt een soort compensatiedrang ofzo. En voor ik het ook maar in de gaten heb, heeft Jackie dit keer een grote knuffelvlinder te pakken. Een jonge supermarkt medewerkster die net voorbij komt gelopen, roept: “Mooi he?” Uiteraard kan Jackie daar alleen maar bevestigend op antwoorden. Maar vervolgens hoor ik hetzelfde meisje tegen Jackie zeggen: “Als je lief bent, krijg je die vast van mama”. Wait, what? “Kom we gaan scannen”, roep ik op mijn opgewektst terwijl ik het meisje een “wat flik je me nou?”-blik toewerp. Zelf scannen is, vergeleken bij de knuffelvlinder, een schraal alternatief, maar gelukkig doen ze het er voor en Jackie en Pippa gaan enthousiast aan de slag. Iets té enthousiast, want ze scannen soms dingen driedubbel, maar gelukkig ben ik hierin inmiddels een ervaringsexpert en corrigeer ik waar nodig. Wanneer ik wil betalen, staat er in beeld dat ik even moet wachten, omdat ik zal worden gecontroleerd en ik verdenk het jonge supermarktmeisje ervan dat zij dit heeft geregeld. Op haar gemak komt ze eraan gelopen en net zo rustig controleert ze één voor één de boodschappen. Prima hoor, ik heb geen haast. Waar zou ik heen moeten?
Ze kan ons niet op diefstal betrappen en even lijkt ze toch het beste met me voor te hebben, of althans met mijn kids, want ik zie haar iets pakken. “Hier voor jullie allebei wat moestuintjes…” Ah, dat is dan toch wel lief van haar. “…Omdat jullie geen knuffel mochten van jullie mama”. Bitch.
Toch nog met rotzooi naar huis, maar goed de meisjes zijn blij. Voor even dan. Want nadat ik het moestuintje 3x uit Pippa’s mond heb gehaald en heb uitgelegd dat het plantjes zijn en geen eten, zijn ze toch een stuk minder enthousiast. “Maar ach”, zegt Jackie, “ik vraag toch de roze flamingoknuffel voor mijn verjaardag. En dat komt wel goed, want er was er nog maar eentje van en die heb ik helemaal onderin verstopt”. Slim ding. En voor de tweede keer vandaag denk ik over driekwart jaar is ze die flamingo vast wel vergeten. Toch?
ILSE
Klik hier om te loeren op haar Instagram
