Het is fijn als je het vorige deel leest hieronder, voordat je aan dit deel begint.
Deel 1: Ik was 23 weken zwanger en nu al kreeg de baby een operatie in mijn buik
Ik moest onder goede begeleiding bevallen
De controle rond de 37ste week stond naast het controleren van de shunt en de baby, ook in het teken van een datum plannen voor de bevalling. Ik zou met 38 weken ingeleid worden, omdat ik alleen bij deze artsen mocht bevallen. Alleen zij wisten hoe deze ingewikkelde bevalling gedaan moest worden. Als dit niet goed gedaan zou worden, kon onze kleine man een klaplong krijgen. We woonden te ver van Leiden om te wachten tot de bevalling zelf zou beginnen. Dan zouden we Leiden misschien niet halen. We hadden een datum geprikt en konden thuis de tas klaar gaan maken. Op de dag zelf moest ik om 7u bellen om te kijken of er ook daadwerkelijk plek was. Helaas was er geen plek. Een enorme domper, want je rekent er toch op. Daarnaast vonden we het erg spannend. Wat als de bevalling nu thuis zou beginnen? We wilden echt heel graag dat ze ons zouden inleiden. We moesten de volgende dag weer bellen om te kijken of er dan wel plek was.
Ik belandde in een weeënstorm
Ja hoor, weer geen plek. Toen trok ik het niet meer. Ik barstte in huilen uit. De spanning werd me teveel. Na wat boze telefoontjes was er toch wel plek. We konden ‘s middags komen. Eenmaal daar kregen we een eigen kamer. Rond 17u kreeg ik een pilletje. Dit zou alles week maken. Ik had al 2 cm ontsluiting. Om 22u kreeg ik een tweede pilletje. Ik merkte nog niet veel, dus we zijn gaan slapen. Om 5u dacht ik dat ik naar het wc moest. Toen ik daarheen liep, braken mijn vliezen. Jakkes wat voelde dat vies. Het stroomde eruit. Sven drukte op een knopje, zodat de verpleegkundigen kwamen en konden controleren. Ja, de bevalling was begonnen! Om 5:15u begonnen de weeën. Ik kreeg een weeënstorm. Best heftig gevoel, maar met steun van Sven goed te doen.
De intensive care maakte zich gereed
Tijdens het maken van de afspraak voor het inleiden werd ons uitgelegd hoe de bevalling zou gaan. Er zou een team van de intensive care een kamer naast ons klaarstaan. Ze wisten namelijk niet of de longen goed genoeg ontwikkeld waren. Kon hij wel gelijk ademen? Hij zou niet bij mij op de borst komen, omdat ze hem gelijk moesten controleren en eventueel helpen. Niet echt hoe ik de bevalling voor mij zag toen we nog niet in deze rollercoaster zaten. Maar ja, als dat nodig was, dan moest het. De bevalling ging erg snel. Er stonden best veel mensen in de kamer, maar daar had ik geen last van. Ik probeerde mij te concentreren op mijn ademhaling.
Tegen alle verwachtingen in krijste onze baby
De arts die de operatie had gedaan begeleidde nu ook de bevalling. Erg fijn, want we hadden een goede ervaring met hem! Ook nu zorgde hij weer voor rust en duidelijkheid. Na vier en een half uur zat ik op 10 cm en mocht ik beginnen met persen. We voelden toen wel wat spanning. “Hoe zou onze kleine man eruit komen? Zou alles goed gaan?”, dacht ik. Binnen no-time was onze zoon er. Jayce was geboren en hij krijste. Hij krijste gewoon! Niet normaal hoe blij wij waren om dat geluid te horen. Natuurlijk is iedere ouder blij als je dat geluid hoort, maar wij hadden rekening gehouden met stilte. Omdat hij zo hard krijste mocht hij 3 minuten bij mij op de borst. Iets waar we ons niet op hadden voorbereid. Wat was dit ontzettend fijn! Ook mocht Sven de navelstreng doorknippen. Dit zouden de artsen eigenlijk doen als hij niet zou ademen. Wat een wonder!
Jayce mocht op de High Care liggen
Na dit alles, ging Jayce met de artsen van de intensive care mee. Sven mocht mee. Ik kon helaas niet mee, want ik moest nog gehecht worden. Sven stuurde foto’s, zodat ik kon zien wat er gebeurde. Hij bleef behoorlijk lang weg. Ondertussen kwam de arts kijken hoe het met mij ging. Hij wist dat ik alleen was en wilde even checken of het goed ging. Echt een topman! Nadat hij wegging, belde ik met familie, zodat ik me niet alleen voelde. Na een uur kwam Sven terug. Zonder Jayce. Ik schrok heel even, maar hij vertelde dat hij veilig op High Care lag. Een niveau lager (dus beter) dan Intensive Care. Hij deed het zo goed dat hij gelijk daar mocht liggen. Dat was wel behoorlijk ver bij mij vandaan. Ik kon er niet zelf heen. In de rolstoel werd ik gebracht.
Daar lag hij dan. In een couveuse. Wat een knapperd. Wat een lekker ding, maar vooral een vechter! Meerdere keren hadden we hem kunnen verliezen. Door testen, door de operatie of tijdens de bevalling. Maar nee, hij was er gewoon en deed het zo goed! Wij waren zo enorm trots. En zo enorm dankbaar! Diezelfde dag mocht familie langskomen om ons te bezoeken. Ook voor hen waren de afgelopen maanden spannend. Er is veel gebeden voor ons en ik geloof echt dat dit geholpen heeft! Ik heb ook meerdere keren een bepaalde rust over mij heen gehad. Het gevoel dat dit echt allemaal goed zou komen.
We mochten razendsnel Jayce mee naar huis nemen
Na de bevalling moesten we afwachten hoe hij zich zou gaan ontwikkelen. Ze hadden al wel het Ronald McDonald huis voor ons geregeld. Ze hadden gedacht dat Jayce wel een tijdje in het ziekenhuis moest blijven. Tot ieders verbazing ging hij razendsnel vooruit. De eerste twee dagen heeft hij wel sondevoeding gehad. De fles lukte nog niet. Na twee dagen op High Care, mocht hij naar Medium Care. Fijn, want dit was de kamer naast mij. Ik kon hem zien wanneer ik wilde. Ik mocht toen ook zelf de luiers verschonen en de flessen geven. Hij mocht ook af en toe bij mij op de kamer. Een hele verbetering, want ik voelde me nog niet echt moeder. Na vier dagen ziekenhuis mochten we naar huis. Ze waren enorm tevreden over onze kleine man en hij was klaar om naar huis te gaan. Wauw! Voorafgaand aan de bevalling hadden we dit nooit verwacht. Hoe vervelend de zwangerschap was, zo fijn was alles na de bevalling. We kregen te horen waar we thuis op moesten letten en wanneer we aan de bel moesten trekken. We waren eigenlijk heel relaxt en hebben een fijne kraamweek gehad.
De nacontrole van het vocht in de longen
Voordat we het ziekenhuis verlieten, hebben de artsen gekeken naar het vocht. Dit was zo goed als weg. Het kleine restje wat er nog zat, was geen probleem en zou vanzelf weggaan. Wat is het nou geweest? De artsen denken dat er ergens een lek heeft gezeten, waardoor lymfevocht in de holte liep. Bij de geboorte klappen de longen open en deze zijn waarschijnlijk voor het lek gaan zitten. Hierdoor is het lek gedicht.
Er werken fysieke kenmerken bij Jayce gevonden
Rond 3 maanden moesten we weer terugkomen voor een lichamelijke controle. De artsen wilden kijken of ze de aandoening toch niet ergens aan konden linken. Bij de uiterlijke controle bleek dat zijn tepels iets te ver uit elkaar stonden. Kennelijk zijn hier bepaalde afstanden voor. Dit gold ook voor de ogen en andere onderdelen van het lichaam. Er kwamen een aantal punten uit, waardoor de arts Jayce wilde bespreken in een groot overleg met verschillende artsen. Pfffff, gingen we weer. We dachten eindelijk uit die rollercoaster te zijn. Maar nog niet dus. De arts twijfelde of er toch niet iets met Jayce was. Het vervelende hieraan was dat ik toen toch even anders naar mijn kind ging kijken. Ik begon ook te twijfelen, terwijl ik daarvoor geen twijfels had. Ik merkte niets. Pas na twee weken werden we gebeld met het verlossende antwoord dat er helemaal niets aan de hand was. Hij was dan nu ècht goedgekeurd en we konden volop gaan genieten. Eindelijk!
Jayce is motorisch en intellectueel in orde
Wel werd ons gezegd dat wij bij een volgende zwangerschap met 16 weken en 20 weken een controle bij deze artsen zouden hebben. We zouden kans hebben om dit nog een keer mee te maken. Toen Jayce 3 jaar oud was, is hij motorische en intellectueel getest. Ze deden een onderzoek naar kinderen die deze aandoening hadden en geopereerd zijn. Bij Jayce had de aandoening en opeaatie geen effect. Bij beide testen kwam hij er bovengemiddeld uit. Â Tot op de dag van vandaag merken we niks aan hem. Hij is een stoere, vrolijke, knappe, lieve kleine man van alweer bijna 6 jaar! We zijn zo trots op hem. Het enige wat je nog merkt aan deze hele periode is zijn litteken van de shunt. Helemaal niet erg, want het heeft zijn leven gered!
Na Jayce volgde er nog twee zwangerschappen
Ondertussen heeft Jayce twee broertjes. Bij beide zwangerschappen hebben we controles gehad in Leiden. Fijn, want hierdoor wisten we of er iets was of niet. Gelukkig niet. Bij de laatste controle in mijn derde zwangerschap kwam ik de arts tegen die de operatie en de bevalling van Jayce heeft gedaan. Ik heb hem nogmaals bedankt voor alles. Dankzij zijn operatie leeft onze zoon. Dankzij hem hebben wij een vervelende periode toch soms als prettig kunnen ervaren, omdat hij dit begeleidde. Ik heb hem kunnen vertellen hoe goed Jayce het nu doet. Dit vond hij erg leuk om te horen. Hij hoort natuurlijk niet hoe het verder gaat nadat de kinderen het ziekenhuis verlaten. Het gesprek voelde als een mooie afsluiting van alles.
Wij zijn enorm dankbaar voor alles en ontzettend blij dat kindjes in de buik al geopereerd kunnen worden! Niet normaal wat er
tegenwoordig allemaal mogelijk is!
NAOMI
