Er komt ontzettend veel op je af als je in verwachting bent. Naast alle spullen die gekocht of geleend moeten worden, moet je je ook voorbereiden op het moment dat alles verandert. Hoe bereid je je voor op een moment dat je zelf niet in de hand hebt? Ik besloot daarom om geen geboorteplan op te stellen en de bevalling gewoon te laten gebeuren.
Een van de lastigste beslissingen voorafgaand aan de bevalling was onze keuze om in Nederland te bevallen. Joeri’s werk is nu eenmaal niet flexibel en Bratislava ligt ook niet om de hoek. De kans dat Joeri aanwezig zou kunnen zijn bij de bevalling was dus erg klein. Een fotograaf bij de bevalling was daardoor voor ons een must. Ik wilde vooral een fotograaf waarvan de foto’s je het gevoel geven dat je erbij was.
Mijn man was in he buitenland voetballen
Aan het einde van onze zomervakantie begon Joeri met de voorbereidingen voor het nieuwe voetbalseizoen met een trainingskamp en ik bleef met 30 weken in Amsterdam. Op die manier zou ik voorafgaand aan de bevalling mijn familie en vriendinnen allemaal nog uitgebreid kunnen zien. Dit was tegelijkertijd een leuke en zware periode. Ik werd verrast met een grote babyshower, maar ik was ook aangewezen op mezelf. Het was een bijzonder hete zomer en lopen ging steeds moeilijker. De kleine dagelijkse dingen, zoals het uitlaten van Coco, werden daardoor best zwaar. Daarnaast was ik niet eerder zo lang ‘terug’ in Nederland. Na ontzettend genoten te hebben van weerzien, had iedereen natuurlijk ook gewoon zijn eigen werk, studie en gezin. Zonder partner die dagelijks thuis kwam, was ik dus veel alleen in de weken voor de bevalling.
Verschillende mooie data kwamen, maar gingen aan ons voorbij. In mijn achterhoofd had ik steeds het speelschema van Joeri. Op bepaalde dagen zou hij er mogelijk wel bij kunnen zijn en op andere dagen niet. Vooral bij uitwedstrijden op afgelegen plekken, ver van een internationaal vliegveld, werd ik erg ongerust. Ik bleef hopen dat Joeri bij de geboorte aanwezig zou zijn.
Gebroken vliezen
Na ruim 41 weken had ik in de ochtend van 9 september een afspraak bij de verloskundige op mij te laten strippen. Ik blijf dit een vreemde term vinden voor een handeling waarmee een bevalling op gang kan komen, maar dat is bijzaak. De verloskundige kwam er namelijk achter dat mijn vliezen al deels waren gebroken (zonder dat ik ook maar iets doorhad). Na het volledig doorbreken van mijn vliezen, zouden de weeën niet lang meer op zich laten wachten.
Gelukkig had ik mijn moeder meegenomen naar de afspraak met de verloskundige. Zelfs rechtstreeks uit een nachtdienst bleef ze alert en was ze echt een steunpilaar voor mij. Met de bevalling binnen handbereik heb ik ook direct Joeri gebeld. Hij was toen op trainingskamp in de bergen van Slowakije, dus ik wilde dat hij zo snel mogelijk richting het vliegveld zou rijden. Gelukkig was hij al onderweg naar Bratislava met zijn eigen auto en kon daardoor direct door naar het vliegveld van Wenen om nog net de laatste vlucht naar Amsterdam te pakken.
De ontsluiting verliep ontzettend langzaam
De weeën werden ondertussen steeds regelmatiger en heftiger, maar ons kindje liet op zich wachten. Mijn moeder en Joeri wisselden elkaar af om de pijn van de weeën te verzachten door druk te zetten op mijn rug en daarnaast nog wat te slapen. De pijn was zo intens dat ik midden in de nacht de verloskundige heb laten komen. Dat ik toen nog maar 2 centimeter ontsluiting had, kon ik niet begrijpen. Toen ik na nog eens 2 uur helse weeën maar 3 centimeter ontsluiting had, zei ik direct tegen haar: “Doe mij maar die ruggenprik.” (Waarschijnlijk in iets kleurrijkere termen, maar dat herinner ik me niet…).
Alle ziekenhuizen zaten vol
Met die kogel door de kerk maakten wij ons klaar om naar het ziekenhuis te gaan. Maar, je gelooft het niet, alle ziekenhuizen in Amsterdam en omstreken zaten vol. Ik dacht echt dat ik in een nachtmerrie terecht was gekomen. Ik had nog nooit zo veel pijn gehad en er was nergens plek. Dat verzin je toch niet? Joeri als echte Amsterdammer was hier ook niet blij mee. In Alkmaar, waar ik oorspronkelijk vandaan kom, was er gelukkig wel plek. Dat betekende wel dat ik nog een autorit van ruim 40 minuten moest doorstaan, maar dat voelde beter dan wachten tot er in Amsterdam mogelijk een plek vrij zou komen. Wij dus met gierende banden op de linkerbaan en de stoelverwarming op maximaal naar Alkmaar. Daar aangekomen bleek één van de beste vriendinnen van mijn moeder die ochtend dienst te hebben op de kraamafdeling, het had zo moeten zijn! Nadat de ruggenprik gezet was, voelde ik me weer wat beter. “Kom maar op met die bevalling!”, dacht ik bij mezelf.
De ruggenprik moest weer uit
Ons kindje had daar zelf niet zo’n zin in. Ik kreeg steeds meer weeënopwekkers, maar ik voelde niks. Ondertussen kreeg ik koorts en alle bijwerkingen die daarbij horen. De ruggenprik, die zo veel verlichting had gebracht, moest daardoor uit. Juist op het moment dat de verpleegsters en artsen op het punt stonden om ons kindje te halen, was de ruggenprik uitgewerkt. Zonder pijnstilling maar met eindelijk 10 centimeter ontsluiting kon ik beginnen met persen. Joeri pufte en telde steeds luider mee.
De geboorte van onze dochter
Nog voordat haar hoofdje naar buiten kwam, stak haar kuifje er als eerste uit. Dat was een heerlijk hilarisch moment, waar we allemaal hard om hebben gelachen. Ik wilde heel graag dat Joeri ons kindje eruit haalde en ben super blij dat dit uiteindelijk kon. Het was echt een heel mooi en bijzonder moment. Na veel bloed, zweet en tranen werd onze prachtige dochter Sophie Chloé op dinsdag 10 september 2019 om 18:08 uur geboren met een gewicht van 3600 gram en een lengte van 52 centimeter. Vanaf het eerste moment op handen gedragen door haar vader en met een kuifje dat nog lang trots omhoog bleef staan, ons Punkie.
De oma’s zaten op de eerste rij tijdens de bevalling terwijl de opa’s vol spanning op de gang wachtten. De eerste ontmoeting met hun kleindochter was een feestelijk moment, dus dat moest gevierd worden met een berg aan gefrituurd eten. Ik wilde niets liever dan slapen, maar ik moest helaas ook nog met mijn benen omhoog wachten tot de placenta eruit kwam.
Na de bevalling werd Sophie direct gecontroleerd en gezond verklaard. Met een gezond kind is elke bevalling, hoe zwaar dan ook, achteraf een succes. Omdat ik koorts had, mochten we één nachtje blijven slapen. Dat Joeri ook bij ons mocht blijven in het ziekenhuis was echt heel fijn.
De volgende ochtend werd Sophie weer gecontroleerd en weer zag alles er prima uit. De borstvoeding ging minder soepel. Sophie moest daarom bijgevoed worden met flesvoeding. Zelf had ik alleen nog problemen met plassen, ik kreeg het maar niet voor elkaar. Met instructies voor zelfkatheterisatie mochten we dan eindelijk allemaal naar huis. Ik moest wel eerst onder het toeziend oog van een verpleegkundige oefenen met een make-up spiegel. Ja, je leest het goed: ik moest plassen door een buisje met behulp van een make-up spiegel terwijl er iemand meekeek of dat lukte… Maar ik wilde naar huis om nog even (voordat Joeri weer weg moest) thuis als gezin van elkaar te kunnen genieten, dus ik zette mijn schaamte en pijn opzij en slaagde ook voor deze uitdaging. Met een tas vol katheters konden we eindelijk terug naar Amsterdam.
Ik sta nog steeds zó versteld van de kracht van ons vrouwelijk lichaam!
Dat het na de bevalling geen rozengeur en maneschijn was voor mij als moeder, zal ik jullie vertellen in mijn volgende blog.
Lees hieronder het vervolg:
Deel 2: De eerste weken van Sophie
CHARLOTTE
