Na een geweldige zwangerschap waarin ik – na de 20 weken echo – heb genoten van het zwanger zijn en van mijn lichaam dat veranderde, was ik op weg naar een rooskleurige tijd. Na 36+6 dagen werd ik ingeleid in verband met enorm veel vocht vasthouden, te hoge bloeddruk en eiwitten in mijn urine. Ik leefde toe naar de tijd van mama worden en daadwerkelijk mama zijn. Samen genieten van ons kindje, na alle keren dat het ons niet “gegeven” was, in ons nieuwe huis, waar we de sleutel van hadden gekregen 4 weken na de bevalling.
Niemand zag wat er van binnen bij mij gebeurde
Ik weet niet eens precies wanneer het de kop opgedoken is. In die tijd wilde ik er ook echt niet aan geloven. Ik werd boos als mensen over mijn “gemoedstoestand” begonnen, omdat ik het niet wilde erkennen. Ik dacht dat het erbij hoorde, maar achteraf gezien leed ik wel degelijk aan een postpartum depressie. Geen seconde heb ik mijn kindje iets aan willen doen. Niet zoals in de film “De gelukkige huisvrouw”. Maar toch voelde ik mij soms zo enorm “gek”. Ik kon het ene moment zo intens gelukkig en het andere moment extreem verdrietig en eenzaam zijn. Ik kreeg er ruzie door met mijn man. Hij begreep niet wat er in mij omging. Hij zag niet dat ik mij zo ontzettend naar voelde. Er waren ruzies waarbij ik met dingen gooide, van de net gemarineerde varkenshaas, tot aan mijn autosleutels, waarvan je nog steeds de putten in het laminaat ziet zitten. Er waren zelfs ruzies waarbij ik weg ben gegaan, samen met ons kleine man. “Want wat had deze relatie nog voor zin?”. Hij begreep mij niet. Uiteindelijk kwamen we na een week weer terug, omdat er niemand was die mij begreep. Niemand die daadwerkelijk voelde wat er in mij omging. Niemand die zag wat er van binnen bij deze “gelukkige” kersverse moeder gebeurde. Eén woord kon binnen komen als een bom. Een bom die ervoor zorgde dat ik begon te tieren of in huilen uitbarstte. Eén woord waarbij mijn gevoel compleet 180 graden kon draaien. Er hebben ontiegelijk veel tranen gestroomd, waarvan ik 9 van de 10 keer niet eens wist waarom. Ik kon niet tegen de drukte in de supermarkt, daar kreeg ik zo’n onrustig gevoel. Ik wilde het liefst zo snel mogelijk weer naar buiten.
Bizarre gedachtes
Ik reed een keer weg met de auto na een ruzie en dacht: “Wat zou iedereen toch beter af zijn zonder mij”. Ik stond een uur lang op een afgelegen parkeerplaats in tranen en dacht na over hoe ik mijn leven kon stoppen. “Wat heeft Aiden nog aan zo een mama?”, dacht ik. Toch ben ik weer veilig naar huis gereden. Wat heb ik vaak de gedachten gehad: “Wat als ik nu de auto pak en doorrijd tot ik niet meer kan. En daar op die plek een nieuw leven begin. Alleen. Zonder wie dan ook. Zonder mijn man. Zonder mijn zoontje. Want wat ben ik nog waard? Wie zal mij nou missen?!” Wanneer we op visite gingen, wilde ik het liefst alleen maar wilde huilen, omdat ik mij niets meer waard voelde. Als iedereen om mij heen zei dat ik er goed uit zag, voelde ik mij nog meer onbegrepen, dan dat ik mij al voelde. Ik voelde mij niet goed. Ik noemde mijn postpartum depressie ook wel eens “het duiveltje van binnen”. Want zo voelde het, een duiveltje in mijn lichaam, waardoor ik een beklemmend gevoel kreeg op mijn borst en zelf geen controle meer had over mijn gevoel en emoties.
Bij de tweede zwangerschap was ik bang dat ik weer een postpartum depressie zo krijgen
Ik ben er uiteindelijk bovenop gekomen. Wanneer, dat weet ik niet meer precies, maar wèl zonder hulp van een hulpverlener, met behulp van artikelen en verhalen van mensen die hetzelfde hebben doorgemaakt. Nú kan ik er makkelijk over praten en ben ik er heel open over, maar toen was dat niet gemakkelijk en wilde ik niet inzien dat het niet goed met mij ging. Ook al waren er aan alle kanten alarmbellen. Soms denk ik: “Had ik het maar eerder ingezien, dan had ik sneller de juiste hulp kunnen krijgen. Dat had mij en mijn man enorm veel ruzies en verdriet gescheeld. Dan had ik mij niet al die tijd zo ontzettend naar en alleen gevoeld. Dan had ik sneller een goede mama voor Aiden kunnen zijn”. Al denk ik niet dat hij er uiteindelijk veel van heeft meegekregen of zich er iets van herinnert. Ook ben ik erachter dat het niets zegt over een eventuele volgende zwangerschap. Na mijn tweede kindje, mijn dochter Loiza, heb ik totaal geen last van een postpartum depressie gehad, juist terwijl ik er zo ontzettend bang voor was. Ik was bang dat ik mij weer zo zou voelen. Bang dat door deze zwangerschap alles kapot zou gaan. Bang dat ik mijzelf of mijn kindje nu wel wat aan zou doen. Bang voor dat duiveltje in mij.
Ik wil andere mama’s die kampen met een postpartum depressie of negatieve gedachtes graag wat mee geven. Voel je vooral niet “gek”. Praat er over met mensen. Dit zal helpen. Dit komt zoveel vaker voor dan je denkt. Je bent ècht niet alleen!
ANOUSCHKA
