We kregen de uitslag van het onderzoek: “Dit verklaarde waarom Noor* alleen kon leven in mijn buik”

Lees hieronder eerst de vorige delen, voordat je verder leest.

Deel 1: De echoscopiste zag een vergroot neusje: “Ik heb hier geen goed gevoel bij”

Deel 2: De dokter vertelde dat ze wat zeldzaams bij onze baby hadden gevonden, wat nog niet eens een naam had

Een slechte uitslag

14 juli 2021. Alles is nu duidelijk. We hebben een afspraak gehad met de klinische geneticus uit Groningen. We gaan aan tafel zitten en ze zegt: “Ik heb de uitslag binnen”, en kijkt mij indringend aan. Toen wist ik het, dit is niet goed. Er is een chromosoom afwijking bij mij gevonden. Het gaat om chromosoom 3 & 7. Dit betekent dat bij eventueel een volgende zwangerschap, de chromosomen 3 & 7 weer niet goed gaan. Er zat een stukje van 3 op de 7 en andersom. Daardoor kan een kindje zich niet goed vormen. Met deze afwijking heb ik een verhoogde kans op miskramen of misvorming van de baby. Het is een super ingewikkeld verhaal vind ik. Ik probeer tijdens het gesprek m’n hoofd erbij te houden wat aardig goed lukt. Eenmaal buiten knap ik.

Ik voelde me zo boos en verdrietig

Ik voelde zo veel boze gevoelens die ik nog niet eerder heb gevoeld. De hele weg van Zwolle naar Holten heb ik gehuild. Het leek wel of alles van de afgelopen maanden dubbel binnen kwam. Deze uitslag wilde ik niet. Maar met deze uitslag moeten we het nu wel doen. De geneticus gaan nu onderzoeken hoeveel kans we hebben om op de natuurlijke manier een gezond kindje te krijgen. Deze afwijking zit bij mijn moeder in de familie, dus het kwam enerzijds niet als een verrassing. Anderzijds ook weer wel want in het kinderziekenhuis waren ze toch wel 99% zeker van dat het niets genetisch kon zijn. Dit omdat er zoveel mis was. De geneticus gaat het familie verhaal bestuderen en dan krijgen we een video afspraak. 

50% kans op een gezond kindje

Weken later hebben we een videoafspraak gehad met meer info over de chromosoom afwijking. De kans dat er een kindje wordt geboren met deze chromosoom afwijking is 2 tot 4%. Maar de kans op een gezonde baby bij ons is 50/50. Heel simpel of ik geef een gezond eitje mee of ik geef een eitje mee met de chromosoom afwijking. We kunnen kiezen voor embryo selectie of een eicel donatie. Of om de natuur de gang te laten gaan.

Ik wilde geen embryo selectie of eiceldonatie

De embryo selectie of eicel donatie zie ik totaal niet zitten na alle vervelende maanden de afgelopen tijd. Wie weet verandert dit in de toekomst, maar voor nu een duidelijke NEE. Mijn partner is het daar mee eens. Je hebt al zo veel narigheid meegemaakt. En zo’n traject in gaan is niet niks. Daarbij vind ik het ook een ander verhaal bij mensen die geen keus hebben. Wij hebben toch nog 50% kans, en tegenwoordig bestaat de 13 weken echo waar ze al heel veel kunnen opsporen. Een zwangerschap afbreken hebben we altijd dan nog wel kans op. Vanaf de winter 2021 hebben we gezegd; we laten de natuur de gang gaan. Ik voelde mij weer sterk genoeg en wilde het graag proberen. Het zou toch ook een keer wel goed gaan?

Weer zwanger, op een bijzondere dag

In april 2022, de week dat het een jaar geleden is dat lieve Noor is geboren en wij afscheid hebben moeten nemen, kwam ik erachter dat ik weer zwanger was. Hoe bijzonder, vorig jaar zaten we op goede vrijdag super zenuwachtig in het Deventer ziekenhuis voor een uitgebreide echo voor we werden doorgestuurd naar het kinderziekenhuis. En nu een jaar later op goede vrijdag belde ik de verloskundige dat ik weer zwanger was. Ik was blij dat ik weer zwanger was maar ik wist niet goed hoe ik mij moest voelen. En eigenlijk iedere dag ging ik mij meer verdrietig voelen. Het was moeilijk om mee om te gaan. Want je bent zwanger dan hoor je blij te zijn, maar omdat we natuurlijk weten dat het of een miskraam kan worden of dat je een slechte echo krijgt, voelt dit alles behalve fijn.

De eerste echo

Maar daar hebben we voor gekozen en dit hoort er helaas bij. De dagen erna ging het wel iets beter. Ik had soms wat vreugde momentjes en had weer wat meer zin om mijn best te doen met gezond eten enzovoort. Dat zin hebben om alles gezond te doen was alleen over het algemeen weinig aanwezig. Daardoor voelde ik mij super schuldig tegenover mijn partner. Maar hij begreep het natuurlijk volledig. Toen was het zover; we hadden een vroege echo gepland. Bij binnenkomst moest ik al bijna huilen van de zenuwen. Er kwam weer van alles boven. De laatste echo die we hadden was de echo dat ik een baby vrolijk zag bewegen, terwijl ze ons aan het uitleggen waren wat er allemaal mis was en dat zij alleen maar in mijn buik kon leven.

Waren we te vroeg?

De echo moest inwendig en het was vrij snel te zien dat er wat was ingenesteld, maar er was geen hartje te zien. De verloskundige gaf aan dat we misschien toch nog iets te vroeg waren en stelde voor een week later terug te komen. Zwaar teleurgesteld zijn we weer weg gegaan. Eigenlijk voelde het alsof we weer terug bij af waren. Alleen maar dat alles fout gaat voor je gevoel. Maar goed we probeerden positief te blijven. De dagen er na was het aftellen. Tot dat ik twee dagen voor de echo bij een toiletbezoek bloed zag. Ik heb die vier weken dat ik wist dat ik weer zwanger was wel 100 keer mijn wc papiertje gecheckt. Zie ik geen bloed? En nu was het duidelijk, bloed. Al snel kwamen de krampen.

Ik duim voor een nieuwe zwangerschap

Ik heb contact opgenomen met de verloskundige en zij stelde voor de volgende ochtend meteen te komen voor een echo. Bij de echo kon ze zien dat het al was ingedaald. Een dubbel gevoel want aan de ene kant was ik opgelucht dat mijn lichaam het nu zelf afstoot, en aan de andere kant was onze droom weer weg. Zo’n anderhalf week later ben ik weer bij de verloskundige geweest voor een echo om te kijken of alles schoon was. Alles was oké. Dus nu weer duimen voor een eventueel volgende zwangerschap.

Wie weet drie maal scheepsrecht?

NATASHJA