Bijna 2,5 jaar geleden werd ik ontzettend blij toen ik een positieve zwangerschapstest had. We waren eindelijk na een jaar proberen zwanger. We liepen op een roze wolk, er leek niks mis meer te kunnen gaan.
Alles leek goed te gaan, tot een bloeding
Alles ging goed en de baby was kerngezond volgens de gynaecoloog. Bij alle echo’s en controles werden er geen bijzonderheden opgemerkt. Op wat moeheid en misselijkheid in het begin na, voelde ik mij denk ik erg goed. Ik voelde de baby ook goed, hij was erg actief. Tot ik bij de 38 weken plots een bloeding kreeg. We waren zo bang om ons kindje te verliezen. Na overleg met het ziekenhuis, mochten we voor de zekerheid komen. Daar werd ons verteld dat alles goed ging met ons zoontje. Wat een opluchting! Maar toch gingen we met gemengde gevoelens naar huis.
Mijn vliezen braken plots
De weken tot de uitgerekende datum duurde lang en ook daarna bleven we nog in afwachting. Er werd een inleiding ingepland. De dag daarvoor braken ineens mijn vliezen. Ik was toen 41 weken zwanger. We zijn zo snel mogelijk naar het ziekenhuis gegaan. Het duurde vrij lang voordat de weeën echt op gang kwamen. Het deed pijn, maar ik kon de weeën redelijk goed opvangen. Met de baby ging het nog goed kregen we te horen. We moesten volhouden. Nog even en we zouden ons zoontje in onze armen kunnen sluiten.
Er ontstond een noodsituatie
Ineens sloeg de sfeer totaal om. Er was paniek, verontruste blikken wisselden elkaar uit. Plots stopte het hartje van de kleine. Hij moest er zo snel mogelijk uit werd er gezegd. Ik werd weg gebracht voor een keizersnede. Ik baalde zo want ik wilde mijn zoontje geboren zien worden. En met deze spoedkeizersnede kon dit niet. In eerste instantie was ik nietsvermoedend wat dit kon betekenen. Toen hij eruit kwam hoorde ik hem niet huilen. Een angstig gevoel bekroop me. Wat betekende dit? Dit kon toch niet waar zijn?! Het leek wel film, een zeer slechte film. Ik voelde direct dat het foute boel was…
Hij moest gereanimeerd worden
Ons zoontje werd meteen weggebracht. Ze moesten hem reanimeren. En het duurde en duurde maar. De seconden leken geen minuten, maar uren. Het was ijzig stil in de ruimte. En toen kwam het hoge woord eruit: onze Cristiaan-Jarno was gestorven. Op dat moment wisten ze nog niet hoe het zo mis heeft kunnen lopen. Antwoorden waar we nog steeds naar op zoek zijn.
Ik mis hem elke dag meer en meer! Mijn kleine ventje, waarom stopte je hartje met kloppen? Waarom konden ze niks meer doen…?
GWEN
dit was onze ergste nachtmerrie. hierna gelukkig alsnog een kerngezond meiske in onze armen kunnen sluiten. maar ik mis hem nog elke dag
Wow wat een intens verdrietige en traumatische gebeurtenis, het verlies van jullie mannetje. Wat een gemis voor papa maar in het bijzonder ook mama die haar kleintje zoveel maanden in zich droeg. Hopelijk kunnen jullie ook met liefde en dankbaarheid terugkijken naar de maanden dat hij in de buik al bij jullie was en jullie gelukkig maakte. Hoe wrang ook, besef ik me. Sterkte met alles!