Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids & Kurken op Instagram te volgen
Het is geleidelijk gegaan
Niet van de één op de andere dag. Het sloop er een beetje in. Ik begon met echt sporten op zaterdagochtend. “Ik begin een beetje heupvet te krijgen”, zei ik tegen mijn man Daniel. Hij bekeek me van top tot teen. “Ik vind je prachtig, maar als je je er zelf aan stoort, dan moet je gaan sporten”. Ik zuchtte. “Tennis is leuk”, opperde Daniel. “Nee, dan ga ik wel naar de sportschool krachttraining en cardio doen”, antwoordde ik.
En zo ging ik de eerste zaterdag van de maand maart naar de sportschool
Ik parkeerde mijn auto voor de deur. Binnen kleedde ik me om en deed ik oortjes met muziek in. Ik had een vol schema waarin benen, armen, billen en buik hard werden aangepakt. Na een uurtje sporten was ik kapot. Ik douchte op de sportschool. Ik vond het zo vies om bezweet naar huis te rijden. Thuis was Daniel enorm trots op me. Dat deed me goed.
Na een aantal weken met zulke zaterdagochtenden, zag ik mijn lichaam veranderen
Er was wat vet weg en ik kreeg meer spiermassa. Ook ikzelf was trots. Ik was helemaal geen sportfan, maar hier deed ik het voor. Maanden sportte ik trouw iedere zaterdagochtend. Ik was van 1 uur, naar 1.5 uur gegaan. Tot een vriendin me appte of we zaterdagochtend koffie konden drinken. Precies tijdens mijn sporttijd. Ze kon met geen mogelijkheid op een ander tijdstip, dus ik besloot die 1.5 uur te verkorten tot 0.5 uur en daarna direct naar de stad te rijden voor een kop koffie.
De verkorting van de traintijd voelde als een cadeautje
En de koffie ook. We zaten heerlijk in het zonnetje met twee cappuccino’s. Op mijn gebruikelijke tijd was ik weer thuis bij mijn gezin. Ik was erg vrolijk. Ik vertelde niemand dat ik korter had gesport. Dat hoefde niemand te weten en Daniel al helemaal niet. De week erop groeide ineens mijn tegenzin naar de sportschool. Dat was ik helemaal niet meer van mezelf gewend. Ik besloot weer die vriendin te appen, om koffie te drinken op het terras. Ik gaf aan dat ik 1.5 uur de tijd had. Dus ik ging met sporttas de deur uit, het terras op.
We spraken af om elke zaterdagochtend koffie te drinken en bij te kletsen
Dat betekende dus dat ik niet meer naar de sportschool ging. En eigenlijk vond ik dat heerlijk. Daniel kon me niet pesten om mijn vetkwabjes, want hij dacht dat ik naar de sportschool ging en ik zat lekker bij te kletsen met mijn vriendin. Ik hield het zo. Het voelde als een vrij uurtje, waarin helemaal niets moest. Niemand appte me of vroeg iets aan me om die tijd. Ik was helemaal vrij om te gaan en te staan waar ik wilde, zonder me schuldig te voelen. Want het gekke is: als ik echt een uurtje voor mezelf zou nemen, zou ik me direct schuldig voelen. Maakt dat mij gek? Word ik gek?
Ik betaal dus de sportschool door, terwijl ik theeleuter
En het voelt heerlijk. Ik heb dat er voor over en ik verander dat niet. We zijn nu maanden en maanden verder en het is soms zelfs zo dat we een 1.5 uur shoppen. Ik hoop vurig dat iemand iets van mijn hoofd begrijpt. Ik wil dit liever niet opbiechten naar Daniel. Is dat oke?
Lees HIER andere verhalen
het is belangrijk om tijd voor jezelf te hebben zodat je kan zijn wie je wilt zijn.
het is vervelend dat je alleen op deze manier aan die tijd kan komen, maar als je partner zo niet moeilijk doet, waarom niet
Ik heb een jaar of 4 elke maand een namiddag moeten gaan werken met de late shift 😃
Van 14-22:00 uur was mijn tijd.
De ene keer alleen, de andere met een vriendin.
Alleen op die manier voelde ik me niet schuldig en werd ik niet gestoord.
Ik had die tijd echt nodig met een peuter in huis.