Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids & Kurken op Instagram te volgen
Mijn zus Eva en ik zijn eigenlijk altijd hetzelfde behandeld door mijn moeder. We kregen evenveel aandacht en liefde. Wat dat betreft heb ik een goede jeugd gehad. Toen er kinderen kwamen, is het plotseling mis gegaan. Mijn moeder en de oma van mijn kinderen, meet met 2 maten. En daar ben ik niet van gediend.
Mijn zus kreeg haar tweede kindje
Ze had al een zoontje Hugo uit een eerder huwelijk. Hij was 2.5 jaar oud. Iedereen was door het dolle heen dat er een baby bij kwam: mijn moeder, mijn vader en ook ik. We kwamen direct op kraambezoek. Ik huilde, zo geëmotioneerd was ik van dat nieuwe leven. Mijn moeder maakte wel honderd foto’s. Er was zelfs afgesproken dat ze een paar dagen zou blijven slapen. Zo kon ze bijspringen (naast de kraamhulp) en kon ze baby Ginny leren kennen. “Ook fijn, want Hugo heb ik natuurlijk ook nog”, zei Eva. Ze had geen echtgenoot. Eva was alleenstaande moeder, dus ze kon wel wat hulp gebruiken. De kraamweken gingen voorbij en het normale leven begon weer. Mijn moeder ging weer naar huis en op een gegeven moment moest mijn zus weer werken.
“Ik wil wel een vaste dag oppassen”, zei mijn moeder
Mijn zus glimlachte en gaf mijn moeder een dikke knuffel. “Zo, dat is fijn”, zei ik. “Als ik straks zwanger ben, dan krijg ik vast ook zo’n vette aanbieding”, dacht ik direct. Mijn man en ik waren al maanden bezig met zwanger raken. Het lukte steeds niet. Ik had er echter wel vertrouwen ik. “Gewoon volhouden”, sprak ik mezelf toe.
En ja hoor, twee maanden later zag ik 2 streepjes op mijn zwangerschapstest
Ik belde gelijk mijn moeder. Ze gilde het uit en was ontzettend blij. Toch was ze wat minder betrokken bij mijn zwangerschapsmaanden. Bij mijn zus was ze naar alle echo’s mee, maar bij mij wilde ze alleen mee naar de 20-wekenecho. Als ik naar de reden vroeg, zei ze dat ze nu een stuk drukker was, dan vroeger. En ze paste dus iedere maandag op Ginny en Hugo. Het werd allemaal wat veel. Ze kon er nauwelijks wat bij hebben. Het baarde me zorgen. Als ik aan mijn omadag dacht, kreeg ik een onderbuikgevoel, en dat bleek te kloppen.
Het was zover: de bevalling was begonnen
Om 1.00 uur in de nacht waren de weeën al redelijk consequent. Ze kwamen om de 7 minuten. Het uur daarna om de 5 minuten. Ik ben thuis bevallen. Het was een stortbevalling, want binnen 3 uur had ik mijn zoon Davy in mijn handen. Wat een wonder. Ik was ontzettend blij. Ook bij mij kwam mijn moeder meteen langs. Ze vond Davy geweldig! Ze bleef bij ons eten en ging daarna naar huis. We hebben het nooit gehad over haar intrek in mijn kraamweek en toch had ik verwacht dat het hetzelfde zou gaan als bij mijn zus Eva. Ik merkte dat ik het jammer vond dat ze niet dag en nacht bij mij was. Ik zei er echter niets over. Mijn man probeerde alles op te vangen en ik had een hele fijne kraamhulp.
Davy werd groter en groter
Ik had ontzettend lang vrij: 6 maanden, maar moest nu wel weer aan het werk gaan. Ik belde met mijn moeder. “Tijd om de opvang te regelen”, dacht ik. Davey ging 2 dagen naar de creche en dan had hij één omadag. Het kwam zo precies goed uit. De rest van de dagen konden wij voor Davy zorgen en met hem knuffelen. Dit schema voelde goed. “Hai mama, de creche vraagt welke dagen we Davy naar de creche willen brengen, maar dat hangt weer af van welke dag jij als omadag kiest”. Stilte. Ik hoorde mijn moeder kuchen. “Wat is dit ineens ongemakkelijk”, schoot er door mijn hoofd.
“Jah, lieve Norah, ik kan er nu geen omadag bij hebben”, zei mijn moeder
Ik was woest. “Eva heeft toch iedere week één dag dat jij komt?! Ook leuk voor Ginny een omadag. Ik wil dat ook voor Davy”, schreeuwde ik. De onrechtvaardigheid begon in mijn lijf te zitten. Mijn ademhaling werd hoog, mijn buik deed pijn en mijn handen waren gebald tot vuisten. “Ik help Eva inderdaad mee, maar zij heeft ook nog kleine Hugo erbij. Het is voor haar eentje veel te veel. Je weet dat ze er alleen voor staat.”, antwoordde ze. Ik huilde aan de telefoon. Mijn moeder vond dat niet leuk en ze probeerde mij te troosten. Het lukte niet. Mijn moeder bleef bij haar punt: ze wilde niet 2 omadagen en Eva had echt hulp nodig. Ik kon er met mijn hoofd niet bij. “Ze snapt toch wel dat het geen optie is om het maar zo te laten? Ze kan dit toch niet doorzetten?”, vroeg ik me af.
Ik overlegde met mijn man en hij was niet boos, maar oplossingsgericht
“Prima, dan doen we Davy toch 3 dagen naar de cheche?”, zei hij. “Nee”, gilde ik met de tranen over mijn wangen. “Dat wil ik niet. Dat is niet eerlijk”. Ik had het gevoel dat Davy iets werd ontnomen en dat maakte me zo verdrietig. Mijn man begrijpt mijn moeder wel. “Er komen vast andere tijden”, zei hij tegen mij.
Ben ik een zeurpiet of is mijn moeder onredelijk?
Lees HIER andere verhalen
KIMBERLY
Ik snap je moeder eerlijk gezegd wel. Verplaats je eens in haar..het lijkt me ook heel pittig om in je eentje 2 oppasdagen per week op die leeftijd te ‘moeten’ doen. Waarschijnlijk kiest zij voor degene die het het meest nodig heeft, count your blessings dat jij dat niet bent. Het is in onze familie ook normaal dat op de oudste kleinkinderen gepast is en daarna niet meer omdat het teveel was. En wellicht kan je zoontje wat vaker in het weekend een middagje langskomen.
Is er ook een oma aan papa’s kant?
Ons zoontje was mijn schoonmoeder haar eerste kleinzoon. Toen was zij ook heel erg betrokken, omdat alles nieuw was. Met mijn schoonzusjes en mijn tweede zwangerschap verliep dat al heel anders. Mijn schoonmoeder is nu vliegende keep en past op mijn neefje op. En ik snap mijn schoonmoeder helemaal. Ze vindt haar klein kinderen geweldig en schiet te hulp waar nodig. Maar ze heeft ook nog een sociaal leven en mag graag op vakantie. Probeer het van de andere kant te kijken. En wees blij dat ze er voor je zus kan zijn en jij het niet nodig hebt. Ga eens een keer wat leuks met je moeder doen. Bijvoorbeeld baby Spa.
Ik moet zeggen dat ik je moeder ook snap. Jouw zus heeft hulp harder nodig en het is verkeerd dat je er vanuit bent gegaan dat je moeder hetzelfde zou doen. Had dit vooraf besproken tijdens je zwangerschap en compenseer door op je vrije dagen naar je moeder te gaan, zodat Davey ook een band schept met zijn oma.
Ik snap je helemaal en ik vind ook dat dit terecht is. Waarom mogen wij niet op onze ouders rekenen? Wat is dat met it takes a village to raise a child maar dan alleen als het uitkomt?
Ook al ben je met 2 dan nog is het zwaar. Ik zou een gesprek aangaan en samen naar een oplossing kijken. Je wilt ook dat je kind een goede band krijgt met oma. Week om week…
Kortom ik vind het terecht en ik zou mij ook zo voelen, we need our mothers and family.
Sorry dat ik het zeg, maar ik vind het echt BIZAR dat je er gewoon vanuit gaat dat je moeder een oma dag ‘doet’. Het is geen gegeven maar een gunst. En het is haar leven niet het jouwe. Ze heeft jou al je hele jeugd opgevoed, en het is jouw keuze kinderen te krijgen, niet die van haar. Genoeg goede opvang manieren te bedenken voor kindjes.
Waarom bespreek je dit niet tijdens je zwangerschap, of tijdens de eerste zes maanden dat je vrij hebt. Je gaat er zomaar vanuit dat oma een vaste oppasdag wil. Natuurlijk vervelend dat ze voor je zus wel wil oppassen, maar die situatie is anders. 2 kleintjes en geen man. Bovendien zou dit voor oma 2 oppas dagen betekenen. Leuk als zij dat zou willen, maar laat haar zelf die keuze maken en respecteer die keuze. Laat haar dan lekker de verwen oma zijn waar je kindje net dat extra snoepje en die extra knuffels krijgt. Want ook zonder vaste omadag kunnen kleinkinderen een hele goede band met oma hebben.
Het is eigenlijk wel belangrijk hierbij om te melden of je zus onbedoeld alleenstaande ouder is.
Als ze opeens geen partner meer heeft is het natuurlijk logisch dat ze veel meer hulp krijgt, maar als ze bewust voor 2 kinderen en geen partner heeft gekozen is het wel een beetje oneerlijk.
Vooral heel heel gek dat ze weigerde naar iets te komen behalve de 20 weken echo (terwijl ze naar ELKE echo van de zus ging, terwijl dit niet eens haar eerste zwangerschap was en voor jou wel) en andere afstandelijkheid tijdens de zwangerschap zelf en kort na de bevalling, veel gekker dan niet wekelijks oppassen…
Alsof iemand in haar eerste zwangerschap veel minder steun nodig heeft dan iemand in haar tweede (wel alleenstaand maar waarschijnlijk de bedoeling).
Elke week (en daarvoor nog vaker) 1 dochter steunen, en vervolgens ‘te druk’ zijn om je andere dochter vaker dan een keertje te steunen, alleen omdat de ene dochter eerder was…
Dat je zus (en haar kinderen) de meerderheid van de aandacht krijgt is prima, maar dit is toch wel erg oneerlijk verdeeld!
Je hebt wel een beetje erge communicatie problemen (vooral qua gebrek aan communicatie), maar als oma minder afstandelijk had gedaan tijdens je zwangerschap denk ik dat je wat minder boos zou zijn dan dat je nu bent.
Als je eigen moeder je hele eerste zwangerschap al te druk voor je is maar blijkbaar niet voor je zus, (als in tijdens haar zwangerschap EN als in tijdens jouw zwangerschap), is de boosheid best begrijpelijk, al vind ik de entitlement over specifiek een wekelijkse omadag wel een beetje veel hoor.
De moeder is tijdens de zwangerschap van de zus niet te druk voor haar.
Vervolgens is ze bij jouw zwangerschap te druk voor je, maar tegelijkertijd niet te druk voor je zus.
En na jouw zwangerschap is ze nog steeds te druk voor je maar niet voor je zus…
Weekelijkse omadag hoeft niet maar dat het gezin van je zus 90+% van de aandacht krijgt is ook niet juist.
Ik ben het met u eens. Van te voren had uw moeder kunnen bedenken dat u dat ook ooit zou willen. Ze is verplicht aandacht te verdelen over de kleinkinderen. Anders moet ze helemaal niet oppassen. Ik vind het ontzettend oneerlijk hoe uw moeder u behandeld. Niet eerlijk voor uw zoontje. Het ligt niet aan u. Dit doet pijn. Ik weet hoe het voelt. Denk aan uw gezin en jezelf. Mocht ze u op een dag nodig hebben dan mag ze ook naar uw zus. Kijken of ze dan nog tijd voor haar hebben.
inderdaad raar van je moeder.
je zus had haar kinderen net zo goed op de crèche kunnen brengen.
inderdaad raar van je moeder.
je zus had haar kinderen net zo goed op de crèche kunnen brengen.
en je moeder had ook wel wat meer interesse kunnen tonen in jou eerste zwangerschap