Mijn dochter zat vast op het politiebureau

Ik haastte me naar het politiebureau

Daar viel ik Shelly in de armen. Ik probeerde haar niet te veroordelen, maar te steunen. Haar gedrag was niet goed, maar Shelly wel. De politieagent zei dat hij het bij een ernstige waarschuwing wilde houden. Shelly was jong, maar hij wilde haar niet meer op het politiebureau zien voor het strafbaar feit stelen. Ik vroeg wat en hoeveel producten Shelly had meegenomen. Shelly somde met betraande ogen op: “2 broeken, 2 truien, 3 parfums, 4 t-shirts en make-up”.

“Wat veel”, stamelde ik

Ik hoorde van de agent dat kinderen vanaf 12 jaar strafrechtelijk vervolgd kan worden. Dus Shelly ook. “Laten we hopen dat het niet nogmaals gebeurt”, zei de agent tegen ons. Ik nam Shelly gauw mee naar huis. Ik vond het een vreselijke situatie en wilde nooit meer naar het politiebureau voor mijn kind. Het voelde zo naar. “Shelly, waar ben je mee bezig?!”, schreeuwde ik op de terugweg. “Dit mag nooit meer gebeuren. Dat begrijp je toch wel?”, vroeg ik. Ik legde uit hoeveel geluk ze heeft dat ze niet strafrechtelijk vervolgd werd en dat de winkel geen aangifte deed. Ik liet de tranen komen.

Ik parkeerde voor de deur

Thuis rende Shelly naar haar kamer. Ik liet het even zo. We hadden allemaal ademruimte nodig. Ik vertelde het hele verhaal aan mijn man Bram. En huilde uit op zijn schouders. “Wat nu?”, spraken we uit. “Wat wordt het plan?”. We besloten Shelly huisarrest te geven. Dan wisten we in ieder geval zeker waar ze was en dat ze niet in een winkel zat om te stelen. Een maand huisarrest. Maar daarnaast moest er meer gebeuren. We wilden niet dat ze weer zou vervallen in haar oude gedrag.

Ineens dacht ik aan die 50 euro die uit mijn tas was

“Ze heeft ook van mij gestolen”, concludeerde ik tegen Bram. Wat vond ik dit erg. Van haar eigen moeder. Bram zei dat ik rustig moest blijven, maar boosheid nam de overhand. Ik riep meteen Shelly naar beneden. We zaten allemaal in de woonkamer. Ik schreeuwde naar Shelly dat ze uit mijn tas had gestolen. En zij bekende. Bram keek met grote ogen. Ik vroeg aan Shelly voor hoeveel euro ze in totaal had gestolen. “Eerlijk zijn nu!”, riep ik. Shelly stotterde dat ze al vaker had gestolen in de tussentijd, maar niet gepakt was. Ze wist dat het menens was en ze beter eerlijk kon zijn. “Misschien voor 750 euro?”, antwoordde ze. Ik zei dat ze dat allemaal moest ‘terugbetalen’ met klusjes, ter waarde van het totaalbedrag. Ze ‘verdiende’ 6 euro per uur. Dus we stelden een plan op met afwassen, de was doen, tuinieren en oppassen. Ze moest dat geld ‘terugverdienen’ en alles goedmaken. De gestolen kleding moest ze van Bram wegdoen, naar een tweedehands winkel. Dit vond Shelly zuur, maar ze deed het wel. Langzaam is het vertrouwen in Shelly gegroeid. Ze heeft hierna nooit meer gestolen (zover wij weten). Ze wordt aankomend jaar 18, volwassen. Ik hoop dat wij haar wijs hebben opgevoed. En dat ze dat haar kinderen straks ook weer doorgeeft.

NINA