Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids & Kurken op Instagram te volgen
Lees ook de andere delen:
Tragisch: mijn man overleed op 34-jarige leeftijd
Marieke had een positieve zwangerschapstest, maar het blije gevoel bleef uit
Marieke ontwikkelde PTSS door haar bevalling
Ik besluit mijn afspraak te verzetten
Het is maandagavond en ik krijg een telefoontje van een verloskundigenpraktijk: “Sabien, heb jij nog een gaatje om bij een cliënt van ons langs te gaan? Iris heeft echt een heftige bevalling meegemaakt en het gaat niet goed met haar.” Ik kijk even naar mijn koffers die ingepakt staan want over drie dagen ga ik een week op vakantie en daarna bekijk ik mijn agenda: overvol en nul gaatjes meer. Ik laat de verloskundige het verhaal vertellen en ik voel de noodzaak om toch tijd te maken voor deze mevrouw. Ik geef aan dat ik morgen meteen langs zal komen waarna ik opluchting hoor in de stem van de verloskundige. “Dank je wel Sabien, dit waarderen wij enorm.” Eigenlijk had ik morgenavond vrij om de laatste dingen voor mijn vakantie te regelen maar ik verplaats mijn afspraak.
De mama is erg hyper, alert en kan niet slapen
De volgende ochtend stap ik met lichte spanning de auto in, want ik voel de druk om haar te helpen en ik ben ook benieuwd welke situatie ik ga aantreffen. Ik bel aan en Tiny, de kraamverzorgster, doet open. “Wat fijn dat je er bent! Iris ligt boven in bed en Amy is hier beneden.” Ik loop eerst naar Amy toe, een prachtig meisje van zes dagen oud. Ze is erg onrustig. Ik pak haar op en loop even met haar door de kamer zodat ik eerst wat vragen kan stellen aan Tiny.
Ik stel eerst de kraamverzorgster wat vragen
“Hoe zit Iris erbij vandaag?” Tiny vertelt mij dat ze sinds de geboorte erg hyper is, alert en niet kan slapen. Ook vertelt ze mij dat ze het gehuil van Amy niet kan verdragen en snel gefrustreerd of boos wordt. Amy huilt voor een pasgeborene van zes dagen oud veel. Ik bekijk Amy en zie dat haar armpje gespalkt is, een souvenir van de bevalling. In mijn armen wordt Amy rustig waarna ik haar aan Tiny geef. Ik vraag haar of zij even bij Amy en haar 3-jarige zus Bella wilt blijven zodat ik boven rustig met Iris kan praten.
Ze vertelt mij dat ze een gevoel van falen heeft
Eenmaal boven tref ik Iris aan in bed, ze ziet wit en heeft een lege blik. Ook valt het mij op dat haar ademhaling zeer hoog zit. Op het moment dat ze mij ziet barst ze in tranen uit en begint zij te hyperventileren. Ze zegt dat zij zich schuldig voelt, alsof ze gefaald heeft tijdens de bevalling en als moeder. Ook vertelt ze mij dat ze Amy niet om haar heen wilt hebben en het gehuil niet meer kan horen. Het liefste wilt ze dat iemand haar meeneemt. Wat vond ik het dapper dat deze lieve mama dit naar mij uitsprak. Ik vertelde haar dat deze gevoelens en gedachten niet raar zijn na zo’n heftige ervaring en stelde de vraag: “Mogen deze gevoelens er zijn?”Ze werd boos op zichzelf: “Nee, deze mogen er niet zijn. ik moet juist genieten.”
De bevalling begon vol spanning
Ik vraag haar of ze mij wilde vertellen over hoe ze haar bevalling heeft ervaren. De bevalling begon gespannen, Iris werd ingeleid omdat ze veel zwangerschapsklachten had. Ook was ze erg ongerust omdat tijdens de zwangerschap meerdere keren is verteld dat ze een grote baby in haar buik had. Eigenlijk had ze al best veel spanning nog voordat ze de eerste weeën kreeg. Ook was ze bang dat ze een weeënstorm zou krijgen omdat meerdere vriendinnen hierover hadden verteld. Toen de weeën eenmaal op gang kwamen, kon zij niet echt ontspannen. Waar ze bang voor was gebeurde: ze kreeg een weeënstorm en raakte in paniek. Gelukkig had ze een fijn team om haar heen die haar kon helpen met ademen en houdingen vinden om de weeën op te vangen. Ze kon uiteindelijk ontspannen en de ontsluiting vorderde goed.
Er werd op een noodbel gedrukt
Al snel kreeg ze het gevoel dat ze moest persen. Op dat moment was ze vol vertrouwen en was ze blij dat het einde in zicht was. Nog steeds moedigde het team haar aan en al snel voelde ze het hoofdje komen. De verloskundige probeerde het kindje te helpen maar het voelde alsof er geen beweging in kwam. De stem van de verloskundige veranderde en Iris wist: dit is menens. Ze werd op handen en knieën gezet en er werd met een strenge stem tegen haar gezegd wat ze moest doen. Toen deze handeling ook niet hielp, raakte Iris in paniek. Er werd op een noodbel gedrukt en al snel stond de kamer vol met mensen. Zonder iets te zeggen gingen er meerdere handen naar binnen om de baby eruit te krijgen. Meerdere pogingen lukte niet en ze hoorde de wanhoop in de stemmen van de gynaecoloog en artsen.
Baby Amy werd geboren en het bleef stil
Iris dacht dat haar kindje was overleden en het voelde alsof er een bubbel om haar heen ging, alsof het niet over haar ging. Ze hoorde niks meer, ze voelde niks meer en ze was als bevroren. Uiteindelijk werd Amy geboren. Het bleef stil. Ze huilde niet. “Zie je wel”, dacht Iris, “Ze is dood.” Nog steeds bevroren lag Iris weer op haar rug in bed. Haar kindje was meegenomen en ze had geen idee wat er allemaal gebeurde. Ze lag daar alleen met een lege buik en keek naar het plafond. Haar benen, armen en hele lijf begon te trillen van de adrenaline. Maar ze voelde niks. Na een tijdje, hoe lang weet Iris niet meer, werd Amy bij haar gelegd. Ze leefde en was aan het huilen. Toch voelde Iris geen opluchting en maar alleen leegte.
Het vastzitten van de schouders komt niet vaak voor
Het vastzitten van de schouders na de geboorte van het hoofd wordt een schouderdystocie genoemd. Dit komt voor bij ongeveer 2% van alle bevallingen. Deze complicatie is voor zowel de hulpverlener als de barende vrouw heftig. Het komt vaak onverwachts en het gevoel van machteloosheid is meestal behoorlijk. Het is daarom ook niet gek dat deze complicatie vaak als traumatisch wordt ervaren. En dat was ook zo voor Iris….
Lees HIER verder.
SABINE
Voor meer informatie klik HIER om haar instagram account te gaan.
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids & Kurken op Instagram te volgen
