Mijn tweede zwangerschap verliep prima
Ik had wat last van de gebruikelijke klachten, maar verder geen gekke dingen. Ik was zwanger van één kindje, alleen leek het voor de buitenwereld alsof er twee kindjes in mijn buik zaten, zo groot was mijn buik. Ik maakte mij nog steeds niet druk, want mijn eerste kind was ook een flinke kerel bij de geboorte (4080 gram) en daar kwam ik redelijk ongeschonden uit, op een knip na dan, maar dat was niets in vergelijking wat mij overkwam toen ik beviel van de tweede kerel. Had ik dit maar van tevoren geweten…
Naarmate de zwangerschap vorderde en ik bijna 40 weken zwanger was, gokte de verloskundige weer op een 8 ponder
“Nou oke, laat maar komen”, dacht ik. Dagen verstreken en er kwam geen schot in de bevallingszaak. De afspraak om ingeleid te worden werd gemaakt bij de gynaecoloog in het ziekenhuis en ik had deze datum in mijn hoofd zitten. Dit gaf rust! Mijn moeder zou de avond er voor komen om hier te slapen en zij zou mijn zoon van toen twee jaar oud meenemen naar haar huis, zodat wij de ochtend erop rustig naar het ziekenhuis konden gaan om te bevallen, ik was toen 40+6. Nou, dat liep even anders…
Het moment dat mijn moeder aanbelde, wilde ik net gaan zitten op de bank, maar voelde ineens onderin mijn buik iets knappen
Meteen schoot door mijn hoofd dat mijn vliezen gebroken waren. Ik liep heel overdreven rustig naar de toilet, alsof er niets gebeurd was, om even te kijken. Ik ging eerst plassen. “Niks aan het handje”, dacht ik. Totdat ik achterom keek en er groenig slijm in de wc lag! “Nee, ik had geen spinazie op, en ten tweede kan je dat helemaal niet zien in de urine”, dacht ik nog. “Fuck, vruchtwater met poep”, dacht ik. Ik riep mijn moeder. Zij drentelde de kamer door en ving de tweejarige op. Ik belde ondertussen het ziekenhuis en moest meteen komen. Met vuilniszak stapte ik in de auto, want de bekleding zou anders vies worden. Ik liet alles over mij heen komen. Eenmaal in het ziekenhuis aangekomen werd ik naar de verloskamers gebracht in een gammele rolstoel. Ik ging op bed zitten, heel relax. Nog geen wee te bekennen gelukkig. “Het kan allemaal wel even duren hoor”, zei de verloskundige. Oke prima, ik keek ondertussen naar een soort van Miljoenenjacht. Toen kreeg ik ineens een pijnscheut. “Auw fuck, zo voelt bevallen ja”, dacht ik nog. Ik drukte op de bel en een mannelijke verloskundige met Surinaams accent kwam binnen. Ik dacht: “Oke, het boeit mij niet of het een man is, als die baby er maar uit komt!”
Ondertussen kwamen de weeën om de drie minuten en had ik totaal geen tijd om op adem te komen
Ze waren gewoon echt zo heftig! Bij mijn eerste had ik een ruggenprik, toen ik die eenmaal had vlogen de centimeters voorbij, dus dat wilde ik nu ook. Ik had in 10 minuten tijd 4 centimeter ontsluiting, dus er moest snel gehandeld worden, anders zou het niet meer mogen. Ik kreeg een infuus en werd klaargemaakt voor de OK. Echter was daar pas over 15 minuten plek. “Goed, volhouden en puffen dan maar”, dacht ik. Na die tijd voelde de verloskundige: “Al 7 centimeter!” Te laat dus voor een ruggenprik. De weeën volgden elkaar in een raptempo op en ik moest me enorm concentreren op mijn ademhaling. De verloskundige voelde tijdens een wee nogmaals en duwde de baarmoedermond verder weg. Man, man, ik dacht dat ik dood ging… Het team liet me even met rust.
Daarna riep ik heel hard dat ik moest poepen
Ze kwamen de kamer ingestormd en voelden het hoofdje al. Ik had erge persdrang en mocht starten met persen. Het was 23.00 uur. Mijn eerste kind kwam na 1,5 uur persen ter wereld, dus ik dacht: “Oke, we zien wel.” Maar nee, deze baby was dat niet van plan, hij wilde eruit! En snel! Ik had een drang, dat was doodeng! Drie keer persen en toen stond het hoofdje. “My god, trek dat kind eruit!”, riep ik nog. Nee, ik moest puffen, niet wetende dat ik dus van onder finaal aan het uitscheuren was. Ik luisterde goed naar de verloskundige en om 23.07 uur werd mijn jongste geboren. 4160 Gram in 7 minuten gelanceerd. Hij werd op mijn buik gelegd en hij had een beetje opstartproblemen, maar dit was snel weer goed.
Ondertussen wist ik niet dat ik van onder een vierdegraads totaalruptuur had, inclusief meegescheurd darmslijmvlies
Toen ik dus vroeg aan de verloskundige hoe het er daar bijstond, schudde hij twijfelend. Hij zei: “Meisje, het ziet er van onder niet goed uit. Ke moet nu naar de OK om gehecht te worden”. “Oke”, dacht ik en verder niets. Ik zat in een roes, dus het kon me niet echt schelen. Eenmaal op de OK kreeg ik een ruggenprik en toen werd ik een uur lang gehecht. Alles, maar dan ook alles van binnen was kapot. Bekkenbodemspieren, kringspier en darmslijmvlies. Ik werd gehecht door een topgynaecoloog en ik moet zeggen dat het haar aardig gelukt is om alles weer netjes te krijgen. Echter heb ik nog erg veel last van urineverlies en soms ook dat andere. Als ik aandrang voel moet ik een toilet in de buurt anders gaat het fout. Dat is echt zo erg! Soms denk ik wel eens: “Hadden ze niet beter kunnen inknippen als ze sneller hadden gehandeld?” Maar het ging zo verschrikkelijk snel, dus dat lukte niet meer. Ik heb bekkenbodemfysio gehad. Dat heeft wel wat opgeleverd, maar helemaal de oude word ik daaronder niet meer. Ik leer ermee leven. Ik heb een gezond kind en dat is het voornaamste. Een lekker druk, lief mannetje. Hij kwam rap op de wereld en zo is hij nog steeds. Het heeft zo moeten zijn denk ik.
JANE DOE
