Ik deel mijn verhaal over mijn miskraam en wat er allemaal is gebeurd in een minireeks. Het vorige deel van gister kan je hier teruglezen, voordat ik hieronder verderga.
Wat kruipen de dagen langzaam voorbij, als je verplicht en in angst thuis moet zitten
Wel heb ik, de dag nadat ik thuis kwam, contact opgenomen met de dokter. Slaap kon ik amper krijgen, hoewel mijn hele lichaam en geest uitgeput was. Maar het herbeleven van het moment dat je dood dacht te gaan, en je kleine meid in paniek voor je staat te schreeuwen… Dat gaat diep, heel diep. De arts raadde mij EMDR-therapie aan. Maar pas als alles een beetje “klaar” zou zijn.
Eindelijk brak dan toch de dag van de echo er aan
Een waterecho. Dit heette een hysteroscopie. Het maakte me allemaal niet uit. Wél was ik wat zenuwachtig. Vooral omdat mijn gevoel al aangaf dat het weer niet goed was. We brachten onze dochter naar opa en oma en reden naar het ziekenhuis. Gelukkig mocht mijn vriend mee naar binnen om me te steunen. Na een flinke uitleg en mij omgekleed te hebben, was het tijd om te gaan liggen. Met de benen wijd in de beugels brachten ze een slang naar binnen die mij volpompte met water. Damn! Wat deed dat zeer! Vervolgens brachten ze een soort ijzeren stang naar binnen met een camera er op. Pas toen hij de baarmoeder in ging verdween een gedeelte van de scherpe pijn. Naast mij was een scherm waarop ik mee kon kijken, maar dit durfde ik pas na een tijdje. Gek om te zien, maar ook gelijk duidelijk.
Er zaten nog een aantal stukken miskraamweefsel vast aan de baarmoederwand
Die tweede operatie werd dus een feit, wat mij eigenlijk ook wel rust gaf. Het was inmiddels 20 december en dus kwamen de feestdagen eraan. Dit betekende dat ik waarschijnlijk niet meer dit jaar geopereerd kon worden. Dit deed echt zeer, want 2019 was al ronduit een kutjaar, en ik zou zó graag 2020 goed en gezond willen starten. Alsmede dit ook betekende dat ik met de leukste, drukste en belangrijkste dagen ook niet aanwezig kon zijn op mijn werk. Toen werd ik, diezelfde middag, nog gebeld door het ziekenhuis met een verrassende mededeling: 26 december vroeg in de ochtend was er een plekje vrij voor de operatie. Wat een geluk zeg. Het kon dan toch in het afgelopen jaar afgesloten worden.
Om 06:30 uur op 26 december stonden wij weer voor de ingang van het ziekenhuis
Zenuwachtig, maar toch blij dat het dan eindelijk zover was en wij deze bizarre tijd konden afsluiten. De operatie liep voorspoedig en rond 12 uur in de middag waren wij weer thuis. De gynaecoloog had die dag geen tijd om langs te lopen om verhaal te doen, dus haar kon ik aan het einde van de middag bellen. Volgens haar was de operatie echt goed verlopen en was ze er vrij zeker van dat alles weg was. Wait what? “Zei ze nou vrij zeker?”, ging er door mijn hoofd. “Dus niet helemaal zeker?”, zei ik. Ik moest dit gevoel volgens haar echt loslaten en het de tijd geven om te zien wanneer ik weer ongesteld werd voor het daadwerkelijke antwoord. “Makkelijk gezegd natuurlijk na al deze shitzooi!”, dacht ik. Langzaam aan moest ik zelf weer wat opkrabbelen. De vermoeidheid bleef, het gevoel bleef, maar mijn lichaam werd wel weer wat beter. Bijna de gehele maand januari heb ik nog de tijd genomen om bij te komen. Eind januari ben ik weer begonnen om 4 uurtjes per week te gaan werken. Helaas werd ik in januari nog niet ongesteld…
In februari begon ik elke twee weken mijn werk weer iets te verhogen
Heerlijk, de afleiding en weer terug op mijn oude vertrouwde plekje. Maar wel héél erg vermoeiend. Ook ben ik in deze maand begonnen met de EMDR-therapie. Erg lastig, want ik ben nogal een down to earth persoon. Mij ergens aan over geven, kost dus moeite en is intensief. En yes, ik werd deze maand eindelijk ongesteld. Voor welgeteld een halve dag…. “Hoe kan dit toch? Zou er dan toch nog wat zitten? Wat als…”, ik brak mijn gedachten af. Ik besloot om weer contact te zoeken met de gynaecoloog. Deze stelde mij gerust dat dat soms gewoon eventjes duurde. Wel heb ik een gesprek geëist. Ook omdat het voor mij allemaal zo raar was gelopen en ik het gevoel had dat ze me dingen niet hebben verteld. Volgens mij waren er toch wat fouten gemaakt.
Midden februari hebben wij een heel fijn gesprek gehad met de arts
Ze erkende dat er echt wel “fouten” waren gemaakt. Van verkeerde opmerkingen, verkeerde dosis medicijnen tot verkeerd geïnterpreteerde echo’s. Ook was mijn baarmoederwand geraakt tijdens de eerste operatie. Dit was mij nooit verteld. Wel was het feit dat ik die bloeding had gehad. Ze hadden het anders namelijk nog even de tijd gegeven om vanzelf weg te gaan, met als gevolg dat ik alsnog in deze spoedtoestand in het ziekenhuis terecht was gekomen. Dat was fijn om te weten. Ik zat er namelijk heel erg mee dat dit alles nooit gebeurd had hoeven zijn. Ook hebben we goed gepraat over een eventuele volgende zwangerschap. Dit zag ik namelijk écht niet meer zitten, maar na dit gesprek vervaagde dit langzamerhand wat. Ook werd er afgesproken dat ik altijd mocht bellen en dat er vervolgonderzoeken aankwamen, mocht ik niet meer ongesteld worden.
Ook in maart werd ik ongesteld, maar dit bleef wederom maar bij één dag
Weer belde ik, en werd er op mijn hart gedrukt dat ik me niet druk moest maken. Helaas kwam toen de coronatijd in beeld en zat ik wéér aan huis gekluisterd. Dit heeft me echt wel even gesloopt en me lichamelijk en geestelijk nog vermoeider gemaakt dan dat ik al was. Ook in april werd de ongesteldheid niet veel beter. Er werd besloten om toch weer een hysteroscopie uit te gaan voeren.
Midden in mei werd ik op een maandag gebeld dat ik die woensdag ingepland zou worden voor een hysteroscopie
Alle emoties vlogen weer alle kanten op. Uit ervaring van de vorige keer wist ik dat het zéér pijnlijk was. Ook kwam het gevoel van angst weer terug, wat ik nu juist aardig onder controle had. Het gevoel dat als dat water uit mij stroomde vergeleek ik met het bloed wat eruit gutste. Ik kon dit niet! Ik heb gezegd dat ik dit enkel onder een roesje wilde. Dit kon uiteraard, maar betekende wel dat het nóg langer zou duren totdat ik antwoord had. Voor mijn gevoel was het namelijk nog steeds niet goed met mij. Na een goed gesprek te hebben gehad met mijn vriend, besloot ik toch te gaan voor aanstaande woensdag en zonder roesje. De angst en die pijn mochten mij niet overnemen. “Ik ben sterker dan dat! En ook weten we dan sneller wat er aan de hand is”, sprak ik mijzelf toe.
De hysteroscopie
Mijn vriend mocht door de omstandigheden dit keer niet mee naar binnen. Met lood in de schoenen ging ik de kamer in. Er werd gelukkig gelijk goed gepraat met mij. We deden dit samen, en als het niet lukte zouden we stoppen en het een andere keer door middel van een roesje uitvoeren. Tijdens de procedure heb ik een aantal keren stop gezegd. En daar was het beeld weer. Zo duidelijk als wat. Dit keer zaten er verklevingen. De vraag was echter: “Kan dit blijven zitten of wordt dit wéér een operatie?”. Ze zouden overleg plegen en mij die week erna bellen met de uitslag. Ik was er zelf van overtuigd dat ze dit dus echt wel weg moesten gaan halen. Achteraf bleek mijn echobeeld al die tijd dus ook zeer onduidelijk te zijn geweest, wat in hun mond de verkeerd geïnterpreteerde echo’s verklaarden. De verkleving was zeker aanwezig, maar gelukkig geen miskraamweefsel meer. De verkleving zat echter op een goede plek. Ze blokkeerden mijn eierstokken niet. Dit zou dus geen belemmering moeten zijn op een eventuele volgende zwangerschap. Godzijdank. Het haast niet ongesteld worden, moest ik dus maar voor lief gaan nemen.
We hebben nu ein-de-lijk groen licht gekregen
Deze nachtmerrie is voorbij. Ik ben gezond. In mijn hoofd is dit nog moeilijk te accepteren op de één of andere manier. Wel heeft de EMDR-therapie en alle mensen om mij heen mij echt geholpen! Ik sta alweer een stuk sterker in mijn schoenen. Wie weet mogen wij ooit nog een tweede wondertje in de armen sluiten. Voor nu is het even goed zo, maar het is wel zéér welkom. Ik denk dat de eerste weken van een volgende zwangerschap echt verschrikkelijk gaan worden en dat alle angst weer terug gaat komen. Maar ik ben er van verzekerd dat zowel de verloskundige, als iedereen om mij heen mij hier heel goed in kunnen begeleiden.
Op naar zonneschijn! En toch nog een goed jaar!
LIANE
