Help! Ik voel niets bij mijn babyboy!

Ik heb een poosje getwijfeld of ik dit wel op het grote enge Internet wilde zetten. Want het zou zo maar kunnen dat mijn nu nog kleine mannetje dit ooit ergens tegenkomt, als hij niet zo klein meer is. Uiteindelijk de knoop doorgehakt, en onder de voorwaarde dat deze blog niet alleen óver hem gaat, maar juist vóór hem is, durf ik terug te kijken.

Lieve, lieve kleine prins,

Als ik nu naar je kijk, zie ik míjn knappe vrolijke ventje, geniet ik van je lachjes en brabbels, ben ik trotser dan trots op alles wat je doet en voel ik mij geroepen als je huilt of moppert. Maar dit is het afgelopen half jaar niet altijd zo geweest. Natuurlijk zag ik je wel als een knap en vrolijk mannetje en smolt ik die keer dat je voor het eerst probeerde te lachen en vond ik het super knap van je toen je voor het eerst op je buikje draaide. Dat was allemaal het probleem niet.

Het was de avond dat iets mij niet lekker zat en ik op mijn telefoon de foto’s van de afgelopen maanden terug zat te kijken. Je broer aan het spelen in de tuin, ik met een bolle buik op de bank, ik op de verloskamer, een lieve kleine baby in mijn armen, een lieve kleine baby met een flesje. Nee, niet “een lieve kleine baby”, “míjn lieve kleine baby”. Mijn hoofd snapte het, maar mijn emoties bleven stil. Verder scrollen, het gevoel komt zo wel. Nog veel meer foto’s van jou, mij en jouw broer. Bij negen van de tien foto’s houdt mijn hoofd mijn emoties gezelschap; is dat allemaal gebeurd? Maar wanneer dan?

Laatst zei iemand: “We herinneren ons niet de situatie, maar de emotie die erbij hoorde. En aan de hand van die emotie weten we wat de situatie was”.  Een opbeurend bedoelde opmerking, maar onbedoeld bevestigend wat ik al vermoedde; mijn emoties waren met verlof vanaf het moment dat wij kennis maakten. Misschien al wel eerder, ik weet het niet precies. Waarschijnlijk ben jij niet eens iets tekort gekomen; ik was er altijd voor je en als ik mijn omgeving moet geloven heb ik je bijna eindeloos geknuffeld en vastgehouden. Je bent ook geen klager; eigenlijk lach je altijd, tenzij je honger hebt of moe bent (dat heb je van mij). Wat je ongelofelijk en bijna beschamend  ‘makkelijk’ maakt. Als je tegenwoordig niet bij team-no-sleep hoort ga je je daar bijna schuldig over voelen; bíjna, niet echt, want heel eerlijk gezegd is slapen best fijn, zeker als je nooit weet wanneer je alsnog lid van de club mag worden. Geen enkel teken van jou dus dat ik ergens tekort zou zijn geschoten. En tekortschieten was precies mijn grootste angst; wij zouden wel eens even laten zien dat het perfecte gezin wél bestaat (thanks, social media). En powermama die ik ben, ik wilde vier dagen werken inclusief booming carrière, een instawaardig huis, een sprankelende relatie, een lijf dat het hele jaar door bikiniproof is, elk weekend verse baksels maken met jou en je broer, met jullie alle knutselwerkjes die er op pinterest te vinden zijn maken, drie keer per dag een vers en gezond maaltje op tafel zetten en alles uiteraard conform de drie ‘r’-en leven. Dot zou toch geen enkel probleem mogen zijn? 

Om terug te komen op het favoriete Nijntje liedje van je broer: “Oh wat gebeurt er? Nijntje valt om…” en mama ook. Niet letterlijk gelukkig; het lichamelijk evenwicht is na de zwangerschap en stuk sneller hersteld dan de emotionele stabiliteit. Ontzwangeren bestond voor mij vooral in theorie en postnatale depressies zouden wel iets te maken hebben met voor het eerst weer ongesteld worden. Daar komt nog bij dat ik prima in staat was en ben om te lachen; niks depressief. De huisarts zei het dan ook wat voorzichtig: “Er zijn heel veel vrouwen die met deze gevoelens, of het ontbreken ervan, te maken hebben.” Ik mocht eens gaan zoeken op het web naar iemand waar ik mee zou willen praten; medisch Tinderen. Ik ben er nog niet over uit of jij en ik er iets aan gaan hebben als ik met een vreemde ga praten die aan mijn nogal willekeurige selectiecriteria voldoet. Voor nu heb ik vooral besloten er open over te zijn (dag comfortzone). Je bent het er hopelijk mee eens, dat alleen al het feit dat ik dit onder ogen zie, mij er schuldig om voel ons wel gaan helpen. Alhoewel jij er misschien veel meer aan hebt als ik er gewoon écht voor je ben, 

Alleen al door de knop om te zetten, perfectie te laten voor wat het is en alleen oog (en gedachte) voor jou te hebben tijdens ‘onze’ momenten, wordt er bij mij een kraan met emoties opengezet als ik nu naar je kijk. Míjn mannetje. Laten we samen herinneringen maken, niet voor het perfecte plaatje, maar vol schoonheidsfoutjes, aangebakken koekjes, chocoladevlekken en uitpuilende strijkmanden; om voor altijd te onthouden.

MAGDALENA