Larissa is zwanger. Met 7 weken had ze haar eerste echo. Ze zag hier echter een blaasje bij de baby. Lees hier blog 1, voordat je met het volgende deel begint
Ik vond de periode waarin ik zwanger was van Evelyn* heel mooi en zweverig. In de winter was alles zoveel gezelliger: lekker binnen onder een dekentje met wat kaarsjes aan, genietend van een serie. Oud en Nieuw stond voor de deur. Ik zal dit nooit meer vergeten. De allerlaatste, onbezorgde Kerst en Oudjaar vieren mét Evelyn* in mijn buik. Ik voelde alleen maar vreugde om wat komen zou.
Ik zal het beeld op 31 december 2018 nooit meer vergeten. Mijn lieve familie stond bij elkaar. We keken samen in de tuin naar het vuurwerk dat aan de donkere hemel schitterde. Iedereen gaf elkaar klokslag middernacht drie kussen en we wensten elkaar een vreugdevol jaar met een goede gezondheid toe. Voor ons werd een mooi en gezond kindje gewenst. Ik knikte steeds, maar ergens heb ik toen intuïtief gereageerd, want ik had een voorgevoel dat het niet zo zou zijn.
Een nieuw jaar begon, het jaar 2019. Enkele weken later stond de termijnecho gepland van Evelyn*. Ik probeerde mijn bevindingen van de 9-wekenecho even achter me te laten en stopte ook met alle mogelijke scenario’s in mijn hoofd uit te schrijven.
24 Januari 2019, dé dag was aangebroken. We reden de grote parking versierd met mooie, gekleurde herfstbladeren op in het centrum. We waren zo enthousiast dat we ons kindje weer mochten zien. Ons maandelijks babymomentje. Ik nam plaats op de onderzoekstafel en de gynaecoloog maakte alles in gereed voor de echo. Toen we haar op beeld zagen, viel het me op dat ze met haar rugje naar ons lag. Ze was vrij kalm en bleef in dezelfde houding gedurende het hele onderzoek. Het maakte me verdrietig haar zo te zien, want het leek wel alsof ze wilde tonen dat er iets was met haar, hoewel dat natuurlijk nog niet kon. Ik had zo gehoopt dat ik haar in profiel zou kunnen zien, een klein voorproefje van hoe ze er al uitzag. De nekplooimeting was heel moeilijk in de houding die ze aannam. Al snel werd duidelijk dat deze meting helemaal niet meer hoefde…
De gynaecoloog begon van alles op te meten rondom haar lijfje en sloeg die afmetingen zorgvuldig in zijn systeem op. Nadien viel er een zin dat mijn leven voorgoed zou veranderen: “Dit is geen goed nieuws”. Hij wees aan dat haar lijfje en hoofdje omhuld waren met vocht, veel meer dan toegelaten. Tijdens dit slechtnieuwsgesprek heb ik om één of andere reden mijn gevoelens helemaal uitgeschakeld en nam mijn ratio het automatisch over. Ik bleef vragen afvuren op de gynaecoloog zoals waarom hij dit dan niet eerder zei tijdens die 9-wekenecho. Hij vertelde dat er nog gezonde kindjes zijn die dat verschijnsel vertonen en die wel volledig gezond zijn. De termijnecho is namelijk veel accurater dan elke andere echo in het eerste trimester. De gynaecoloog vertelde dat hij een vermoeden had dat het om het syndroom van Turner zou kunnen gaan. Op dat moment wist ik absoluut niets van dat ziektebeeld af. Hij maakte na het droevige gesprek een afspraak voor ons in UZ Jette voor een gedetailleerde echografie en vruchtwaterpunctie om de vochtophoping veel nader te gaan bepalen. Na het weekend konden we er terecht. Maar god, dit zou het allerlangste en moeilijkste weekend ooit worden.
Verslagen stapten we de behandelkamer van onze gynaecoloog uit en gaven elkaar stilzwijgend een hand tot aan de auto. Geen woord werd er gezegd. Zijn er dan woorden voor dit nieuws? Eenmaal in de auto, belde ik naar mama met het slechte nieuws. Zij zou op haar beurt de rest van de familie verwittigen. We zouden diezelfde avond afspreken bij mama en mijn meter zou ook komen.
Toen zaten we daar, met z’n allen rond de houten tafel te snikken en te speculeren over wat komen ging. Ineens dacht ik terug aan wat de arts dacht, over dat syndroom. Ik zocht op wat dat inhield en of er toch niet een kansje was dat ze gezond zou kunnen zijn. Wie weet, was er een operatie of therapie dat haar wel beter zou maken na de geboorte? Terwijl ik informatie rond het syndroom van Turner opzocht, las ik dat dit enkel bij meisjes voorkomt en niet bij jongens. Ik werd op slag verliefd op mijn lieve, kleine baby. Het was een prinsesje. Ik zou niets liever gewild hebben.
Ook al was de vruchtwaterpunctie nog niet uitgevoerd en wisten we niet van welk syndroom er echt sprake zou zijn, ik heb altijd een sterk buikgevoel gehad dat het een meisje was. Diep van binnen was ik hard bezig met het zoeken van een mooie meisjesnaam. De naam die ze zo hard verdiende. Het lijstje met jongensnamen heb ik nooit meer aangeraakt…
Lees HIER het vervolg
LARISSA
