Moeder worden, dat was iets wat ik mijn leven lang al wilde. Getrouwd, huis gekocht en alles leek er klaar voor… Alleen bleef een zwangerschap uit. Ik was werkzaam in de kinderopvang en de ene na de andere collega raakte zwanger. Ik was oprecht blij voor ze, maar na de zoveelste, wilde ik het gewoon niet meer horen. Voor ons was ICSI de enige optie. Duidelijk, maar heftig. Ik weet nog dat ik tegen mijn partner zei: “Ik kan dit niet, de naalden, de punctie. We gaan wel adopteren”. Echter was dat een lange weg. Bovendien kostte het veel geld. Misschien was dat niet zomaar voor ons weggelegd. Ik besloot stap voor stap mijn angsten te overwinnen en het proces van ICSI in te gaan. Terwijl ik dit schrijf, voel ik de tranen weer branden, want ook al doe je het samen, het is iets waar je toch vooral zelf doorheen moet. Steeds weer de echo’s steeds, de injecties en dan niet te vergeten de overstimulatie. Ik moest spuiten in de auto, tijdens een uitje naar Scheveningen en bij de musical Tarzan. De punctie, pijn en onbegrip op het werk. Het was een nare tijd.
Op 27 januari was mijn testdag. De dagen ervoor had ik wat bloedverlies, dus ik dacht dat de eerste poging niet was gelukt. “Ik test gewoon”, zei ik, “dan weten we het zeker”. De test was positief! Ik kon het niet geloven. We reden meteen naar mijn ouders en daar deed ik nóg een test. Deze was wéér positief. De dag erna kregen we de sleutel van ons nieuwe huis. Wat een bijzondere tijd. De eerste twee weken waren ècht een roze wolk. Tot ik misselijk werd en veel dagen doorbracht in bed. Ondertussen moest er geklust worden en waren er andere regelzaken. Het huis kon mij op dat moment niks schelen.
Na 16 weken begon ik weer wat tot leven te komen en gingen we de zomer in. Mijn buik begon te groeien en we kochten babyspullen. Met 27 weken kreeg ik een bloeding. In de eerste drie maanden had ik ook wat bloedverlies gehad, dus ik dacht niet meteen het ergste. De verloskundige controleerde alles en gaf aan dat het waarschijnlijk een adertje was Met 29 weken kreeg ik weer een bloeding. Ik werd een weekend in het ziekenhuis opgenomen. Gelukkig bleek alles goed en mochten we na dat weekend naar huis, maar wel met de opdracht meteen de stoppen met werken.
In de weken die daarna kwamen, was ik veel bij mijn ouders. De muren kwamen thuis toch wel een beetje op mij af. Toen brak december aan. Mijn buik groeide en groeide. Niet werken betekende ook minder bewegen. Met Sinterklaas stond alles in teken van de baby. We wisten ondertussen dat het een meisje was. Kerst brak aan en ik was hoogzwanger. Mijn uitgerekende datum was op Oudejaarsdag. De bevalling kon elke moment van start gaan. Alles was er klaar voor. Kerst ging voorbij en de week van Oud en Nieuw brak aan. “Zou het dit jaar gebeuren? Of misschien toch in het nieuwe jaar?”, dacht ik.
Het was maandagmorgen 29 december. Ik had een hele slechte nacht met ontzettende hoofdpijn gehad. Om half 10 rolde ik mijn bed uit om naar de wc te gaan. Daar aangekomen leek het alsof ik bleef plassen. “Zouden mijn vliezen gebroken zijn?”, dacht ik. Ik belde de verloskundige waar ik die ochtend ook een afspraak mee had. Ze besloot bij mij langs te komen. Mijn vliezen waren inderdaad gebroken. Het ging gewoon gebeuren! Het was wachten op de weeën. Pas rond 13:30 uur kreeg ik wat zeurende buikpijn. Ik heb nog de strijk weg kunnen werken en ben achter de laptop gaan zitten. Om 16:00 uur begonnen de krampen wat vervelender te worden. Een vriendin kwam eten brengen. Zelf kreeg ik geen hap meer door mijn keel. Om 19:00 uur was de verloskundige er. Ik ik 3 centimeter ontsluiting. We waren echt begonnen!
De uren daarna werden zwaarder. Ik kon de weeën goed opvangen zittend voor een stoel. Toen ik op 7 centimeter bleef hangen, moest ik op mijn zij. Dat was een minder fijne ervaring. Op het moment dat ik dacht dat ik moest overgeven, zakte de wee af en zo ging het een uur door. Na 23 minuten persen is midden in de winternacht onze dochter geboren, om 01:10 op 30 december. Wat een emoties en wat een ontlading! Ik kreeg haar op mijn buik en ik weet nog dat ik zei: “Ik heb gewoon een baby!” Alle emoties, al het verdriet van de afgelopen maanden waren het meer dan waard! Deze nacht blijft in mijn herinnering staan. Mijn dochter werd geboren, maar ook een moeder! Met een heel klein vers bundeltje in mijn armen zat ik met Oud en Nieuw voor het raam.
En nu hang ik bijna de slingers op. Ik versier de kamer, want dit ‘kleine bundeltje’ wordt 12 jaar oud. In de kraamweek zong ik al: “Stop de tijd!” Waar is die tijd gebleven? En wat staat die tijd mijn dochter goed.
VALESCA
“27 januari was mijn testdag” Misschien is januari een typefout? Want dan pas eind december bevallen is wel een pittig lange zwangerschap…..
Deze zwangerschap duurt 11 maanden? misschien even aanpassen want dit is wel heel gek