Ik hoop nog steeds dat als ik morgen wakker word, mijn pasgeboren baby er gewoon nog is

Noem me naïf, noem me goedgelovig of onrealistisch. Het maakt me niet uit. Ik hoop echt nog steeds uit de grond van mijn hart dat als ik morgen wakker word, mijn baby Levi gewoon terug is. Dat ik hem hoor huilen en ik uit mijn bed spring om hem te komen troosten. Ik hoop, maar weet even zeer dat het nooit meer gebeuren zal.

Mijn droom werd werkelijkheid

Het was 2 februari 2020. Er was niets die ons gezin nog completer kon maken dan mijn pasgeboren baby, onze lieve kleine Levi. Wat een rijkdom. Onze grootste wens twee zoontjes met een leeftijdsverschil van 1 jaar 1 maand 1 week en precies 1 dag. Ergens viel er een gerust gevoel over me heen. Niets of niemand kon dit nog van ons afnemen. Ik had er voor gevochten om deze twee jongens veilig op deze wereld te krijgen. Allebei wilden ze mama en papa veel te vroeg leren kennen. Platte rust, het maximum aan weeënremmers, een opname in het ziekenhuis, maar ik moest en ik zou mijn baby’s uitdragen tot een veilig termijn. Een gerust en veilig gevoel viel over me heen toen Levi geboren was. Ik was de mama die ik altijd al had willen zijn. Alles wat ik ooit gedroomd had, had ik rondom mij.

Levi verkrampte regelmatig, en dan deed ik hem in bad

Levi werd 5 weken en geleidelijk begon onze ‘oh zo rustige’ baby te veranderen. Hij verkrampte zo nu en dan uit het niets met krijsende geluiden. Hij sliep niet meer gemakkelijk in en als hij al in slaap viel, kwam de verkramping alweer snel opduiken. De uren die ik met hem rondliep, ‘s nachts en overdag, namen alsmaar toe. Ik genoot oprecht in zijn plaats als hij toch rust en kalmte vond in mijn armen en dat hij gewoon doorsliep tot de volgende voeding. Ik verroerde geen vinger. Hij en ik samen in onze geliefde schommelstoel aan het grote raam in de woonkamer met zijn grote broer die rondom ons speelde. Ik genoot ervan, als hij door de kalmte die hij vond tijdens zijn badje, gewoon in slaap viel. Dat hij geen verkramping kreeg of het op een krijsen zette. Ik deed hem in bad, al was het zoveel keer per dag, gewoon zodat hij zijn rust vond.

Er klopte iets niet

De bezoeken aan de pediater stapelden zich op. We voelden dat er iets niet klopte. Er was meer aan de hand dan een mogelijke koe-eiwitallergie, reflux of wat dan ook. Mijn moedergevoel schreeuwde dat er iets anders was, iets niet voor de hand liggend. De weken gingen langzaam voorbij. Bezoek na bezoek aan de pediater leverde niets meer op dan advies om telkens weer een ander melkpoeder uit te proberen of middeltjes tegen krampen en zuur. We voelden ons niet geholpen, niet gehoord, enkel van het kastje naar de muur gestuurd.

Mijn moedergevoel schreeuwde het uit

We waren inmiddels 5 weken verder. Onze kraamverzorgster gaf ons compleet gelijk dat dit echt niet juist was. Er ging inmiddels geen enkele dag of nacht voorbij dat Levi niet extreem onrustig was, krijste of verkrampte van de pijn. Voor de zoveelste keer ging ik naar de pediater. Ik werd opnieuw naar huis gestuurd met een middeltje dat ik 2 dagen moest uittesten op Levi. Mijn moedergevoel liet me in tranen uitbarsten. Waarop de pediater toch voorstelde om Levi op te nemen en uitvoerig te onderzoeken. Ik dacht dat hij me eindelijk snapte, dat hij inzag dat Levi echt pijn had en dat hij echt wilde zoeken wat de oorzaak was.

Er werd wat onderzoek gedaan

We mochten onze spullen gaan ophalen thuis en vervolgens ons melden op de pediatrie. Aangekomen op de pediatrie moesten we in de isolatiekamer. Er kwamen twee verpleegsters volledig in pak, met een masker en handschoenen binnen om een COVID-test af te nemen bij Levi. Vervolgens probeerden ze bloed af te nemen. Ze probeerden, opnieuw en opnieuw, Levi schreeuwde het uit. Ik wist op dat moment echt niet wat te doen met mezelf. Ik mocht niet dichterbij komen vanwege de sociale distance regels, maar als moeder wilde ik mijn kleine ventje zo dicht mogelijk bij me hebben. Er werd urine afgenomen. Ontlasting had Levi op dat moment niet, dus moest ik dat maar afnemen. Er werd een sonde ingebracht bij Levi om na te gaan of hij reflux had. Na enkele uren mochten we dankzij de negatieve COVID-test naar een gewone kamer.

Ja, je zult het niet anders zien. In het ziekenhuis was Levi die avond en nacht erg rustig. Zo kende ik hem niet, althans niet de afgelopen 5 weken. “Zou het door die sonde komen? Zou hij zich hier beter voelen? Is zijn melk hier lekkerder?”, tientallen vragen schoten door mijn hoofd. Ik begreep het niet. De volgende morgen kwam een verpleegster ons ophalen voor het onderzoek van Levi zijn niertjes. Hij lag in mijn armen, we liepen samen door het ziekenhuis en toen herkende ik hem weer. Zo onrustig, vechtend tegen wat? Papa vroeg geregeld naar de stand van zaken. Of we al iets meer wisten. Maar nee.

Met de hersentjes van Levi was niets mis

Het onderzoek voor de niertjes verliep koud en kil. Ik moest Levi in bedwang houden, maar het was duidelijk niet naar zijn zin. Toen ik aan het eind van het onderzoek vroeg of de arts mij al iets kon vertellen, zei hij: ‘Dat bekijken we later’. Het onderzoek van de hersentjes volgde aansluitend door een andere arts. Wat een andere sfeer. Het was rustig en warm. Hij stelde Levi op zijn gemak, nam de tijd en vertelde me ook direct dat er niets in de hersenen mis was.

Volgens de arts was Levi kerngezond

Terug op de kamer werd de sonde verwijderd. Na een uurtje kwam de pediater bij ons langs. “Kerngezond. Jullie zoontje is kerngezond”. Ik hoor het hem nog zo zeggen. Enkel een paar ‘beestjes’ in zijn urine, maar verder niets te bespeuren. Ik geloofde het niet. Dit was de zoveelste keer dat ons een nieuwe soort melkpoeder werd aangesmeerd. “Tien dagen uitproberen, volhouden en vervolgens terug op consultatie komen”, zei hij. Hij adviseerde mij ook om Levi op zijn eigen kamer te leggen. Weg uit de drukte, zodat hij zijn eigen ritme kon vinden.

Levi viel “in slaap” op mijn borst

Zo gezegd, zo gedaan. Donderdagavond ging Levi in zijn eigen bed, in zijn eigen kamertje slapen. En wat deed hij het goed! Hij sliep de nacht door. Ik zat er mee dat Levi na zijn fles telkens een hoop water terug gaf. Vrijdag en zaterdag toonde broertje Vinn hoe hard hij Levi gemist had. Vinn was niet weg te houden van Levi. Vanaf zaterdagmiddag ging het slecht met Levi. Hij was ongemakkelijk. Vinn snapte dat ik al mijn aandacht aan Levi moest geven. Levi viel uiteindelijk in slaap op mijn borst. Hij hoorde te drinken om 20 uur, maar sliep rustig verder tegen me aan. Papa kwam thuis van zijn werk en ik vertelde hem hoe onrustig Levi was geweest. Even later werd Levi wakker en Vinn troostte hem, terwijl ik Levi zijn flesje klaar maakte. Ons hart smelt nog weg, als we eraan terug denken. Mama deed zijn pyjamaatje en een verse luier aan. Hij had niet eens geplast… En toen kwam een deel van zijn flesje terug.

Vervolgens wilde ik hem terug te slapen leggen in zijn eigen kamertje. Maar dat was niet hoe hij erover dacht. Levi bleef huilen. Ondanks ontelbare pogingen van zowel mama als papa, nam papa hem terug mee naar de stoel. Hij landde vervolgens terug in mijn armen met zijn okergele dekentje rondom hem. Hij keek meermaals nog met één oogje open naar me. Tot hij in slaap viel. We bleven op tot een uur of elf. Papa zei nog: ‘Nemen we Levi toch niet beter weer bij ons op de kamer?’ Maar ik volgde het advies van de kinderarts op: Levi ging in zijn eigen kamertje. Ik had niet verwacht dat hij opnieuw een volledige nacht ging doorslapen.

De babyfoon had geen beweging gesignaleerd die nacht…

Ik schoot wakker rond iets voor 6 uur, vol van verbazing dat Levi de derde nacht op een rij geen enkele keer gehuild heeft. Ik voelde meteen dat er iets mis was toen ik zag dat er geen enkele bewegingsmelding was binnengekomen van de babyfoon. Ik stapte zo snel als ik kon uit mijn bed naar Levi zijn kamertje. Nog voor ik de deur helemaal geopend had, nog voor ik zelfs het licht aangedaan had, wist ik diep van binnen dat het hélemaal fout was. Ik hing over zijn bedje en drukte vliegensvlug de lichtknop aan, omdat ik door het donker heen al zag dat Levi exact hetzelfde lag als hoe ik hem er gisteren avond in gelegd had. Ik schreeuwde, omdat mijn hele lijf de pijn voelde toen ik Levi uit zijn bed haalde. Ik schreeuwde zo luid dat papa in een halve seconde al naast me stond. Ik gaf Levi snel in de armen van papa en ik zei: ‘Een ambulance! We moeten een ambulance bellen!’, ook al wist ik dat die niets meer kon betekenen.

Hij is zo rustig gestorven, dat zelfs wij het niet hebben gemerkt

Ondanks dat ik iedere seconde nog steeds voor me zie, kan ik het nog niet allemaal op schrijven. Ik vind de woorden niet. Ik voel alleen de pijn. Pijn die niet te beschrijven valt en die je ieder ander besparen wilt. Later hoorden we dat Levi eigenlijk de avond ervoor gestorven was in mijn armen. Het is een troost om te weten dat hij zodanig rustig is ingeslapen, dat zelfs wij het niet gemerkt hebben. Dat hij niet geleden heeft op dat moment, het zelf niet beseft heeft, maar vooral dat hij in de armen lag van mij. Warmer en liefdevoller is geen enkele andere plek.

We zitten met duizenden vragen

Er blijven alleen maar vragen achter. “Waarom hadden ze hem geen extra vocht of medicatie toegediend? Waarom hadden ze zijn waarden niet dubbel gecheckt? Waarom zeiden ze dat hij kerngezond was, terwijl hij dat helemaal niet was?” Hij heeft het zó duidelijk willen maken en toch waren wij de enigen die hem verstonden. Ik kan met zekerheid zeggen dat er niets erger is dan je eigen kind te verliezen. En het ergst van alles is dat deze pijn een leven lang zal duren.

Levi,

Lief klein ventje,

Ik mis je,

van hier tot aan de maan,

Ik hou van je,

van de maan tot de allerverste ster,

Ik draag je bij me van de allerverste ster tot aan de maan en helemaal terug tot diep in mijn hart,

Ik draag je bij me,

dag en nacht,

op ieder moment door regen en door wind want jij zal altijd een deel van mij zijn, zelfs meer dan ik ooit denken kon, heb jij me gemaakt tot hoe ik nu ben en hoe ik nu in het leven sta.

Lees HIER het volgende deel.

KELSEY