Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen
Rebecca schrijft een reeks. Dit is deel 1, lees via de link onderaan het volgende deel.
Daar gaat staat ‘ie dan, de handtekening. De notaris leest voor dat ik niet gehuwd ben, dat hij die tegenover me zit niet gehuwd is. Ik weet het en toch voelt het raar.
Het huis blijft op mijn naam
Het huis, daar waar ik zo hard voor heb geknokt. Waar ik zo mijn best voor heb gedaan, staat op mijn naam. Ik had gedacht dat ik blij zou zijn, opgelucht, maar de hoofdpijn flitst zelfs door mijn pijnstillers heen en de verantwoording lijkt ineens zwaar op mijn schouders te drukken. Voor mijn huwelijk had ik ook een heel fijn leven alleen, ook een hypotheek van mezelf. Sterker nog, daardoor konden we dit huis ook kopen; mijn vorige slimme keuze.
Hij lijkt zich vooral druk te maken over geld
De man tegenover mij is mijn ex echtgenoot. Hij lijkt zich alleen druk te maken over wanneer het geld op zijn rekening staat en wanneer hij het ontslag in zijn inbox heeft. In de afgelopen paar maanden heeft hij twee keer gevraagd hoe het met mij ging. En ondanks dat ik daar begrip voor kan opbrengen, raakt het me; is hij veranderd of ben ik eindelijk uit mijn naïviteit gekropen?
Vijf maanden geleden: “Ik wil scheiden”
Vijf maanden geleden sprak hij uit te willen scheiden. Het was niet de eerste keer dat hij het liet weten, maar ik heb altijd nog willen vechten voor wat we hadden; een jong gezin. Relatietherapeuten zijn er in overvloed, maar ze moeten wel bij beide partners aansluiten. We hadden het al geprobeerd. Waarom de noodzaak voor een relatietherapeut? Omdat we langs elkaar heen praten, dacht ik, want verder leek het prima. Zijn familie en zijn opvattingen over communiceren kwamen niet overeen met de mijne, maar dat was niet onoverkomelijk. We zaten daar bij die therapeut, omdat ik het gevoel had dat ik me had misdragen, omdat ik het gevoel kreeg dat ik de verkeerde was, de verkeerde dingen had gezegd. Omdat ik behoefte had aan die spiegel. Voor de rest was alles ok, toch? Toch?
Credit: pexels.com
Mijn schoonouders wilden veel invloed uitoefenen
In een notendop: zijn familie is niet de makkelijkste. Uiterlijke schijn, materialistisch, niet kunnen communiceren en hier en daar een trauma meegevend aan de kinderen. De eerste keer dat ik zijn ouders bij mij thuis wilde uitnodigen werd mijn partner boos. Hoe haalde ik het in mijn hoofd, zijn ouders zouden mijn plek nooit goed genoeg vinden. Uiteindelijk bleek dat ook zo te zijn, mijn schoonmoeder stak het niet onder stoelen of banken wat ze van mijn huisje vond. En dat bleef niet bij die ene keer. Ruzie voorafgaand aan het trouwen, veroordelen en vooroordelen, manipulatie naar de kinderen. Och, ik kan er een boek over schrijven, maar het zorgde van mijn kant wel voor begrip voor mijn ex. En dat begrip is misschien toch mijn achilleshiel geworden. Als je uit een systeem komt waarbij je niet jezelf kan zijn, je niet begrepen en veilig voelt, dan mag daar best begrip voor zijn, is mijn opvatting.
Ik besloot dat het genoeg was
Op een gegeven moment, na de zoveelste keer gedoe, besloot ik om voor mezelf op te komen; geen kwetsende opmerkingen meer, niet meer óver elkaar praten, ik had geen behoefte om in te gaan op hun uitnodigingen. Maar zo netjes als het begon, zo heftig is het geëscaleerd. Mijn schoonouders zouden nooit meer een voet over de drempel zetten. Ik hield ze daar aan tot er een gesprek zou komen. Dat gesprek is nooit geweest, maar mijn man heeft gekozen om het zo te laten. Ik heb me hier altijd rot over gevoeld, ook vanwege de emmer met rommel die mijn man over zich heen kreeg door mijn acties. Het heeft niet bijgedragen aan een beter huwelijk. Het heeft ons verder uit elkaar gedreven. En toch was ik ervan overtuigd dat dit op te lossen was, als ik met mezelf aan de slag kon en via een therapeut aan mijn huwelijk kon werken. Dan zou dit echt wel lukken.
Hij leek zichzelf vanaf de zwangerschap te begraven in zijn werk
Ook de keren dat hij niet thuis wilde eten, mij “strafte” door kado’s die hij voor mij had gekocht weg te geven aan een ander, want “mijn vrouw verdient dit kado niet”. De keren dat hij voor zichzelf wilde zorgen, of autonoom wilde zijn en zich verwijderde van zijn gezin. Hij leek zichzelf al vanaf de zwangerschap te begraven in zijn werk. Ik heb zelfs op het punt gestaan om zijn werkgever een brief te schrijven; dat ze hun werknemers zo uitknepen. Soms was hij tot 1.00 uur bezig met werken in zijn kantoor in huis.
Ik koos voor ons, ons gezin, ons samenzijn
En toch, ik had bewust gekozen voor dit gezin. Ik heb bewust gekozen voor mijn man. Voor het huis. Voor ons samenzijn. Voor dit wat we hadden. Ik was hoe dan ook niet van plan om het zomaar op te geven en weg te lopen. Het leven is nou eenmaal niet altijd zonder uitdagingen. Het leven mag soms wat zwaarder zijn. Je hoeft elkaar niet in de steek te laten. Je mag ervoor vechten.
Mijn man bleek met andere vrouwen zijn tijd door te brengen
Ik liep het huis uit. “Bel ik je gelegen?”, vroeg ik mijn vriendin toen ik buiten was. Even daarvoor kwam ik erachter dat mijn man helemaal niet overwerkte, maar dat hij tijd maakte voor andere vrouwen. Alleen hij wist nog niet dat ik dat wist en ik wilde eerste afkoelen voor ik over zou gaan tot actie… Ik heb ergens altijd een onderbuikgevoel gehad, maar gedacht dat het aan mijn hormonen lag. Ik heb mij aan laten praten dat er heus niks aan de hand was. Er waren zoveel signalen, ik heb ze allemaal voorbij laten gaan toen ik zag wat hij en de ander deden. Al die momenten speelden zich in razend tempo voor mijn ogen af, hij was ontrouw. Mijn man was ontrouw. In de maanden dat ik hem het hardste nodig had en hij niet beschikbaar was, ging hij naar de anderen toe. Ja, meervoud, het was niet maar één dame…
Lees HIER het vervolg.
RENATE
