Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Dit is deel 1, onderaan deze blog staat de link naar deel 2.
Ik raakte op mijn 18e in een depressie
Op mijn 18e raakte ik door verschillende omstandigheden in een burn-out. Na verloop van tijd bleek dit geen burn-out, maar een depressie te zijn. Bijna een jaar ben ik bezig geweest om hier volledig van te herstellen. Dit is gelukt dankzij intensieve Cognitieve Gedragstherapie (CGT) bij een psycholoog, farmacotherapie (behandeling van psychische klachten met behulp van medicijnen) en veel liefde en steun vanuit mijn netwerk.
Het lukte om mijn manier van denken aan te pakken
Dankzij de CGT en (in mijn geval) antidepressiva en slaapmedicatie lukte het mij om mijn manier van denken en interpreteren aan te passen waardoor ik anders tegen problematische situaties aan kan kijken en hier makkelijker mee om kan gaan. Ook is mijn negatieve denkpatroon positief veranderd: ik kan makkelijk negatieve gedachten omzetten naar positieve gedachten. Ik pakte mijn leven weer op: ik ging samenwonen met mijn (inmiddels) man, maakte mijn studie verpleegkunde af, kreeg een leuke baan, ondernam veel leuke dingen, we namen een pup en adopteerden later nog een hond. Na mijn depressie was ik jaren mentaal stabiel en gelukkig.
Een doorverwijzing naar de POP-poli
Begin dit jaar deelden mijn man en ik het gevoel dat wij klaar waren voor de volgende stap in onze relatie: het verwezenlijken van onze kinderwens. Omdat ik al jaren medicatie gebruik, en zonder medicatie psychisch decompenseer (uit evenwicht raak), besloten wij een afspraak te maken bij de huisarts. Deze gaf aan dat de medicatie mogelijke risico’s met zich meebrengt voor het ongeboren kind, maar kon hier niet specifiek in zijn. Hierom, en gezien mijn verleden van psychiatrische klachten, werden wij doorverwezen naar de POP-poli in het ziekenhuis. Op de POP-poli werken verschillende disciplines samen: Psychiatrie, Obstetrie (verloskunde) en Pediatrie (kindergeneeskunde). De POP-poli biedt hulp aan vrouwen met psychische klachten voor, tijdens en/of na de zwangerschap.
Mijn medicatie bleek uit onderzoek de veiligste
Al snel hadden wij onze afspraak bij deze poli. Hier werd uitgebreid besproken wat de mogelijke risico’s t.g.v. de medicatie zijn voor een ongeboren kind. Hiernaast werd ook mijn psychiatrische verleden uitgebreid besproken. Conclusie: de medicatie die ik gebruik is uit onderzoek het veiligste middel gebleken voor een ongeboren kind tijdens zwangerschap. Echter maakt de combinatie van antidepressiva en slaapmedicatie dat de bevalling medisch zal zijn, en het kind de eerste 48 uur na geboorte geobserveerd zal moeten worden op de neonatologie. Verder werd geconcludeerd dat zij de kans laag achtten dat ik psychisch zal decompenseren daar ik al jaren stabiel was. Toch werd ik wel doorverwezen naar de poli Psychiatrie om het verhaal ook met een psychiater te bespreken. Zo gezegd zo gedaan, en ook hier ontvingen wij ‘groen licht’ voor het verwezenlijken van onze kinderwens.
We wilden goed voorbereid zijn
Ook werd er meteen besproken hoe de zorgverlening tijdens onze zwangerschap eruit zal zien: de normale controles bij een eigen verloskundige praktijk, extra afspraken bij de POP-poli voor extra ondersteuning tijdens de zwangerschap, gesprekken met de psychiater om een vinger aan de pols te houden hoe het gaat m.b.t. mijn psychische gesteldheid en tot slot afspraken met een ambulant verpleegkundige om te werken aan een preventieplan. Wij gingen er liever goed voorbereid in, dan dat wij voor verrassingen zouden komen te staan. Voor ons gevoel hadden we hierin gedaan wat we konden, en wij waren tevreden met alle uitkomsten.
Ik was snel zwanger
Al binnen drie maanden na ons ‘groene licht’ bleek ik zwanger te zijn. Ik was amper 4 weken zwanger toen ik erachter kwam. De twee opvolgende weken voelde ik mij gelukkig, en waren wij beiden erg blij met deze prille zwangerschap. Ik maakte een eerste afspraak bij de verloskundige, en nu was het voor ons gevoel wachten geblazen tot de eerste echo.
Mijn stemming veranderde
Echter begon ik mij met zes weken zwangerschap minder mijzelf te voelen. Ik sliep slechter en was vermoeid. Ook kreeg ik last van de welbekende ochtendmisselijkheid, die bij mij de gehele dag aanhield. Goed, iedereen heeft last van zwangerschapskwaaltjes, dacht ik. Zodoende besteedde ik er niet te veel aandacht aan. Wel was ik zo vermoeid dat ik in overleg besloot minder te gaan werken. Dit hield ik slechts één week vol. In de tussentijd sliep ik nog slecht, had ik meer negatieve gedachten, verloor ik mijn interesses en humor en kreeg ik moeite met het maken van keuzes.
De medicatie had zijn effect verloren
Een dag later werd ik wakker en werd ik overspoeld door depressieve gevoelens. Na overleg met mijn man besloten wij de huisarts de contacteren. De huisarts gaf aan dat wij ons beter konden melden bij de POP-poli of de poli Psychiatrie omdat ik inmiddels 7 weken zwanger was. Na een telefonisch consult werd besloten mijn slaapmedicatie op te hogen in de hoop dat wat rust mij goed zal doen en de klachten zouden afnemen. Later die week kon ik bij de psychiater terecht op spreekuur. Deze had eerder tijdens mijn zwangerschap een spiegelbepaling van de door mij gebruikte antidepressiva te laten uitvoeren. Deze spiegelbepaling kan het therapeutische effect van de medicatie aantonen. Deze bleek te laag te zijn, wat maakt dat de medicatie zijn effect had verloren. Oorzaak hiervan was simpel: de toename van het bloedvolume door de zwangerschap in combinatie met de zwangerschapshormonen zorgde ervoor dat de spiegel van de antidepressiva was gedaald en er zodoende psychische decompensatie was opgetreden. De antidepressiva werd opgehoogd.
Ik had zelfs passieve suïcidale gedachten
Ondanks dat de oorzaak simpel was, maakte dat niet dat ik mij beter ging voelen. Eigenlijk voelde ik mij gedurende de rest van week alleen maar slechter. Inmiddels had ik mij volledig ziekgemeld van werk, omdat ik niet meer in staat was te werken. Ik was zelfs amper in staat om mijzelf te voorzien in de basisbehoeften van de mens. Hierbij had ik ondersteuning van mijn man nodig, anders kwam ik tot niets. Ik had klachten als het niet uit bed kunnen komen, geen keuzes kunnen maken, niet kunnen relativeren, extreme negatieve gedachten en gevoelens en zelfs passieve suïcidale gedachten. Ik was opnieuw depressief, dit keer een prenatale depressie.
Het ging niet meer en mijn man greep in
Aan het eind van de week heeft mijn man ingegrepen. Ik bleef afglijden en niets leek te helpen. Hij belde met de huisartsenpost en de volgende dag kwamen wij op spreekuur bij de psychiater. Voorstel vanuit de psychiater was een opname op de Medisch Psychiatrische Unit (MPU). Dit met als doel het verbeteren van de stemming, structuur in de dag aanbrengen en opnieuw farmacotherapie. Wij gingen akkoord met opname, daar thuis zijn ook geen mogelijkheid meer leek. Het lukte mij niet om alles wat ik jaren eerder had geleerd tijdens therapie nog toe te passen. Ik vond het vreselijk dat ik opgenomen zou worden, en voelde een intens gevoel van falen, als mens, als moeder.
Ik voelde enkel onmacht en verdriet
Die middag gingen mijn man en ik samen nog naar huis om spullen in te pakken voor de opname. Inmiddels was ik 8 weken zwanger en zo gingen wij die middag ook nog naar onze eerste afspraak met de verloskundige, die ik weken eerder gepland had. Hier werd de zwangerschap bevestigd middels een echo. Dit had een mooi en positief moment moeten zijn. Echter voelde ik geen euforie, ik voelde enkel verdriet, onmacht en teleurstelling, dit terwijl deze zwangerschap nog steeds onze grootste wens was. Dit tegenstrijdige gevoel is helaas nog lang aanwezig gebleven. Ook voelde ik veel boosheid, want we hadden er immers toch alles aan gedaan om situatie als deze te voorkomen?
Lees HIER verder.
LENTHE
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
