Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Laat je email achter via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een bericht zodra er een nieuw deel van deze reeks wordt geplaatst!
Lees eerst de eerdere delen:
Mijn ex zette een mes op de keel van mijn zoontje
Ik raakte ernstig gewond na mishandeling door mijn vriend
Ik durfde niet te vluchten voor mijn gevaarlijke partner
Ik durf mijn man geen seconde alleen te laten met mijn kinderen
Mijn man werd zo woest dat de hele woonkamer in puin lag
Mijn ex dreigde mij, mijn kinderen en mijn ouders te vermoorden
Ik wilde niet dat de kraamzorg erachter kwam wat er zich in ons huis afspeelt
Mijn advocaat vroeg een straat- en contactverbod voor mijn ex aan
Ik meldde mijn zoon aan bij Bureau Jeugdzorg vanwege zijn grensoverschrijdende gedrag
De dag van de rechtzaak om het gezag van mijn kinderen
Ik besloot mijn kinderen uithuis te laten plaatsen
Mijn zoon staat anoniem ingeschreven op school, mijn ex mag ons niet vinden
De casemanager bleef zeggen dat mijn kinderen wellicht beter uithuis geplaatst konden worden
Jeugdzorg bleek best wel fijn en handig te zijn. Als ik vragen had kon ik altijd mijn casemanager bellen. Het enige nadeel van die vrouw was wel dat ze elke keer bleef benoemen dat het misschien beter was om de kinderen uithuis te plaatsen. Het was allemaal enorm zwaar voor mij met twee kinderen die zo erg getraumatiseerd waren en ik had ook torenhoge schulden wat een enorme last op mijn schouders was. Ik vond het verschrikkelijk dat ze dit bleef herhalen en bleef haar vertellen dat het onzin was. Mijn kinderen waren nu veilig en ze hadden het goed bij mij.
Ik bracht mijn kinderen telkens onder voor hun veiligheid
Elke keer als ik weer een rechtszaak had, zorgde ik ervoor dat mijn kinderen of ergens onderdoken zaten of dat er mensen in mijn huis waren bij mijn kinderen. Echt een veilig gevoel had ik niet maar ik probeerde er telkens voor te zorgen dat de kinderen niks kon gebeuren. En zo ook die keer dat ik bij Bureau Jeugdzorg moest komen. Iets in mijn onderbuik vertelde me dat ze iets van plan waren en ik zorgde ervoor dat mijn beide kinderen weg waren. Ik nam een huisvriend mee naar het gesprek voor steun.
Ik kreeg een gesprek met een peloton aan hulpverleners
Het gesprek startte. Er zat een hele ploeg mensen inclusief mijn casemanager en haar leidinggevende zat er ook bij, die vrouw kende ik helemaal niet. Wat had dit nu te betekenen? Stilletjes zat ik aan de tafel en keek iedereen voorzichtig aan, wat zouden ze van me moeten? Er kwam een heel gesprek op gang over hoe het ging met mij en met de kinderen en hoe goed ik het wel niet deed. De leidinggevende keek mij aan en vroeg: “Truusje wat dacht je toen je hierheen moest komen?” Ik werd rood en vervolgens lijkbleek. De huisvriend pakte mijn telefoon en schoof die naar de overkant. Hier bel de scholen van de kinderen op en vraag waar de kinderen zijn. De leidinggevende snapte er helemaal niks van en vroeg wat er aan de hand was. Nu durfde ik te zeggen dat ik dacht dat ze mijn kinderen bij mij weg zouden halen en dat ik ze daarom verstopt had die dag.
De leidinggevende gaf aan dat ik juist een goede moeder ben
De leidinggevende keek me aan met ogen zo groot als schoteltjes en in mijn ooghoek zag ik mijn casemanager in elkaar zakken. “Truusje waarom in denk jij dat wij van plan zijn jou kinderen van jou af te pakken? Er is totaal geen reden om je kinderen uithuis te plaatsen. Ik wil nu heel erg graag weten wat heeft gemaakt dat jij dit gevoel hebt gekregen? Wij wilden juist vandaag dit gesprek met jou omdat wij vinden dat jij het uitstekend doet. Je weet precies waar je moet zijn als er iets geregeld moet worden voor je kinderen. Je weet heel goed hoe je met je kinderen moet omgaan. Je hebt notabene eenhoofdig gezag dat is tot stand gekomen door een onderzoek van de Raad, dat betekent dat jij een goede moeder bent hoe kom je hierbij?”
Ze gingen het dossier sluiten
Voordat ik iets kon zeggen fluisterde mijn casemanager dat het haar schuld was dat ik dit dacht en voelde, want zij had elke keer als ze mij sprak gezegd dat het misschien beter was dat de kinderen uithuis geplaatst zouden worden. De ogen van de leidinggevende werden nog groter en er kwam bijna vuur uit. Ze snauwde dat ze haar wilde spreken na dit gesprek. Ze draaide zich weer naar mij en vertelde me: “Truusje je dossier is bij deze gesloten. Als er iets is wat we kunnen doen, weet jij ons heel goed te vinden en je mag altijd de bureaudienst bellen voor vragen of wat dan ook. Truusje ik zou willen dat er meer ouders waren zoals jij, je mag echt trots op jezelf zijn hoe goed jij de dingen aan pakt en alles doet in het belang van je kinderen.”
Ik nam opnieuw contact op met Bureau Jeugdzorg
En met die woorden kon ik weer gaan. Ik wist niet of ik nou blij moest zijn of niet. We waren er nog niet, er zou nog genoeg op ons pad komen hoe moest ik dat gaan doen dan? Ik durfde niet om verdere hulp te vragen. Drie maanden later belde ik toch de bureaudienst of er iemand mee kon denken. Ook mijn dochter begon ernstig gedrag te vertonen. De week erop stond er al iemand in mijn huiskamer voor een gesprek. Een dame van 23 jaar die mij per direct vertelde dat ik mijn kinderen niet goed opvoedde. Een klap in mijn gezicht.
Lees HIER het vervolg.
TRUUSJE
Insta: truusjevanzanten
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Laat je email achter via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een bericht zodra er een nieuw deel van deze reeks wordt geplaatst!
