Sinds afgelopen juli pas ik iedere maandag op het dochtertje van mijn collega
Ze scheelt een half jaar met mijn dochter. En in het begin ging het nog wel aardig, maar de afgelopen maanden merk ik dat ik er steeds meer tegen op zie om op te passen. Waar je soms bij een volwassene geen enkele klik hebt, zo heb ik dat met dit meisje. Ik hou echt van kinderen, maar als ik naar haar kijk voel ik niks. Helemaal Niks. Ik vind dat dus zo erg.
Het is een prima kind, maar ik voel er niks bij
En ik voel me zo slecht, want ik zie hoe gek mijn collega met mijn dochtertje is en ik voel me dan zo schuldig, want ik ben niet gek met zijn dochter. Elke week denk ik weer: nu gaat het goed komen. Maar na een paar uur merk ik gewoon dat ik mezelf weer voor de gek hou met het neppe enthousiaste gedrag naar haar toe.
Ik zie hoe leuk mijn dochter het met haar heeft
Ze zijn gek op elkaar. Maar ik merk dat als haar vriendinnetje huilt, ik dat niet trek. Ik voel me dan direct geïrriteerd. De irritatie wordt ook wat vergroot. omdat ze thuis heel erg verwend wordt. Met 10 maanden krijgt ze nog vijf flessen van 180 ml en woog ze afgelopen maand, met acht maanden, al ruim 11 kilo. Ook eet ze drie maaltijden, plus snacks. En ik vind het zorgelijk. Als ze huilt, dan komt er direct een fles aan. Bij mij thuis krijgt ze geregeld een “nee” te horen en dit resulteert dan in veel geschreeuw.
Ik hou van regelmaat in mijn opvoeding
Ik heb mijn zorgen al een paar keer aangekaart bij de ouders. Ik heb gezegd dat ik merk dat ze de flessen niet nodig heeft, bijvoorbeeld. Ze klagen zelf wekelijks over het feit dat hun dochter echt te dik is, maar ze blijven haar volstoppen. Waardoor ik dus met een meisje zit die over het algemeen alles wel prima vindt, maar zodra ze “nee” hoort, schreeuwt als een pasgeboren baby. Iets wat ik niet herken van mijn eigen kind. De situatie waar we nu in zitten is voor mij lastig. Ik vind de opvoeding ongezond. En ja, iedereen voedt zijn of haar kind op zijn of haar manier op, maar als er nooit regels of regelmaat is, zie ik dit niet als opvoeden. Toch vind ik niet dat het aan mij is om dit meisje van haar flessen af te helpen. Ik doe wat de ouders mij vragen.
Een lang verhaal kort
Ik sta niet achter de manier hoe haar ouders willen dat ik voor hun dochter zorg en omdat ze zo vaak haar zin krijg, irriteer ik me ontzettend aan het beste vriendinnetje van mijn dochter.
HELP! Ik ontvang graag advies hieronder!
EVA
Ooit heb ik ergens gelezen dat het belangrijk is dat we elkaars kinderen opvoeden. De irritatie ligt bij de mens zelf.
besef even dat je het hier hebt over een kindje van 10 maanden. irriteren aan zo’n klein kindje, dat niet beter weet, vind ik nogal wat. jij irriteert je aan de manier waarop jouw collega zijn kindje opvoedt. maar jij hoeft dat kindje niet op te voeden, jij past op. je kunt je zorgen uiten maar daar houdt het wel mee op.
kun je er niet mee omgaan stop dan met oppassen, zou het heel erg vinden als het kindje de dupe wordt van jouw frustraties.
Eerlijk van je om dit zo toe te geven. Misschien kun je jezelf wat dieper afvragen; Wat raakt dit in mij? Hoe ben ik zelf opgevoed en hoe voelde dat? Waar ben ik stiekem bang voor, in m’n eigen leven boos over, wat heb ik vroeger gemist? Wat probeer ik te voorkomen of onder controle te houden? Wat moet perse of mag niet? Wat verlang ik?
Dit kindje is wellicht een geweldig zen leraartje op je pad. Good luck 🍀