Vorig jaar vertelde ik het verhaal van de geboorte van onze dochter. Dit werd na 42 weken, vier strippogingen en een inleiding alsnog een keizersnede. De operatie ging goed, maar het herstel was zwaar. Lees dat verhaal hier.
Inmiddels is onze dochter bijna drie jaar en ben ik afgelopen oktober bevallen van onze zoon. Toen ik ontdekte dat ik zwanger was begon ik vrijwel meteen na te denken over de bevalling. Sowieso ben je vanaf 36 weken onder controle van het ziekenhuis als je eerder een keizersnede hebt gehad. Veel mensen begonnen ook vragen te stellen of ik niet bang was voor de bevalling en of ik dan sowieso nog een keizersnede zou krijgen. Nee, ik was niet bang en nee, je mag gewoon natuurlijk bevallen. Ik was echt vastberaden om natuurlijk te bevallen en ben op zoek gegaan naar positieve verhalen na een eerste keizersnede (die zijn er bijna niet…). Uiteindelijk besloot ik een cursus hypnobirthing te doen.
Mijn moeder zou opnieuw bij de bevalling zijn en ging mee naar de cursus. Ik vond het een grote investering, je bent vijf keer een hele avond bezig en krijgt flink wat huiswerk mee. Bij een tweede zwangerschap vliegt de tijd, omdat je veel met je eerste kindje bezig bent, dus ik vond het achteraf heel fijn om op deze manier met de zwangerschap bezig te zijn en bewust stil te staan bij dit kindje. In de cursus leer je te vertrouwen op je lichaam en de natuur. Ik kwam erachter dat bij mij dit vertrouwen een flinke deuk had opgelopen door mijn eerdere ervaring. En stiekem was ik toch wel een beetje bang dat ik opnieuw een keizersnede zou krijgen. Die kans is twee keer zo groot als je al een keizersnede hebt gehad. Ik wilde zo graag geloven in een goede afloop deze keer, maar negatieve gedachten zaten dit flink in de weg. Ik had een onwijs goede coach die geduldig luisterde naar mijn verhaal en precies de goede dingen zei. Zo vaak mogelijk moest ik luisteren naar de positieve affirmaties en de regenboogoefening. Ook mijn moeder hielp om alleen maar positief te blijven denken. In één van de bijeenkomsten gingen we onder ‘hypnose’ (dit klinkt eng en zweverig, dat is het absoluut niet) en gingen we onze negatieve gedachten die we hadden over bevallen vervangen door positieve gedachten. Hier moest je van te voren al over nadenken en mijn negatieve gedachten gingen vooral over de inleiding, weeënstorm, het missen van controle en de beslissingen die voor mij werden gemaakt. Terwijl we met de oefening bezig waren kwam ik er in mijn onderbewuste achter dat deze angsten er wel waren, maar dat eigenlijk mijn grootste angst de pijn achteraf en het niet goed kunnen zorgen voor mijn kindje was. Dit raakte me enorm en ik heb onwijs zitten huilen na afloop (voor het gemak kregen de hormonen even de schuld). Mijn coach nam alle tijd voor me en wat voelde ik een opluchting toen ik op weg was naar huis. Het voelde alsof er een blokkade weg was en nu lukte het me wel om positief naar de bevalling te kijken.
Ik heb nog tot 36 weken gewerkt en ik voelde me prima. Het zorgen voor de peuter werd wel steeds zwaarder, maar het was allemaal goed te doen. De uitgerekende datum kwam steeds dichterbij en het boek dat bij de cursus hoorde had ik uit. Ik was er klaar voor! Ook al wist ik dat er een grote kans was dat ik weer overtijd zou lopen, mentaal was dit toch weer erg zwaar. De gynaecoloog was op de hoogte van mijn hypnobirth wensen en kon zich hier goed in vinden. Ik wilde absoluut geen inleiding, geen opwekkers en vooral geen medische ingrijpen zonder mijn toestemming. Ik wilde een rustige huiskamersfeer creëren in de verloskamer en we hadden afgesproken dat ik in bad mocht als die beschikbaar was. Dit is niet gebruikelijk wanneer je een eerdere keizersnede hebt gehad, omdat ze je continu aan de CTG willen hebben. Ik heb van mijn coach hier veel over geleerd en wist nu dat dit niet verplicht was. Ook wilde ik graag dat al het personeel rustig binnen zou komen en rustig zou praten, om mij in mijn trance te laten. Alhoewel ik hier dus allemaal goed over na heb gedacht, smeekte ik met 40+5 weken toch echt om een inleiding. Gelukkig hadden ze geen plek en begonnen met 41 weken spontaan de weeën. Het bad was zelfs vrij! Ik was zo blij! De oudste was bij oma en met mijn man en moeder gingen we vrolijk op weg naar het ziekenhuis. Helaas bleek dat ik wel weeën had, maar geen ontsluiting. Ik kreeg een prik met slaapmiddel en moest alleen in het ziekenhuis blijven om te slapen. Na ongeveer drie uur werd ik wakker door de weeën en die heb ik in mijn eentje een paar uur opgevangen. Rond 5.00 uur heb ik de verloskundige geroepen en had ik 2 centimeter ontsluiting, ik mocht dus naar de verloskamer! Helaas was het bad niet meer beschikbaar. Dit was echt even balen. Maar ik moest positief blijven, want de bevalling was immers uit zichzelf begonnen! Door middel van de ademhalingstechnieken, de massages en positieve woorden van mijn moeder en de affirmaties op de achtergrond heb ik mij heel dapper door vijf uur lang weeën heen geworsteld. Ik kreeg veel complimenten over de rust die ik had en hoe ik de weeën opving. Ik was ook echt trots op mezelf. Om 10.00 uur had ik 3 centimeter ontsluiting en was van die trots niets meer over. Ik was al vanaf 16.00 uur de vorige dag bezig voor deze 3 centimeter en ik was op. Ik kreeg een ruggenprik. Dit zat niet zo goed als bij de bevalling van Evelyn en ik moest nog best wel wat weeën wegzuchten, maar de scherpe randjes waren er af. Om 11.30 uur werden mijn vliezen gebroken om de ontsluiting verder op weg te helpen. Ik bleef de druk en de weeën helaas wel voelen. Om 14.00 uur had ik een krappe 5 centimeter…
Iedereen was de kamer uit en mijn man en ik waren voor het eerst die dag alleen. Hij had zich wat op de achtergrond gehouden, maar was de stille kracht die ik nodig had die dag. Ik vertelde hem dat ik dit niet vol ging houden en om een keizersnede wilde vragen. Hij was opgelucht dat ik hier zelf over begon, want hij had dit ‘s ochtends al aan voelen komen. Hij wist natuurlijk van mijn grote wens om natuurlijk te bevallen, maar wees mij er op dat ik al bijna 24 uur bezig was en het al super goed had gedaan. Het was een moeilijke beslissing, we wisten immers wat een zwaar herstel dit weer zou worden en hoeveel zorg hij op zich zou moeten nemen, maar het voelde goed om hier zelf de regie in te nemen. Om 14.30 uur hebben we bij de gynaecoloog aangegeven dat ze onze baby mocht gaan halen. Ze stelde nog voor om opwekkers te gaan gebruiken, maar accepteerde het meteen toen ik aangaf dit niet te willen. Het was even een heel emotioneel moment, maar ik voelde ook dat dit het juiste was en was hier tevreden mee. Het was zondag, dus het duurde even voordat het operatieteam bij elkaar was, maar om 15.00 uur gingen we naar de OK. Mijn man en ik waren heel erg gespannen, veel meer dan de vorige keer en we maakten alles veel bewuster mee leek het wel. Uiteindelijk werd om 15.24 uur onze prachtige zoon Trevor geboren! Hij werd even onderzocht en daarna mocht ik hem vasthouden en kusjes geven. Trevor en papa gingen alvast terug naar de kraamkamer terwijl ik werd gehecht. Dit was wel even moeilijk, maar na een half uurtje kwam mijn man me alweer ophalen. De gynaecoloog kwam nog even met me praten en vertelde dat mijn baarmoeder op scheuren stond, als ik opwekkers had gekregen zou ik waarschijnlijk een bloeding hebben krijgen en een spoedkeizersnede. Wat fijn dat ze dus naar mij heeft geluisterd!
Mijn coach had de tip gegeven om vanaf 37 weken te beginnen met kolven om de weeën op te wekken. Hierdoor was mijn melkproductie deze keer wel op gang en kon Trevor meteen goed bij me drinken. We hadden dus meteen een perfecte nacht en een heel tevreden mannetje. Hij is amper afgevallen en ik voelde me meteen hartstikke goed. Ik kon al snel weer lopen en zelfstandig douchen en kon niet wachten om naar huis te gaan. Door de relatief goede nachten, makkelijke voedingen en tevreden baby ging mijn herstel super goed en kon ik deze keer ontzettend genieten van onze kraamweek. De pijn na een keizersnede blijft niet te beschrijven en is verschrikkelijk, maar deze keer was ik er niet emotioneel onder. Ik kijk dus terug op een goede bevalling, met een afloop die ik niet had gehoopt, maar waar ik wel tevreden over ben. De cursus heeft me heel goed geholpen om regie te houden over mijn lichaam en de bevalling en door de ademhalingstechnieken kon ik de weeën goed opvangen. De affirmaties en regenboogontspanning hielpen mij om in een trance te komen en rustig te blijven. Zoals mijn coach na de bevalling zei: “Hopelijk heeft deze ervaring helend voor je gewerkt”. Ik denk dat dat zo is! Er is nog een restje jaloezie als ik een natuurlijke bevalling op tv zie of als ik verhalen van vriendinnen hoor. Ik hoop dat dit in de loop van de tijd minder wordt en ik vol trots kan zeggen dat mijn twee mooie kindjes allebei met een keizersnede zijn geboren!
MAAIKE
