Bizar: Joanne is schijnzwanger geweest

Een aantal maanden geleden schreef ik een blog over mijn bevalling die begon met 23 weken en 6 dagen zwangerschap. Hierna schreef ik een blog over de intense ziekenhuisperiode vanaf deze start. Ik wil ook graag vertellen over de periode hiervoor. Het was intens.

Schijnzwangerschap bestaat ècht

In 2017 zijn wij getrouwd. Ik wist toen al dat het voor mij niet vanzelfsprekend zou zijn om een kindje te krijgen. Al vrij snel zijn we samen begonnen aan een fertiliteitsbehandeling. Mijn cyclus werd volledig in kaart gebracht. Alles werd besproken. Ook ons gevoel en onze gedachten. Intimiteit hoort iets te zijn voor een stel samen, maar wij moesten alles delen. Het zwanger raken werd voor mij steeds meer een obsessie. Ik wilde zo graag een kindje uit mijn eigen buik, dat ik er ècht alles voor over had. Ik droomde dagelijks van de dag dat ik eindelijk goed nieuws kon vertellen aan mijn man. Ik voelde me een slechte vrouw. Alle vrienden van mijn man hadden al kinderen en bij ons lukte het niet. Ik was heel onregelmatig ongesteld, dus er zat helemaal geen lijn in. Als ik dan over tijd was en ik voelde iets kleins, dacht ik dat ik zwanger was. Ik ging op in dat moment en droomde helemaal weg. Ik zag voor me gevoel mijn buik dikker worden en ik zag ook ons kindje al voor me. Tot het moment dat ik me realiseerde dat ik droomde. Weer een dagmerrie. Heb jij wel eens gedacht dat een schijnzwangerschap niet bestaat? Dan heb je het echt mis. Ik heb twee keer een schijnzwangerschap gehad. Alles klopte, alleen de test was niet positief. Mijn borsten werden gevoelig, mijn buik werd dikker en ik voelde van alles in mijn buik. Ik dacht zelfs dat de zwangerschapstest niet goed was. Dan belde ik de huisarts op om bloed te prikken. De huisarts wilde een urine onderzoek. Hierop kreeg ik gelijk te horen dat ik níet zwanger was. Ik was nog steeds niet overtuigd, totdat ik ongesteld werd. Dit ging 1,5 jaar zo door. Ik weet niet hoeveel testen ik gedaan heb in deze periode. Ik schaamde me om ze bij de drogist te halen bij ons in de buurt, dus ging ik een dorp verderop een test halen. Daar kenden ze mij toch niet. Soms bestelde ik ze online.

Tijdens een nieuwe afspraak op de fertiliteitspoli, werd me verteld dat ik vermoedelijk geen eisprong had. Mijn wereld stortte in. Zou ik nooit een kindje uit mijn eigen buik krijgen? Door dit nieuws maakten wij andere plannen en richtten wij ons op pleegzorg. Ik was al weken niet meer ongesteld geweest. Logisch zonder eisprong… Of was ik dan tòch zwanger? Ik fietste naar de fysio, zodat ik gelijk in het volgende dorp een test kon halen. Toen ik thuis kwam, deed ik gelijk de test. Er kwam gelijk op het schermpje te staan dat ik zwanger was. Ik geloofde het niet. Ik pakte mijn telefoon en maakte een foto van de test. Ik dacht dat ik hallucineerde. “Ik kan toch helemaal niet zwanger worden?”, dacht ik. Ik belde direct hierna de huisarts. Volgens de berekening zou ik al 10 weken zwanger zijn. Ik trilde vreselijk erg. Ik kon niks meer en zat stil op de bank te wachten tot mijn man thuis kwam. Toen ik het hem vertelde, geloofde hij het eerst niet. We zaten samen in de kamer en keken voor ons uit. Alsof we droomden. We moesten toch verder met de dag. Ik ben maar gaan koken, terwijl we helemaal geen honger hadden.

Een week later kregen we onze eerste echo. Wat bijzonder. Voor het eerst hoorde ik een hartje kloppen. Een mensje dat in mijn buik groeide. Ik was 8 weken zwanger. We konden het niet lang voor ons houden: een week later hebben we het gelijk verteld aan onze familie. Wat was iedereen blij. Ik was echter elke dag bang om ons kindje te verliezen. In het begin van mijn zwangerschap groeide ik heel snel. Ik kon nergens anders meer aan denken. Ik voelde me zo fijn. Ik had me nog nooit zo gelukkig gevoeld. Elke dag stond ik voor de spiegel en keek ik naar mijn lichaam dat zo mooi veranderde. Ik voelde me zo vrouwelijk. Wat is een vrouw mooi als zij zwanger is! Dit gevoel gunde ik echt iedereen. Alle klachten neem je voor lief. Ik had niet veel klachten, maar dacht wel eens: “Wat voor klachten ik ook krijg, het geeft niet. Ik krijg er zoveel bijzonders voor terug”. Ondanks dat ik me zo gelukkig voelde, had ik ook veel dagen van ongeloof. Ik voelde mijn kindje in die weken nog niet, dus voor het zelfde geld was het wel helemaal mis. Ik werd zo heen en weer geslingerd door mijn gevoel. Dit gevoel hield ik voor mezelf. Niemand merkte het. Tot ik het met een docent van school besprak. Hij snapte mij heel goed, ook uit eigen ervaring. Ik kreeg als tip om een zwangerschapstafel te maken met allerlei echo’s en spulletjes. Dit deed ik in de woonkamer. Zo werd ik dagelijks geconfronteerd met onze baby en het feit dat ik zwanger was.

Ik was ongeveer 19 weken zwanger toen ik ons kindje voor het eerst voelde. Toen pas kon ik ook psychisch de knop omzetten en geloofde ik echt dat ik zwanger was. Dit gevoel was maar heel kort. Want ik ben met 24 weken en 1 dag bevallen van een dochter. Psychisch ben ik maar 5 weken zwanger geweest. Hierna moest ik ervaren hoe het is als zwanger worden ontzwangeren wordt. Ik vind dat echtparen die geen kinderen hebben of kunnen krijgen, wel ouders genoemd mogen worden. Zij zijn ouders van hun onzichtbare kind. Dit kan soms nog meer betekenen, dan ouders met een zichtbaar kind. Ik heb me ook zo’n ouder van een onzichtbaar kind gevoeld. Ik was altijd gek op kinderen. Als ik dan bij één van mijn vriendinnen was en hun kinderen vasthield, fluisterde ik lieve woordjes in hun oortjes. Ik reed daarna wel met lege handen huilend naar huis. Ik kwam weer in een stil leeg huis. Ben jij zo’n ouder die dit gevoel ook herkent? Ik wil je dan meegeven om er open over te zijn. Huilen is geen schande. Ik heb me heel eenzaam gevoeld in deze periode, terwijl ik er wel over kon praten. Ik hoop voor jullie dat je steun kan zoeken bij mensen die dicht om jullie heen staan.

JOANNE