Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids & Kurken op Instagram te volgen.
De arts die de dienst overgenomen had, had vertrouwen in Dex
Hij gaf Dex’ lichaam de kans om het zelf op te lossen. Dex deed het naar omstandigheden goed en had zichtbaar nog geen last van de schommelende bloedwaardes. Hierdoor was hij van mening dat er nog tijd was om het aan te kijken. Ik kon die arts wel om zijn hals vliegen. Wat was ik blij dat hij de natuur een kans wilde geven en niet alleen naar testuitslagen, maar óók naar Dex zelf keek! Hij gaf mij echt het gevoel dat Dex niet een nummer was, maar een kind met een moeder die haar kind goed kent. Dex knapte lanhzaamaan echt op en werd stabiel. Fijn. “Zullen we dan toch naar huis kunnen?”, vroeg ik me af.
Op een gegeven moment zat Dex op de grond en zag ik dat zijn gezicht nat was
Er liep een stroompje vocht naar beneden. Ik dacht nog: “Huh, huilt hij?” Maar dat was niet het geval. Dit was anders. Ik veegde zijn gezicht af en zag tegelijkertijd dat er op zijn kleding een behoorlijk natte plek was ontstaan. Ik zei hardop :‘Wat is dit?’. Het vocht begon steeds sneller te stromen. Dex merkte het zelf. Ineens begreep ik het. Het kwam uit de wond op zijn hoofd. Er stroomde erg veel vocht uit zijn hersenen. Paniek nam de overhand. Ik pakte een aantal gaasjes die op de plank lagen en drukte ze op de wond. Binnen de kortste keren waren de gaasjes doorweekt, ook al had ik er behoorlijk veel gepakt. Dex wist niet wat hij ermee aan moest. Ik drukte hard op zijn hoofd en dat deed hem pijn. Daarnaast was ik gestrest, waardoor hij doorhad dat er iets niet klopte.
Ik kon dit niet langer alleen en moest hulp halen
Ik tilde Dex op en samen zijn we de gang opgegaan op zoek naar de verpleging of een arts. Dex en ik zaten ondertussen beiden onder het vocht. “Hoeveel zou er nog uit komen?”, vroeg ik me af. Ik raakte in paniek. Een verpleegkundige zag meteen dat het foute boel was en liet alles vallen. Ze schreeuwde al rennend naar haar collega dat ze erbij moest komen. ‘Mama, wat is er?’, riep ze halverwege de gang. ‘Zijn wond! Hij blijft maar vocht verliezen!’, antwoordde ik. Ergens dacht ik nog: “Het is gelukkig geen bloed. Maar zoveel vocht lijkt mij ook niet iets positiefs”. Ze nam Dex van mij over en we renden terug zijn kamertje in. Dex raakte overstuur en dat vond ik begrijpelijk. Hij voelde dat er paniek was en hij lag niet meer veilig in mijn armen.
Ze waren het er snel over eens dat er druk op de wond uitgeoefend moest worden tot het stromen stopte
Dex was ontroostbaar en mijn moederhart brak. Ik stelde dan ook al heel snel voor om hem op schoot te nemen, zodat hij wellicht kalmeerde. Dat vonden ze in eerste instantie geen goed plan. Daar bracht ik tegenin dat Dex rustiger zou zijn als hij bij mij op schoot zou zitten, waardoor het gemakkelijker was om druk op de wond uit te oefenen. Met dat argument wist ik hen te overtuigen en ik nam mijn ventje op schoot. Grote betraande ogen keken mij wanhopig aan toen ik hem optilde. We namen plaats op mijn slaapbank en ik deed wat ik altijd deed: praten, uitleggen wat er gebeurde en zelf kalm worden. Kinderen spiegelen zo erg. Iets wat ik nog steeds vol bewondering waarneem bij mijn eigen kinderen. Als mama in paniek is, dan is er iets aan de hand. Maar als mama rustig is, dan is het oké. Het werkte en, ondanks dat ze best wat druk uitoefenden en Dex dit duidelijk niet fijn vond, kalmeerde hij zichtbaar. Na een hele lang tijd stopte het lekken. Er werd nieuw verband om zijn hoofd gewikkeld en het wachten was op de neurochirurg.
MARSCHA
