Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
Ik had vanaf het begin al een onrustig gevoel
Op 11 juli 2023 kwamen wij erachter dat ik zwanger was van ons tweede kindje. Heel gelukkig en blij, maar we wilden het toch nog even stilhouden. Vanaf het begin van de zwangerschap heb ik altijd een onrustig gevoel gehad. Ik kon nooit echt beschrijven wat dat gevoel was. Ik heb heel vaak een witte vlinder zien vliegen en ik heb vaak opgezocht wat dat betekende, maar kon er niet echt een antwoord aan vast knopen.
Volgens de verloskundige hoorde mijn klachten erbij
Vanaf het begin van de zwangerschap had ik met regelmaat bloedverlies. Volgens de verloskundige was dit normaal en kon dit aan het begin van de zwangerschap voorkomen. Tijdens mijn vorige zwangerschap heb ik dit niet gehad. Ik kreeg er enorm de zenuwen van. Die zenuwen waren niet geheel onterecht want op 23 september kon ik ineens niet meer plassen. Een dag eerder had ik een controle bij de verloskundige en daar was het erg moeilijk om het hartje te beluisteren ondanks dat ik toch al bijna 14 weken was. Met een echo apparaat konden we de baby wel zien en het hartje beluisteren. Het zag er allemaal goed uit.
Ik kon ineens niet meer plassen
Op de 23ste in de ochtend kreeg ik dus de eerste klachten. Ik moest plassen, maar dat lukte maar niet. Ik belde de huisarts en de assistent deed het direct af als een blaasontsteking. Ik gaf daarbij nog aan dat ik dacht dat het geen blaasontsteking was maar iets anders. Ik heb dezelfde klachten ook tijdens mijn eerste zwangerschap gehad, maar toen verdwenen deze klachten uit zichzelf en nu niet. Helaas heb ik mijn poot niet stijf gehouden en ben ik afgepoeierd met een antibiotica voor blaasontsteking.
Ik bleek een enorm volle blaas te hebben
Die dag werden mijn klachten erger en erger. Ik had een extreem opgezette buik (leek wel 35 weken zwanger). In de middag heb ik de verloskundige gebeld of ze alsjeblieft een katheter konden plaatsen, maar ook daar werd ik weer afgepoeierd dat ik de huisarts maar terug moest bellen. De assistente stond er echter op dat het blaasontsteking was en ik moest het 24 uur geven. Diezelfde avond ben ik naar de huisartsenpost geweest, daar had ik 0,6 liter in mijn blaas en hebben ze een katheter gezet. Het advies was om naar huis te gaan, paracetamol te nemen en te gaan slapen. Helaas lukte dat totaal niet. Op een moment dacht ik dat het lukte om te plassen als ik een bepaalde houding aannam. Later bleek dat ik urine verloor omdat ik meer dan 1,5 liter in mijn blaas had. Dit hebben ze die avond nog in het ziekenhuis met een katheter uit mijn blaas gehaald.
Een zeldzame aandoening
Ze vertelden mij dat ik uterus incarcerate had. Dit houdt in dat mijn baarmoeder klem lag tussen mijn bekken in, en niet zoals bij de meeste vrouwen en in een normale situatie naar voren is meegegroeid. Daardoor werd mijn plasbuis volledig afgesloten, had ik bloedverlies en later bleek ook last van mijn rug en buikpijn daarbij te horen. Ik werd naar huis gestuurd met oefeningen en een verblijfskatheter. Ik mocht na een week terug komen in het ziekenhuis om te zien of het gelukt was om de baarmoeder te draaien.
Een spoedoperatie was nodig
Op 30 september heb ik mij gemeld bij de triage. Het leek hoopvol maar helaas lag mijn baarmoeder te klem. Mijn ruggengraat ligt naar binnen en daardoor werd zelfstandig draaien heel lastig. Via een inwendig onderzoek is dit nog geprobeerd maar niet gelukt. Ik moest met spoed worden geopereerd om deze zwangerschap nog een kans van slagen te geven.
Mijn allergrootste angst werd werkelijkheid, tenminste dat dacht ik toen
Diezelfde middag lag ik klaar op de operatietafel. Mijn allergrootste angst in het leven, onder narcose gaan, werd werkelijkheid. Niet eens wetende wat me nog te wachten stond. Op mijn werk was vanuit meerdere kanten weinig begrip voor deze situatie. Veel mensen wisten toen nog steeds niet dat ik zwanger was. Ik was bang om dit te vertellen gezien er veel druk op mijn schouders lag.
Ik stapte over naar een andere verloskundige
De operatie is uiteindelijk gelukt en mijn baarmoeder was gedraaid. In deze week, die tussen de eerste klachten en de operatie zat, heeft er niemand van de verloskundige praktijk gebeld, evenals de huisarts niet. De verloskundige belde pas een week ná de operatie hoe het ging. Je kunt je voorstellen dat ik erg boos was dat niemand de moeite had genomen om te kijken hoe het ging. Op zondag kwamen ze langs om naar het hartje te luisteren, dat waardeerde ik. Zodra de verloskundige binnenstapte begon ze erover of mijn man in huis rookte, want dat was niet gezond et cetera. Ongeacht of dat waar is, was dat voor mij niet het geschikte moment om daarover te beginnen. Ik ben toen die maandag ook direct overgestapt op een andere verloskundige.
Helaas bleef het bloedverlies aanhouden tijdens de opvolgende 2,5 week. Mijn onrustige gevoel werd steeds groter…
Lees HIER het vervolg.
MARJOLEIN
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram te volgen.
