Ons meisje kreeg vlak na de geboorte een open hart operatie

Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids & Kurken op Instagram te volgen

Lees eerst de vorige delen:

Deel 1: De echoscopiste keek ons aan met een blik die ons kippenvel gaf, we wisten meteen: dit is niet goed

Deel 2: De artsen neigden in hun advies naar het afbreken van de zwangerschap

Haar hartje bleek goed mee gegroeid

De volgende morgen werden we gewekt met de mededeling dat er een echo gemaakt zou worden bij ons kleine meisje om te kijken hoe het echt met haar hartje ging. Dit zou een beter beeld geven dan de echo toen ze in mijn buik zat. Die 10-15 minuten die ze nodig hadden om die echo te maken waren zo intens en zo zenuwslopend. Haar en onze toekomst hingen af van deze echo in onze ogen. De echoscopiste keek ons vol ongeloof en hoop aan. Ze vertelde dat het hartje van ons kleine meisje inderdaad door de weken heen mee was blijven groeien. Een absoluut wonder! Ze zou alsnog een operatie krijgen maar niet de drie zware operaties waar ze het steeds over hadden gehad. Wat heb ik me toen enorm gezegend en dankbaar gevoeld en nog steeds.

Haar af te moeten geven was het meest verschrikkelijke gevoel ooit

Toen onze kleine meid ongeveer een week oud was, brak de dag van de operatie aan. Ik was op van de zenuwen. De emoties werden me eigenlijk te veel maar ik moest rustig blijven voor mijn dochter en ook voor mijn toenmalige partner. Ook hij was onwijs bang. Om 08.00 uur werden we geroepen. Er werd ons verteld dat we haar uit moesten kleden en naar de OK mochten brengen. Dit moment vergeet ik nooit maar dan ook echt nooit meer. Dit was het meest verschrikkelijke gevoel wat we ooit gevoeld hebben. We moesten ons kleine meisje, die net een week oud was, afgeven aan de artsen in goed vertrouwen. En hopen, heel hard hopen dat ze het zou overleven en dat de artsen geen fouten zouden maken.

We besloten niet mee te gaan naar de OK

We gaven haar nog een laatste kus en gaven haar aan de arts mee met in ons achterhoofd: “Misschien is dit wel de laatste keer dat we je levend terugzien…” Een van ons mocht mee naar de OK tot ze in slaap zou zijn. Maar onze keuze stond vast; wij wilden dit niet, dit afscheid op de gang was al heftig genoeg. De arts nam ons meisje mee en draaide nog eenmaal om naar ons met onze dochter in zijn armen en zei: “Zeg maar tot straks papa en mama.” En toen sloot de deur van de OK.

De tranen rolden over mijn wangen

Op dat moment was ik blij dat ik nog in een rolstoel zat in verband met de keizersnede want de grond verdween letterlijk onder me voeten vandaan. Nu ik dit alles schrijf en onder woorden breng rollen de tranen weer over mijn wangen. Vier hele lange uren volgden waarin onze dochter werd geopereerd. Deze vier uur leken wel dagen te duren en er leek geen einde aan te komen. We zaten met de hele familie beneden te wachten tot ze zouden bellen dat de operatie geslaagd was. Tot daar dan echt het moment kwam dat ze belden en mijn hart in mijn keel zat. Ik verstijfde en wist even niets meer, kon niet meer praten, niet bewegen. Helemaal niets.

De operatie bleek geslaagd

De artsen vertelden dat de operatie was geslaagd en dat we naar boven mochten komen naar ons meisje. Boven op de IC aangekomen lag ons kleine tere meisje daar aan allerlei toeters en bellen met een open borstkastje. Ze werd in slaap gehouden en dit beeld vergeet ik nooit meer van mijn leven. Je voelt je zo ontzettend klein en machteloos op dat moment als ouders.

Ze deed het onwijs goed

De 48 uur na de operatie noemden ze de kritieke uren. Als ze deze uren zou doorstaan, had ze al een hele strijd geleverd. En wat denk je? Ze deed het zo goed. Na die 48 uur besloten de artsen haar slaapmedicatie af te bouwen en haar langzaam wakker te laten worden. Binnen twee uurtjes was onze dame wakker en wilden ze rondkijken, wat ze niet mocht want ze moest stil liggen in verband met het open borstkastje. Maar hiermee liet ze wel zien dat ze een enorme vechter was die heel wat beschermengeltjes bij zich had.

Ze hebben de hartafwijking gelukkig kunnen corrigeren

De dag erna kregen we een gesprek met de kindercardioloog en werd ons uitgelegd wat ze nu eigenlijk hadden gedaan tijdens het opereren. Uit het gesprek bleek dat HLHS van de baan was geveegd en het werd nu gezien als een enorm complexe hartafwijking die lijkt op HLHS maar het niet is. Ze hebben de hartafwijking kunnen corrigeren. Ze hebben haar aorta opgerekt want die was vernauwd, ze hebben een gaatje gedicht in haar hart en een extra gaatje gecreëerd voor extra zuurstoftoevoer naar de linkse onderontwikkelde kant zodat die mooi mee zou kunnen blijven groeien.

Na anderhalve week kon ze al mee naar huis

Ons meisje werd vanaf het IC overgeplaatst naar de afdeling Leeuw (verpleegafdeling) waar ze de komende 2-4 weken zou moeten verblijven om weer te herstellen en aan te sterken. Al deze tijd verbleven wij in het Ronald McDonald huis en was is dit een geweldige uitkomst als je een ziek kindje hebt. Ons meisje herstelde zo goed dat we na anderhalve week haar al mee naar huis mochten nemen. Daar gingen we dan naar huis, ontzettend angstig maar zo mega trots. We kwamen thuis aan en daar stond alle familie op ons te wachten. Wat was dit moment mooi en intens.

DESIRE

Insta: littlemommy013

Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids & Kurken op Instagram te volgen