Bevallingsverhaal: ‘De eerste 5 cm ontsluiting deed meer pijn dan de rest’

Op dinsdag avond rond 18.00 uur voelde ik lichtjes krampen

Ik had al vier weken last van voorweeën en dacht dat het wel over zou gaan. Na een tijdje onregelmatige weeën ging het inderdaad voorbij. Om 23.00 uur had ik de drang om te gaan poepen. Maar na een uur te drukken op het toilet kwam er nog steeds niets uit. Het werd pijnlijker, dus stapte ik onder de douche. Het hielp niet dus ik belandde weer op het toilet. Daarna kreeg ik bloedverlies en belden we thuis de verloskundige. Om 01.30 uur was de verloskundige er. Even gekeken naar de ontsluiting en ja hoor, vijf centimeter. De weeën waren erg heftig, en ik schreeuwde van de pijn. Ik probeerde mij te beheersen, maar dat ging niet. De buurvrouw kwam ook nog langs om te kijken of alles goed ging en of we al hulp hadden ingeschakeld. Een lief vrouwtje van rond de 65 jaar oud. Ik heb een paar dagen later mijn excuses aangeboden aan de buren, maar die vonden het gelukkig niet zo erg. De verloskundige belde het ziekenhuis om het bevalbad vol te laten lopen. Mijn wens was om in het bad te bevallen, en anders op een baarkruk of staand. Op mijn rug bevallen zag ik absoluut niet zitten. 

Om 14.00 uur kwamen we aan in het ziekenhuis

Daar stond het bad al lekker vol. De bami die ik vroeg in de avond gegeten had, kwam eruit. Daarna ging ik het bad in. Wat een verademing. Ik voelde gelijk dat de pijn wat weg nam, terwijl de ontsluiting opliep. Door een badbevalling is medicatie niet mogelijk, maar dit wou ik ook niet. Ik wilde zo “natuurlijk” mogelijk bevallen. Met 8 cm ontsluiting braken ze mijn vliezen, wat ook geweldig aanvoelde. Want de druk werd minder en de pijn ook. Ik liep vanaf week 20 van mijn zwangerschap met bekkeninstabiliteit. Ik kreeg slaap. Het water was zo rustgevend.

Mijn armen en voeten dreven heerlijk in het water rond

Ik kon soms even geen positie vinden, maar met een beetje alle kanten op gaan vond ik een fijne positie. Die was op mijn zij en dan wisselend links en rechts en af en toe weer op mijn rug. Ik had erge dorst en dronk steeds slokjes water. Mijn man masseerde samen met de verloskundige mijn rug. Ik had veel last van rug- en beenweeën. Het enige nadeel vond ik dat het bad steeds opnieuw aangevuld moest worden, omdat het water na een uur toch te koud werd. Na een tijdje in slaapmodus (amper pijn) mocht ik gaan persen. Ik vond het heerlijk, het persen zelf. Om 05.13 uur werd onze zoontje Ibrahim geboren. Hij woog 4100 gram en alles ging goed.

Ik had een tweedegraadsreptuur, wat ik wel jammer vond

Een van de redenen dat ik een badbevalling koos, was ook om minder uit te scheuren. Maar het schijnt normaal te zijn bij wat grotere kinderen en de snelheid van de bevalling (wat bij mij het geval was).  Daarnaast koos ik ook voor een badbevalling, omdat de overgang voor het kind van vruchtwater naar water vergelijkbaar was en kinderen zo veel rustiger worden geboren, omdat het vergelijkbaar is met binnen in de baarmoeder. 

Voor een volgende bevalling zou ik niets anders meer willen

Een badbevalling raad ik iedereen aan als het medisch mogelijk is. Maar wat voor de ene vrouw prettig aanvoelt, voelt voor een ander misschien niet zo prettig. Ook niet elk ziekenhuis heeft een bevalbad. Wel kun je vaak een bevalbad huren en die meenemen. Ik kan met alle zekerheid zeggen dat 5 cm bij mij veel pijnlijker was dan de centimeters die volgden in bad. En persen deed ook niet zoveel pijn als 5 cm ontsluiting. Naar mijn idee kwam dit allemaal door het water die het beneden wat soepeler maakte, en mijn lichaam in een soort rustmode zette, en de scherpe randen van de weeën afnam. 

WASSIMA