Nou, met opgeheven hoofd verlieten wij het ziekenhuis hoor! Ik wil niet opscheppen, maar dat lichaam van mijn vent is van staal! Nee grapje, we jinxen ons zelf natuurlijk niet. Maar trots ben ik wel! Weer een stuk verder verwijderd van die rotziekte!
Ondertussen ben ik me helemaal uit de naad aan het sporten en ben ik zelfs een maandje ‘vegan’ gaan eten. Alles om die paar kilo teveel eraf te trainen. Alles om volgens de regels een zo groot mogelijke kans van slagen te hebben tijdens een ICSI-behandeling. Ik heb het er zwaar mee. Niet met het sporten, want ondanks dat het nooit m’n favo bezigheid zal worden, heb ik het idee dat ik eindelijk op de goede plek zit. Ik train, krijg daarbij persoonlijke begeleiding en kan ik zelfs mijn dochter meenemen. Zij wordt ge-entertaint. Of beter gezegd: zij entertaint ons! Ook het vegan eten vind ik best leuk. Het laat me creatief nadenken over wat ik kan gaan eten. Ook helpt het me om veel bewuster te eten en niets meer op de automatische piloot naar binnen te schuiven. Nee, eigenlijk ging me dat tot afgelopen kerst allemaal best goed af. Ik was zelfs al bijna 4 kilo kwijt. Dat ik die er met kerst weer compleet aan gegeten en gedronken heb, vergeten we gemakshalve maar even. Want ja. Sorry. Ik was niet bestand tegen de verleiding van wijntjes, dessertje en kerstontbijtjes!
Nee, waar ik het vooral moeilijk mee heb is de angst dat het mislukt. Wat nou als ik niet genoeg afgevallen ben? En de behandeling niet aan slaat? Dat ik straks hormonen heb gespoten en ik te weinig eitjes heb aangemaakt? Of dat de kwaliteit van de eitjes niet mega sterk is? Dat de embryo die terug geplaatst wordt niet blijft zitten? Ik heb al één behandeling gehad in mijn relatie met Mark, toen hebben we één terugplaatsing gehad en die is zes weken blijven zitten. Ik weet dat stress absoluut niet bevordelijk is, maar God, wat geeft dit een stress. Soms denk ik; laat me eerst maar eens een jaartje diëten. Zodat ik echt in optimale conditie kan beginnen. En ik mezelf dus achteraf niks kan verwijten. En ja. Daar komt die tijdsdruk weer; want wil ik m’n dochter zo lang laten wachten op een speel kameraadje (alsof je daar in een ‘normale’ situatie wél invloed op hebt), maarja: de struggels!
Vanochtend zijn we in het ziekenhuis geweest voor de prikinstructie. Bij binnenkomst werd ik meteen op de weegschaal gezet. En zoals verwacht: ik mag nog niet beginnen. Jammer, maar ik moet er nog even tegen aan. We hebben wel de voorlichting bijgewoond. Eigenlijk is er nog niet zoveel veranderd sinds de behandeling die ik zeven jaar geleden heb gehad. Het enige wat hier anders is dan in het ziekenhuis in Maastricht, is de pijnstilling. Waar ik daar alleen een prik in m’n bil en twee paracetamolletjes kreeg, krijg je hier een infuus met een soort morfinemiddel tijdens de punctie. Dit was voor mij een hele opluchting, aangezien we tijdens mijn vorige behandeling moesten stoppen, omdat ik de pijn niet meer kon verdragen. Met als gevolg dat er maar vier eitjes weg gehaald zijn, en ik maar één echt goede embryo had.
Ik vond de voorlichting inhoudelijk niet zo veel voorstellen. Het was allemaal wel bekend. En het feit dat we nog niet mogen beginnen, deed me ook niet zoveel. Maar toch was dit een emotionele dag. Voor het eerst kwamen alle herinneringen aan mijn behandeling met Mark weer terug. Ik zag me weer vol hormonen staan klungelen met de spuit die je de dag voor de punctie zet. M’n moeder die me daarbij hielp en terwijl zij en ik bezig waren met ‘het kind maken’, bekvechtte Mark en ik over iets onbenulligs. Tja.. erg sexy en romantisch is zo’n behandeling niet. En toch ga ik ‘m weer aan! Eerst nog die laatste kilo’s eraf en dan kunnen we hopelijk eindelijk starten!
ANNELEEN (klik hier voor haar Instagram)
