Hier kan je de hele blogreeks (over haal jarenlange fertiliteitsstrijd voor een kindje) van Manouk lezen.
Geef je borstvoeding?
“Geef je borstvoeding?”, is zowat de eerste vraag die ik kreeg toen ik een kindje had. Wanneer ik dan “nee” antwoordde, kreeg ik regelmatig de vraag wat mijn keuze is geweest voor flesvoeding. Laten we zeggen dat ik niet echt een keuze heb gehad. Zo’n 14 jaar geleden heb ik namelijk een borstverkleining gehad. Daarbij was één van de eerste dingen die gezegd werd, dat ik hoogstwaarschijnlijk geen borstvoeding zou kunnen geven. Ik had me hier dus al enigszins op voorbereid. Maar écht voorbereid ben je niet. Aan het eind van mijn zwangerschap merkte ik op dat er zo nu en dan toch een druppel melk te zien was. Waardoor ik ging denken dat er wellicht toch een mini kans was dat het zou lukken. Ik had van tevoren bedacht dat ik me er niet druk over zou gaan maken, want flesvoeding is ook gewoon helemaal oké.
Pushen op borstvoeding is tegenwoordig de norm
En toch heb ik er “last” van gehad. In het ziekenhuis werd zo hard gepusht om tóch borstvoeding te geven, ondanks mijn herhaalde uitleg dat dit niet zou gaan. De lactatiekundige werd dagelijks langs gestuurd, alle verpleegkundigen benadrukten hoeveel beter het zou zijn, sommige deden zelfs moeilijk wanneer we om flesvoeding vroegen. Daarnaast kregen we ook geen gewone flesjes, maar moesten we de voeding via een soort lepelflesje geven, anders zou de borstvoeding helemaal niet meer lukken. Cultuurverschil, of is dit “normaal”?
Ik stopte ermee
Ik moet zeggen dat ik de eerste dagen een beetje in een roes zat, dus ik ging er maar een soort van in mee. Ook al mopperde ik weleens tegen Koen, want hoe duidelijk moet ik zijn? Daarnaast wilde ik ook gewoon het beste voor Cato en dat “vloeibare goud” wat eruit kwam wilde ik haar meegeven. Toen ik na 4 dagen naar huis ging en ik allerlei folders, attributen en weet ik het wat meekreeg om de borstvoeding op gang te brengen, zei ik tegen Koen “Ik kap ermee”. Het had geen zin. Er kwam met pijn en moeite zo’n 20cc per dag uit. Om daar nou zoveel moeite in te stoppen, terwijl ik mijn energie ook gewoon beter kon gebruiken voor het herstel van de keizersnede en de zorg van ons kindje. Ik heb bij thuiskomst nog een aantal dagen geprobeerd te kolven, omdat ik het toch niet in één keer op kon geven. Maar uiteindelijk ben ik er gewoon mee gestopt. Ik was enerzijds blij dat ik Cato toch iets mee heb kunnen geven, anderzijds vond ik het ergens toch jammer dat het niet is gelukt, ook al wist ik vooraf dat die kans heel groot zou zijn.
Er hangt zo’n oordeel aan het voeden van je kind
Cato is nu 3,5 maand en nog steeds komt de vraag vaak voorbij. Op zich geen gekke vraag natuurlijk en ook helemaal prima. Echter wordt het wel vervelend wanneer er een oordeel aan gehangen wordt. Dat sommige mensen toch nog even moeten benadrukken dat borstvoeding echt wel beter is. Iedereen wil het beste voor zijn of haar kind, maar wat niet gaat dat gaat niet. En zo lang een kind genoeg liefde, aandacht en voeding krijgt, of die voeding nou uit een fles of uit de borst komt, lijkt mij dat er geen probleem is.
Prima als je een mening hebt omtrent dit soort zaken, maar bedenk ook dat het ontzettend pijnlijk voor iemand kan zijn wanneer jij er een oordeel aan hangt. Soms heeft iemand geen keuze, en al kiest iemand er wel zelf voor om flesvoeding in plaats van borstvoeding te geven, who cares? Beslis dat voor jezelf en niet voor een ander. Als we dat nou toch eens allemaal zouden doen, zou het een stuk minder gedoe opleveren.
Liefs,
MANOUK
