Ik ben Manon, 35 jaar en start een schrijfreeks op Kids en Kurken. Ik woon samen met mijn man en zoontje in Brabant. Drie jaar geleden zag mijn leven er nog heel anders uit: Ik had net mijn relatie na 6 jaar beëindigd. Op 32-jarige leeftijd was ik opnieuw single en op zoek naar woonruimte, een eventuele zwangerschap leek toen nog een ver-van-mijn-bed-show. En dat vond ik op dat moment prima, want ik had ook geen kinderwens. Nu weet ik achteraf niet of ik die wens echt niet had, of dat het angst was. Ik had als kind al het één en ander meegemaakt: in groep 8 kreeg een goede vriendin een hersentumor en toen ik 15 jaar was overleed een vriend aan een hersenbloeding. Ik heb jarenlang gezien wat het met ouders doet als je een kind verliest. En ik heb vanaf 15-jarige leeftijd 13 jaar lang met depressies geworsteld. Ik was bang dat ik het niet aan zou kunnen als mijn kind ernstig ziek werd of zou overlijden, dus het leek me dan beter dat risico niet te lopen door geen moeder te worden. Toen nog niet wetende dat die angst helaas echt werkelijkheid ging worden.
Ik werd verliefd
Ik woonde en werkte inmiddels 5 jaar in Den Bosch en mijn ouders woonden 80 kilometer verderop. Gelukkig kon ik daar terecht, maar ideaal was het niet. Ik was dan ook blij dat ik na 2 maandjes een prachtige woning voor mijzelf had gevonden in Den Bosch. In die 2 maanden dat ik bij mijn ouders verbleef, pakte ik ook wat oude vriendschappen in die omgeving op. Ik was druk met het afstuderen voor mijn master studie, zoeken van woonruimte en verhuizen, de relatie met mijn ex afsluiten en onze woning verkopen, en toch gebeurde het: ik werd verliefd. Ik snapte er zelf niets van hoe een oude vriendschap ineens kon omslaan in verliefdheid. Ik probeerde het in het begin nog te ontkennen. Het was te snel, ik was nog te druk om allerlei zaken te regelen en ik had hier nog geen ruimte voor. Ik schaamde me en voelde me schuldig dat ik zo snel verder kon gaan. Maar aan de andere kant genoot ik ervan en was het moeilijk om hier niet op in te gaan. Na 1 maand besloot ik het gevoel niet langer te negeren en gingen we daten. Drie weken later hadden we een relatie.
Een paar dagen later
Ik was over tijd, maar kon me niet voorstellen dat ik zwanger was. Ik slikte elke dag de pil, vergat dit nooit en was ook niet ziek geweest. Een half jaar eerder menstrueerde ik een aantal maanden niet meer. Ik ben toen naar de dokter geweest, maar hij kon geen oorzaak vinden en gaf stress de schuld. Aangezien ik ontzettend veel stress had van het afstuderen, verhuizing, en de verbroken relatie, leek het me logisch dat dit nu weer de oorzaak was. En daarnaast, hoe groot was de kans nu dat je na de eerste keer seks gelijk zwanger word?
Ik kon het niet geloven
Mijn vriend drong echter aan op een zwangerschapstest, dus ik besloot die te doen om hem gerust te stellen. Ik kon de uitslag dan ook niet geloven. Ik heb de gebruiksaanwijzing wel 10 keer nagelezen en 2 testen gedaan en later nog eentje bij de huisarts. Maar ze zeiden toch echt allemaal hetzelfde: zwanger. Ik wist van schrik echt niet wat ik ermee moest. Ik was net een paar weken samen met mijn vriend, zou over een paar weken de sleutel krijgen van mijn eigen huis in Den Bosch en mijn vriend woonde 80 kilometer verderop. Daarnaast was mijn vorige relatie nog maar 2 maanden verbroken en moesten we ons huis nog verkopen. Ik wist hoeveel verdriet ik mijn ex hiermee zou doen. Ik voelde me enorm schuldig en schaamde me, waardoor ik na begon te denken over abortus. Toen ik hier langer over nadacht, voelde dit toch niet goed. Hoe kon ik nu een leven beëindigen, dat mij zo geschonken was? Ik besefte dat dit een wonder, een geluk was, waar ik dankbaar voor moest zijn. Mijn vriend en ik hadden allebei een goede baan en een woning, dus dit moest goed komen.
We boekten last minute een rondreis door Indonesië en we zaten 2 weken later al in het vliegtuig. We kregen veel reacties: “Is het wel verstandig om zo snel al 3 weken samen te gaan rondreizen?!” Maar we dachten stiekem bij onszelf: “Dat stelt niks voor bij samen een kind krijgen!” We zagen dit juist als een test, die gelukkig goed beviel. We hebben veel gepraat en besloten er samen voor te gaan.
We maakten een plan en zetten alles op de rit
Ik besloot wel mijn eigen woning in Den Bosch in te richten. Ik kende mijn vriend al sinds de middelbare school en had er vertrouwen in dat onze relatie zou werken, maar op romantisch vlak was het nieuw voor ons. Stel dat het niet zou werken, dan zou ik zwanger en dakloos zijn. Daarnaast werkte ik nog fulltime in Den Bosch en zag ik het niet zitten om tijdens mijn zwangerschap dagelijks 160 kilometer te rijden. En zwanger solliciteren leek me ook niet ideaal. We besloten dat ik tijdens de kerstvakantie twee weken vakantie zou opnemen om te verhuizen, en daarna aan mijn verlof zou beginnen.
De zwangerschap verliep in eerste instantie goed. Ik heb me de hele tijd fit gevoeld en ik had eigenlijk geen last van kwaaltjes. Wel hebben we tot de 12 weken gewacht voor dat we het mensen durfden te vertellen. En ondanks dat iedereen blij voor ons was, was de eerste schrikreactie bij iedereen toch duidelijk zichtbaar. Ook hebben we tot na de 20-wekenecho gewacht voor we alles voor de baby gingen kopen en de babykamer gingen inrichten, ook omdat ik nog twijfelde of ik de stap al durfde te nemen om bij mijn vriend in te trekken.
Uiteindelijk bleken we veel minder tijd te hebben dan we überhaupt dachten. Ik heb mijn sleuteloverdacht niet eens gehaald. Hoe dat komt, vertel ik in mijn volgende blog.
MANON
