Het is zondagochtend en het is een drukte van jewelste bij ons thuis. Vandaag vieren we de verjaardag van Joost en daar moeten we nog van alles en nog wat voor regelen. Het huis moet nog opgeruimd, de koelkast zit ramvol, Joost heeft voor een heel weeshuis aan eten gemaakt. Het wordt vandaag lekker weer, dus we zetten een paar tafels buiten. Er is gisteren een geluidsinstallatie gebracht en een vriend van ons komt cocktails maken. Joost heeft flink uitgepakt voor deze verjaardag en als ik eerlijk ben vind ik het een beetje veel allemaal. Maar goed, dat is altijd een verschil tussen ons, ik doe het liefst niet aan verjaardagen en hij viert het liefst alles groot en uitgebreid.
Mijn vriend gedraagt zich vreemd
Ik moet wel zeggen dat Joost vandaag erg gespannen is, hij schiet compleet in de stress als blijkt dat de tafels nog niet klaar staan en dat onze cocktailshaker R. en beste vriend S. er nog niet zijn om uur of één in de middag. Ik probeer hem gerust te stellen, maar het wil niet echt lukken. Hij blijft als een kip zonder kop rondrennen. Zo ken ik hem helemaal niet.
Alles voelt een beetje gek
Uiteindelijk is alles toch op tijd klaar en de verjaardagsgasten hebben niets in de gaten van al het gestress. De cocktails vloeien rijkelijk en onze vriend P. staat achter de dj-booth muziek te draaien. Het is druk en ik probeer met iedereen een praatje te maken. Er rennen allemaal mensen door mijn huis, ze pakken dingen uit kasten, staan af te wassen en als ik vraag of ik iets kan doen geeft iedereen aan dat ik vooral moet ontspannen. Ik voel me een beetje verloren in mijn eigen huis, en trek me een terug op de achtergrond. Het voelt een beetje gek. Plotseling komt er iemand binnen met een camera. “Waar gaat dit naartoe? Laat ik maar een cocktail nemen”, denk ik.
Mijn vriendin vraagt ineens hard of ik naar beneden wil komen
We hebben eerder dit jaar het huis verbouwd en ik ben al een paar keer naar boven gelopen om het resultaat te laten zien. Deze keer vraagt vriendin L. om een rondleiding en we vertrekken weer naar boven, Er schuiven nog een paar mensen aan en we staan een beetje te kletsen op zolder. Ineens hoor ik mijn vriendin M. roepen: “Tas, kun je even naar beneden komen?” Ik schrik er een beetje van en haast me naar beneden. “Is er iets gebeurd?”, schiet er angstig door mijn hoofd. Als ik benden aankom, zegt mijn vriendin tegen me: “ Loop maar even naar het water buiten.” “Huh? Naar het water? Wat raar… Ik zie vanaf hier helemaal niks of niemand”, denk ik nog. Toch loop ik er naartoe en ga naast mijn buurvrouw zitten die met haar baby’tje de rust heeft opgezocht. “Waarom moet ik hier nou gaan zitten?”, vraag ik mezelf af, maar dan ineens weet ik het.
“Ik weet wat er gaat gebeuren”, zeg ik tegen mijn vriendin
Zij lacht en zegt: “Oh ja?”. Ik knik en kijk over het water. Er klopt iets niet, maar ik kan mijn vinger er niet op leggen. “Waar is Joost toch?” En dan ineens zie ik in de verte een boot aankomen. Als de boot iets dichterbij komt zie ik ineens dat deze helemaal versierd is met ballonnen en harten. Mijn hart gaat sneller kloppen als ik ineens besef dat Joost en de kinderen op de boot staan. “Hij gaat het echt doen! Maar wat zullen onze gasten wel niet denken? Die denken dat ze op zijn verjaardag zijn!”, spookt het door mijn hoofd.
Dan stopt de wereld met draaien
Ik kijk alleen maar naar de boot en hoe deze langzaam dichterbij komt. Als hij dichtbij genoeg is hoor ik mezelf zeggen: “Je gaat het doen he?” en Joost knikt. Ik word bij mijn arm gepakt en ik stap op de boot. De kids staan met ernstige gezichtjes te kijken. Joost en ik pakken elkaar vast. Met een stem vol emotie begint Joost te praten en ik hang aan zijn lippen. Bij de woorden: “Ik wil gewoon met je trouwen!” breekt zijn stem en bast hij in tranen uit. Onze dochter pakt de ring en Joost gaat op zijn knieën. Er roept iemand: “Wat is daarop jouw antwoord?” Ik gooi mijn hoofd achterover in mijn nek en roep: “Ja!”. We geven elkaar en de kinderen een dikke kus en knuffel. Iedereen klapt en joelt. De ring past! Er is ineens champagne en de muziek knalt weer uit de speakers. Ik zie menig mens een traantje wegpinken. We stappen de boot uit en we krijgen van iedereen felicitaties en knuffels.
Het was een groot complot
Daarna krijg ik van iedereen cadeautjes. En wat blijkt, iedereen op het feest was al een paar weken op de hoogte wat er ging gebeuren. Ze zaten dus allemaal in het complot. Er was gewoon een echt draaiboek. Iedereen had een taak en ze waren allemaal hartstikke nerveus. En ik, ik had echt helemaal niets door. We feestten nog uren heerlijk door. Nadat iedereen naar huis en alles weer opgeruimd was, zaten we op de bank nog na te genieten van de dag. We proostten op het leven en alle lieve mensen om ons heen. Wie had dat gedacht? We gaan gewoon trouwen…
Liefs NATASJA
(klik HIER voor haar Instagram)
