Ik ben denk ik al koopgek van jongs af aan. Als mijn moeder me naar de snoepwinkel nam, wilde ik alles aanraken, ruiken en uiteindelijk kopen om te eten. Het frustreerde mij enorm dat ik er maar 5 mocht uitkiezen. Op een gegeven moment kreeg ik kleedgeld. Zodra ik dat geld had, reed ik de stad in op zoek naar de mooiste schoenen en de leukste jeans. Het geld had ik dezelfde dag al uitgegeven. En heel eerlijk: ik vond het te weinig. Dat wachten op het volgende maandbedrag, duurde en duurde maar. “Later als ik groot ben, koop ik alles wat ik wil”, dacht ik toen. En die jonge versie van mij had helaas gelijk…
Mijn koopgedrag begon zieke vormen aan te nemen toen mijn dochtertje was geboren
Ik heb een gemiddeld salaris en mijn man ook. We hebben dus niet een enorm budget om te shoppen. Toch blijf ik doorkopen, waardoor we af en toe in de knel kwamen met boodschappen of andere rekeningen. Mijn man weet van mijn gedrag en heeft me er toen flink op aangesproken. Na een goed gesprek beloofde ik minder te kopen. Maar toen ons dochtertje was geboren, werd ik wild. Mijn hormonen gaven mij het extra zetje om allerlei schattige babykleertjes te kopen met ruches en kant. Ik wilde werkelijk alles hebben voor mijn dochter Monique. Kopen, kopen, kopen zonder rem.
Mijn man nam extra werk aan in het weekend om de rekeningen te kunnen betalen
Hij drukte me op het hart ècht te stoppen. Anders nam hij mijn pinpas af. Ik begon weer met tegenzin te minderen. Het was zo verleidelijk, dat glimmende speelgoed. De geur van nieuwe kleding. De zachtheid van knuffels. Het gemak van allerlei luxe producten. Ik was echt verslaafd. Verslaafd aan nieuwe spullen. Ik kreeg daar een rush van. Maar helaas duurde het maar heel kort, totdat het stemmetje in mij zei: “Koop nog meer kleding, voor jou, voor Monique, voor je man”. Ik wilde me weer goed voelen. De drang was niet te houden, niet te onderdrukken. Soms voelde ik me schuldig, maar dat was maar voor even. De koopdrang won het altijd. Winkelen was een obsessie.
Ik ging weer een stap verder
Ik kocht bijvoorbeeld een vakantie (met een vriendin) naar Griekenland op lening. Een nieuwe dure camera kocht ik op afbetaling, dus in termijnen. De bel ging. Mijn man deed de deur open. Er stonden twee mannen met een nieuwe leren bank. “Ik dacht dat ze die precies zouden brengen als mijn man op het werk was”, dacht ik geschrokken. Mijn man keek me vragend aan. “Ik denk dat u het verkeerde adres heeft”, begon hij. “Ik denk het niet”, antwoordde de man en hij liet zijn briefje zien. Woedend keek Ricardo mijn kant op. Ik legde snel uit dat ik het in termijnen mocht betalen. “We hebben geen bank nodig!”, schreeuwde Ricardo. “Neem deze maar retour mannen”. Ricardo deed de deur dicht. “Michelle, je bent ziek. Ik wil dat je hulp zoekt”, mijn man ging naast mij zitten. Ik moest mijn pinpas inleveren, maar het was al veel te laat.
“We hebben echt geen geld meer”, zei hij
“Ik knoop nu al de eindjes aan elkaar. Dit moet stoppen”. Hij keek me indringend aan. Mijn man wist er niets van, maar ik kocht al maanden, maanden, maanden met leningen of in termijnen. Post verstopte ik. We zaten diep in de problemen. Hoe erg wist Ricardo niet, en ik eigenlijk ook niet. De post verstopte ik. Al ruim een half jaar. Struisvogeleffect. Ik had vast veel extra kosten, incassokosten en ik verwachtte elke moment een deurwaarder. Hoe moest ik dit ooit aan mijn man vertellen? Hoe moesten we dit oplossen? Wat had ik gedaan?
WORDT VERVOLGD
MICHELLE
