Bij Boris wilde ik graag thuis in bad bevallen. Zondagnacht braken rond 02.00u m’n vliezen en een uur daarna begonnen de weeën. Om 07.00u kwam mijn verloskundige langs en omdat het leek alsof de bevalling goed op gang was, werd ik getoucheerd. Ik bleek echter nog geen ontsluiting te hebben, best een teleurstelling. Omdat er getoucheerd was met gebroken vliezen moest de bevalling nu volgens protocol nog sneller op gang komen, dan binnen 24 uur. De rest van de ochtend ving ik milde weeën op, maar tegen de middag waren alle weeën verdwenen. Die avond (maandagavond) moest ik naar het ziekenhuis voor controle. Alles was goed met Boris en ik kreeg de keuze om thuis af te wachten of de weeën in de nacht zouden komen en dan terug te komen naar het ziekenhuis of om te blijven en weeënopwekkers te krijgen. Omdat thuis bevallen toch geen optie meer was en ik met maxicosi en al in het ziekenhuis was, besloot ik voor het laatste te gaan. Ik had nog steeds 0 centimeter ontsluiting en geen enkele wee, dus het infuus werd gestart. Wat volgde was een weeënstorm met uitsluitend rugweeën. Niet te doen.
Een ruggenprik
Ik had van tevoren gezegd tegen vrienden die bij m’n bevalling zouden zijn, dat ik hoe dan ook geen ruggenprik wilde. Echter had ik na twee uur bijna ondraaglijke rugweeën en een infuus dat steeds werd opgehoogd (achteraf echt geen idee waarom) nog steeds maar 1 centimeter ontsluiting. Ik had geen idee hoe ik dit nog uren vol moest houden, dus ik schreeuwde om een ruggenprik. Deze kreeg ik al snel. Ook fijn voor m’n beste vriend Mark, want hij had serieus spierpijn van het op m’n rug duwen. Als hij alles gaf, haalde dat namelijk een paar procent van de pijn af. De ruggenprik was fantastisch. Ik heb daarna geen pijn meer gevoeld en kon verder nog alles bewegen.
Ik vond het bizar dat ik geen pijn had
Terwijl m’n vrienden inmiddels in slaap waren gevallen, was ik klaarwakker door de bloeddrukband die elk kwartier werd opgeblazen en vroeg ik me af hoe ik een kind op de wereld moest gaan zetten. Nouja, het fysieke stukje geloofde ik wel, maar zou het ‘mentaal’ wel goed gaan, zo zonder pijn, zo compleet anders dan ik het me had voorgesteld. Ik had altijd gezegd dat thuis in bad bevallen plan A was en dat we verder wel zouden zien hoe het zou lopen, maar dat ik helemaal geen pijn meer zou hebben had ik niet verwacht. “Zal ik zonder pijn wel alle emoties voelen? Zal ik er wel ‘klaar’ voor zijn als hij geboren wordt? Zal ik me wel hechten aan dit kind?” De hele nacht heb ik mezelf dit soort vragen gesteld.
Een gezellige verloskamer
Dinsdagochtend om 07.00u had ik volledige ontsluiting, maar Boris zat nog erg hoog, dus het advies was nog even wachten. Om 08.00u was hij goed gezakt en mocht ik eindelijk gaan persen, maar het was wisseling van de dienst, dus na de overdracht zou er een andere verloskundige komen. Daar zaten we dan, allemaal vol spanning door het gebrek aan slaap en in afwachting van het moment suprême. Er hing een sfeer alsof we net met z’n allen een nacht hadden gestapt, iedereen was jolig en uitgelaten. Het was gezellig, maar ik kon me niet voorstellen hoe ik binnen nu echt heel korte tijd de transitie naar moeder zou moeten maken. Dat kon toch helemaal niet op deze manier: zonder pijn met harde grappen.
Ik keek met de spiegel mee hoe ik perste
Om 09.00u mocht ik dan eindelijk gaan persen. Er ontstond direct een hele serene, fijne sfeer. Ik voelde nog steeds niets, ook geen persweeën, dus ik perste op eigen kracht. Mijn beste vriend en vriendin deden samen de bevalling. Het personeel van het ziekenhuis hield zich op de achtergrond. Er werd een spiegel vastgehouden, dus ik kon goed zien hoe ik perste en binnen 12 minuten was Boris er. Alles waar ik bang voor was geweest tijdens de bevalling bleek ongegrond. De seconde dat ik hem zag, voelde ik echt iedere emotie. Het was zo’n bijzonder moment en ik beleefde het zo intens. Ik was instant verliefd op Borisje. Ondanks dat alles anders was gelopen dan gepland, was het een geweldige ervaring en kijk ik er positief op terug.
SHANTHY
