Dit verhaal is deel van een (anonieme) reeks. Hieronder staat het eerste deel.
Ik was bijna 20 weken zwanger, toen ik plotseling een grote bult uit mijn lies voelde steken
Een week later ging ik opnieuw naar de gynaecoloog
Als eerste kreeg ik een echo. Ik had dezelfde verpleegkundige als de vorige keer, dus zij kende mijn situatie. “Prettig”, dacht ik, maar het bleek anders. Ze was in mijn liezen en schaamstreek op zoek naar mijn eierstok. Meteen gaf ik aan dat ik daar geen pijn had, maar hoger, aan de zijkant in mijn buik. In mijn linkerlies kon ze mijn eierstok inderdaad niet vinden. Ze keek hoger in mijn buik en zag nu wel de eierstok met de cyste. “Dit kan niet. Ik ga overleggen met de gynaecoloog”, zei ze. Opnieuw lag ik te wachten totdat haar overleg voorbij was. Ik dacht: “Kan er niet altijd standaard een gynaecoloog mee kijken?”. Ik merkte aan mezelf dat ik onzeker werd van dat heen en weer gebel en overleg. Daar kwam de verpleegkundige aan: “Je kan verder wachten in de wachtkamer tot de gynaecoloog je binnen roept.”
De laatste keer stond ik met mijn mond vol tanden, waardoor ik geen vragen heb kunnen stellen
Ik stapte bij de gynaecoloog binnen. Hij begon vrijwel meteen met het bespreken van het behandelplan. “Jij hebt een cyste en ik wil zeker weten dat er geen ontsteking zit. Je krijgt pijnstillers. De ibuprofen en diclofinac zijn gevaarlijk voor het kindje, dus je komt dan uit op morfine. Ik bel je vanmiddag nog met de uitslagen en welk medicijn je krijgt.” Ik twijfelde en ik vroeg of hij toch nog even naar mijn buik kon kijken. Dit wilde hij zeker doen, vooral ook omdat hij merkte dat ik pijn aangaf op een “rare” plek. Toen hij aan mijn buik voelde twijfelde hij of de pijn wel vanuit de eierstok kwam. Hij besloot ook een echo te laten maken van mijn andere organen.
Die middag belt de gynaecoloog met nieuws
Er is geen ontsteking gevonden en ik mag starten met Tramadol. We spreken af dat hij me over een paar dagen belt om te vragen hoe het gaat. Die middag rijd ik meteen naar de apotheek om de Tramadol op te halen. ’s Avonds neem ik een tabletje in en probeer ik te slapen. Na 30 minuten in bed, voel ik me duizelig en misselijk. Ik moet spugen en voel me rot. Dat spugen zorgt voor nog meer pijn. Ook mijn ontlasting wordt dun. Ik kan de hele nacht niet slapen van deze ongemakken. Mijn vriend en ik gaan er vanuit dat mijn klachten niet door de Tramadol komen. De dag daarna slik ik daarom ’s ochtends nog een tabletje, maar opnieuw komen de klachten. Ik reageer dus duidelijk wèl op de medicijnen. “Wat nu?”, vraag ik me af. Dezelfde week staat er een echo op de planning. Daarna besluit ik om op het telefoontje te wachten met alle uitslagen. Die ene week langer dat lukt me wel.]
“Goedemiddag mevrouw uw echo van de organen ziet er goed uit
U heeft geen afwijkingen in de andere organen, dus het is echt de cyste waar u last van heeft. Hoe gaat het met de medicijnen? Heeft u al minder pijn?” Ik zeg dat het niet gaat. “Ik blijf spugen en aan de andere kant komt het er ook uit.”. “Dat is vervelend mevrouw. Ik heb nog een ander medicijn en dat is Oxycodon. Deze mag je zo nodig vier keer per dag innemen om de pijn onder controle te houden. Als dit niet helpt, hebben we helaas geen andere opties meer”, hoor ik de arts zeggen. “Fijn, laten we hopen dat dit middel wel werkt”, antwoord ik. De arts probeert me minder in te plannen, zodat ik meer rust kan houden. “Dat is heel belangrijk mevrouw, want het kindje is al aan de kleine kant”, sluit de arts het gesprek af.
Na het telefoontje bel ik opgelucht mijn vriend op
We kunnen er weer tegen aan! Na mijn werk, rijd ik meteen naar de apotheek om de nieuwe medicijnen op te halen. Opnieuw probeer ik ze. Ik kijk of ik klachten er van krijg. Gelukkig valt dat mee. Echter merk ik in de verdere weken dat ik er maar maximaal twee per dag kan verdragen, omdat ik bij meer pillen start te spugen. Als ik precies plan wanneer ik de medicijnen inneem, kom ik de dagen redelijk door. De nachten zijn nog wel echt afschuwelijk. Ik zit bijna iedere nacht in bad.
Het werk als wondverpleegkundige in de thuiszorg valt me zwaar
Hoe hard mijn baas ook haar best doet om me minder in te plannen, het gaat niet. Het is namelijk heel lastig in de praktijk om maar drie uurtjes te werken. Als ik bij een cliënt ben en “mijn uren” zijn voorbij, maar de wondzorg is nog niet klaar, dan kan ik niet stoppen. Ik merk dat mijn energie op begint te raken en weet niet meer goed hoe ik de ballen hoog moet houden, ondanks het plannen van de medicatie. Hoe groter mijn buik wordt, hoe hoger de pijn gaat zitten en meer pijn ik krijg. Thuis als ik in bad zit, bedenk ik me hoe ik deze weken nog door moet komen. Ik mag bijna weer naar de gynaecoloog, dan wil ik wel al voor mezelf bedacht hebben wat ik wil en wat ik niet wil. “Leid mij maar met 35 weken in. Hier zitten grote risico’s aan, dat weet ik, maar zo kan ik ook niet verder tot 38 of 40 weken. Dan maar een paar weken in het ziekenhuis met een kindje in mijn armen.”, denk ik. Ik word nu steeds zieker van alle medicatie totdat ik ze niet meer kan verdragen. Dat betekent dus ook dat ze niets anders meer hebben als oplossing, zoals eerder verteld.
Met precies 28 weken zwangerschap mag ik op controle komen bij de gynaecoloog
Dit is een andere gynaecoloog als de laatste keer. Meteen geeft ze aan dat ze mijn dossier heeft gelezen en vraagt hoe het met me gaat. “Het is niet niks, zo lang Oxcycodon slikken tijdens een zwangerschap. We zien ook dat je kindje te klein is ten opzichte van je weken zwangerschap.”, vertelt ze. Ik zit met een brok in mijn keel en zeg dat ik eigenlijk al twee maanden op ben. “Ik kan echt niet meer. Ik weet niet meer hoe ik het moet doen. Kan ik niet met 35 weken bevallen en dat we dan hier in het ziekenhuis verblijven?”, vraag ik. “Nee, dat is echt geen optie. Nog acht weken met die pijn doorlopen is aan de andere kant ook veel te lang. We hebben nóg één optie, maar dan moet ik een aantal dingen uitsluiten”. Opnieuw onderzoekt ze mijn buik. Ze vraagt waar de pijn zit. “Links aan de zijkant, tegen de onderkant van mijn ribben, daar voel ik de pijn”, zeg ik. “We gaan bloedprikken en kijken of jouw ontstekingswaarde te hoog is. Als dit niet het geval is, dan is er nog maar een optie en dat is opereren”. Ik schrik en de tranen rollen over mijn wangen. Dit had ik absoluut niet zien aankomen, omdat ze in het begin van mijn zwangerschap hadden gezegd dat ze niet opereren in de zwangerschap. Ze begrijpt dat ik schrik en zegt ook dat er risico’s aan verbonden zitten. Daarom wil ze eerst alles bespreken met haar collega’s. Ze belt me vanmiddag.
Huilend loop ik naar de prikpoli
Ook bel ik mijn vriend op, en ik vertel hem het hele verhaal. Die middag nog belt de gynaecoloog mij op met de uitslag. Mijn ontstekingswaarde is goed, dus opereren is de enige optie. “Je moet vanmiddag nog met spoed naar het Maxima Medisch Centrum in Veldhoven. Er bestaat een kans dat tijdens de operatie de bevalling begint en dan zit je daar goed. Je kindje kan dan meteen naar de NICU, als dit nodig is”. Ik bel mijn vriend en regel een oppas voor mijn dochtertje. Dit alles doe ik in een roes. Ik probeer ook nog de planning voor mijn collega’s af te maken.
Lees HIER het vervolg
JANE DOE
Lees HIER bevallingsverhalen
