Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Laat je email achter via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een bericht zodra er een nieuw deel van deze reeks wordt geplaatst!
Dit is deel 1 van een reeks, lees via de link onderaan deze blog het volgende deel.
Nieuw leven groeiend in mijn lichaam
Bij negen weken hadden we een tweede echo van ons kindje. We waren helaas nog net iets te vroeg voor de termijnecho. We zagen ons wondertje. Ik vond het zo bijzonder dit nieuwe leventje in mij. Een prachtig klein mensje wat in je leeft zonder dat je het voelt.
Een verdikte nekplooi
Rond de elf weken kwamen we terug. Vol enthousiasme, want we gingen onze kleine spruit weer zien. De echo begon heel goed en mijn man nam een filmpje op. Ik kon mijn lachen niet inhouden, want het deed zoveel met me. Ik voelde enorme blijdschap! Na een miskraam kwam er nieuw leven en ‘o’ wat was ik dankbaar. Aan het einde van de echo zei de echoscopiste: “Ik heb geen goed nieuws. Jullie kindje heeft een verdikte nekplooi. Ik moet jullie doorsturen naar Rotterdam en daar kunnen jullie nog keuzes maken.” Ik wist niet wat ik hoorde, ik kon het ook niet plaatsen. “Hoezo keuzes maken?”, vroeg ik mezelf af. Ik voelde me boos worden over deze botte reactie van de echoscopiste. Voor ons was er maar één keuze en dat was de keuze voor ons kindje.
Betekent een verdikte nekplooi sowieso een afwijking?
Na deze echo kregen we een gesprek met mijn gynaecoloog. Hij vertelde heel wetenschappelijk onze kansen op een kindje met een afwijking. Ook vroeg hij of wij naar Rotterdam wilden voor een vervolggesprek. Daar wilden we even over nadenken. Eenmaal thuis gekomen ging ik meteen op internet opzoek naar verhalen met ouders met kindjes met een verdikte nekplooi. Ik was vooral opzoek naar de verhalen waar het goed ging. Ik las dat er ook kindjes ‘gezond’ worden geboren ondanks dat er een verdikte nekplooi was gemeten. “Okay”, dacht ik bij mezelf: “Dit is dus geen optel sommetje, het hoeft niet zo te zijn.”
Abortus was geen optie voor ons
We besloten wel om naar Rotterdam te gaan voor een gesprek. Tijdens dit gesprek vertelde de arts waar we aan moesten denken als we een kindje met een afwijking zouden krijgen. Bijvoorbeeld het downsyndroom noemde hij. Hij vertelde welke testen we konden doen om te kijken wat er aan de hand was met onze kleine spruit. “Als u wilt, kunt u abortus doen”, zei de arts. Dat was een enorme schok voor me toen hij dit zei. Abortus is geen optie voor ons. Dit kindje is zo welkom. Mijn antwoord was dan ook: “Nee, absoluut niet.” Ik voelde ook in mijn hart dat ik geen testen wilde doen. Ik wilde ons kindje beschermen.
Ik wilde geen extra onderzoek
We werden uitgenodigd om bij de zestien weken, de twintig weken echo al te doen in Rotterdam. Maar dat wilde ik ook niet. Voor mijn gevoel werd het dan zo’n gezoek naar van alles en het zou meteen medisch worden. Daar voelde ik niks voor. Ik dacht bij mezelf: “Als er echt wat aan de hand is met onze baby, dan zien ze dat ook wel met de twintig weken echo in ons eigen ziekenhuis.” We gingen weer naar huis en ik wilde gewoon genieten van dit nieuwe leven in mij.
Opeens begon ik te vloeien
Rond de veertien weken begon ik ineens, terwijl ik op de bank zat te vloeien. Ik dacht: “Dat is gek, net of ik ongesteld ben.” Ik ging snel naar boven naar de wc en wat ik toen zag, schrok ik enorm van. Net of ik een heftige menstruatie had. Ik begon te huilen en mijn man te roepen. Hij lag al in bed en kwam een beetje slaapdronken eruit. “We moeten nu naar het ziekenhuis”, huilde ik. Hij begreep eerst niet zo goed wat er aan de hand was.
Het hoefde geen gevaar voor de baby te zijn
Ik deed snel een maandverband in en belde het ziekenhuis. We konden er meteen terecht. Daar aangekomen deden ze allerlei controles en met onze kleine spruit ging het gewoon goed. De verloskundige wilde weten hoeveel ‘veel bloed’ was. Ik deed mijn onderbroek naar beneden en ze zei: “Pff, dat is inderdaad wel veel.” Ze legde uit dat meer vrouwen last van vloeien kunnen hebben tijdens de zwangerschap, maar dat het niet gevaarlijk hoeft te zijn voor de baby. Redelijk gerustgesteld gingen we weer naar huis, maar toch met een dubbel gevoel. Ben ik zwanger, loop ik alsnog met maandverband in. In de weken erna bleef ik een beetje navloeien, maar daarna stopte het ook weer. Zou het iets betekenen?
Lees HIER verder.
MIRJAM
Insta: mirjamcappon_oldengarm
Wil jij ook niets missen van deze verhalen en artikelen?! Klik HIER om Kids&Kurken op Instagram en HIER om ons op Facebook te volgen
Laat je email achter via de roze button onderaan deze blog, dan krijg je een bericht zodra er een nieuw deel van deze reeks wordt geplaatst!
