Siem wordt stil geboren

Esmé schrijft een reeks over haar zoontje Siem*. lees eerst de vorige delen:

Deel 1: Hoe hard ik ook mijn best deed, de persfase bleef uit

Deel 2: Na een flinke wee zegt de arts: “Ik heb heel slecht nieuws, het hartje van de baby klopt niet meer”

Ik geef alles tijdens het persen

Misschien komt het door deze gedachte, misschien door de hormonen of de oerkracht die ik in mezelf vind: maar ik geef tijdens het persen alles, het voelt als een enorme work-out. Ondanks de ruggenprik voel ik bij elke wee een druk op mijn onderrug en pers ik op het commando van de verloskundige. Tussendoor pakken Vincent en ik elkaars hand en kijken we elkaar aan. Nog even. De hoofdverloskundige, die soms in- en uitloopt, zorgt ervoor dat er veel foto’s worden gemaakt. Foto’s terwijl ik aan het persen ben dat wil je toch niet, dacht ik altijd. Maar het zijn achteraf juist hele waardevolle foto’s geworden.

Het is een jongetje

Eerst staat het hoofdje van de baby en ik kan het voelen met mijn hand. Nadat het hoofdje eruit is, pers ik nog twee keer en voel ik het lichaampje eruit komen. Wat een bijzondere ervaring. Wat een oergevoel is dit. Om 12.53 uur wordt Siem Elias geboren. Een jongetje, we zijn zo blij. Instinctief trek ik mijn shirt omhoog en Siem wordt op mijn borst gelegd. Vincent en ik glunderen van trots. Onze zoon. Maar al snel komen de tranen. De hele kamer snikt mee. Vincent knipt de navelstreng door. Terwijl ik daarnaar kijk, bedenk ik me dat dat ook echt het enige is wat er wel in mijn bevalplan beschreven staat.

We genieten van ons mannetje

De placenta wordt snel geboren en daarna hebben we even tijd om van Siem te genieten. Wat is het een mooi mannetje, wat heeft hij veel haar. Vincent en ik bekijken hem van top tot teen. De polonaise aan mijn lichaam is nog niet afgelopen. Verschillende testen, infuus, katheter, pijnstilling, hechtingen. Het maakt me allemaal niet meer uit. Wij zijn ouders van een prachtige zoon, ook al leeft hij niet meer.

Ook de verloskundige is overdonderd

Na wat bijgekomen te zijn, komen de verloskundigen weer terug. Eén van hen bespreekt met ons de opties hoe nu verder. Aan haar merk ik dat zij ook helemaal overdonderd is. “Ik heb meer dan 3000 bevallingen mogen begeleiden, maar dit heb ik zelf nog nooit meegemaakt”, zegt ze. Vanwege mijn ongecompliceerde zwangerschap en het feit dat er tot nu toe niks uit de testen zijn gekomen, bieden ze aan om verdere onderzoeken te doen, zoals een obductie en genetisch onderzoek. We besluiten alles te laten onderzoeken, om achteraf de ‘hadden we maar’ te voorkomen en hopelijk antwoord op de vraag te krijgen: wat is er misgegaan?

Er komt een fotograaf om ons overleden kindje vast te leggen

Ik probeer wat aan te sterken door te eten en me voorzichtig te douchen en aan te kleden, terwijl op ons verzoek een fotograaf, gespecialiseerd in reportage met overleden baby’s, onze kamer binnenkomt. Ons hoofd staat hier totaal niet naar, het liefst willen we gewoon naar huis. Maar deze vrouw weet hoe ze hiermee moet omgaan en voelt zich niet aangevallen als wij haar afsnauwen. Het voelt onwennig maar tegelijk zo fijn om even met zijn drieën te knuffelen, samen te zijn. Als we Siem weer in zijn bedje moeten leggen, breken we allebei. De verpleegkundige belooft goed op Siem te passen voordat hij naar het mortuarium wordt gebracht.

We gaan naar huis, zonder baby

Dit keer staan we weer in dezelfde lift: ik in een rolstoel, Vincent erachter. Maar zonder baby. Thuis gekomen plegen we de moeilijkste telefoontjes uit ons leven. Terwijl Vincent naar boven loopt om zijn ouders en broer te bellen, ga ik in de stoel in de woonkamer zitten en bel mijn moeder. Ik vertel eerst het hele verhaal, maar mijn moeder die al een sterk voorgevoel had, onderbreekt me en zegt: “Es, wat is er aan de hand?” Ze huilt als ze erachter komt dat haar kleinkind is overleden. Ik huil mee, voor haar en voor mezelf. Ze belooft mijn vader te bellen en de rest van de familie in te lichten. Mijn broer neemt nog redelijk vrolijk de telefoon op, maar breekt als ik hem het nieuws breng. Gelukkig is zijn vriendin bij hem om hem te troosten.

Er wordt een oorzaak gevonden

We zijn gesloopt. De verloskundige komt nog snel langs om het bad op te halen, maar daarna kunnen we echt niet meer. We proberen wat te slapen en verrassend genoeg val ik snel in slaap. Maar als ik ’s nachts wakker word en over mijn buik aai, is er niks. Ik voel hem niet meer. Zijn aanwezigheid, zijn schopjes, zijn hikjes. Mijn buik is leeg en mijn armen zijn leeg. Maanden na de bevalling worden de resultaten van het onderzoek bekend gemaakt. Er blijkt een bloedpropje in de placenta gevonden te zijn, waardoor Siem zijn hartje is gestopt. Pure pech, zoals de gynaecoloog dit omschrijft.

Dankzij Siem hebben we ons leven veranderd

Twee jaar later lopen we zoals we al zo vaak hebben gedaan naar Siem zijn graf. In twee jaar is er veel gebeurd, dankzij Siem. Vincent heeft een ommekeer gemaakt naar het onderwijs en ik ben als coach vrouwen gaan begeleiden die ook hun kindje zijn verloren. Daarnaast zijn we voor de tweede keer ouders geworden van Siem zijn broertje Ted. We duwen de kinderwagen, waarin Ted lekker ligt te slapen. Als we bij het grafje van Siem blijven staan, voelt het even alsof we als gezin compleet zijn.

Esmé

Insta: @esmelucinda en @esmeschoutencoaching